<sub>Een diepe zucht verliet zijn keel. Soms vroeg hij zich af waar hij mee bezig was. Misschien was het beter geweest als hij geen shirt aan had getrokken, want hij werd toch altijd helemaal nat. Echter had hij er geen zin in dat die mensen hem zagen zonder shirt. Nee, hij was niet lelijk… Of ja: hij had niet echt iets om zich voor te schamen, maar toch deed hij het. Hormonen, waarschijnlijk. Misschien als hij een groter ego had gehad had hij het wel gedaan, maar hij wilde niet eens dat mensen dit van hem wisten: dus zijn ego was overduidelijk niet zo groot.
Hij strekte even zijn armen uit en sloot daarbij zijn ogen. Het was altijd hetzelfde liedje. Fysieke dingen moesten hier getest worden, eveneens als de druk die hij kon uitoefenen op bepaalde objecten. Dat deed men dan doormiddel van het gebruiken van grote objecten, maakte niet uit wat. Hij wist soms niet eens wat het waren, maar hij vond het goed. Des te sneller hij klaar was, des te sneller hij hier weg kon: en dan was de kans kleiner dat iemand hem zag. Die halve aardbevingen trokken veel te veel aandacht.

Langzaam opende de jongen één oog en keek met een uiterst ongeïnteresseerde blik naar voor zich uit. Een laatste uitstrekking en hij was weer klaar om te gaan. Rustig ging hij door zijn knieën, pakte het voorwerp van onderen vast. Het leek wel op een ijskast, maar om eerlijk te zijn wist hij niet wat het precies was. Het was groot, maar verder kwam hij niet. De kabels verwarden hem. Ach, het zou wel. Het enige wat hij wist was dat hij het weg moest gooien.
De meesten zouden het niet geloven, een jongen zoals hem, die een zwaar voorwerp zoals dat kon optillen. Eerst scheen hij er moeite mee te hebben, maar toen het eenmaal een millimeter van de grond was hief hij het zo op, hield het vervolgens vast met één hand. Er klonk een vaag pieptoontje, waarop hij moeiteloos het ding weggooide. De manier waarop hij het weggooide was vloeiend, had dit nou zo vaak moeten doen dat hij uiteindelijk maar was gaan focussen op dat gedeelte. Iets beters had hij niet te doen.
“Materiaal Plutonium.”
Hij hoorde bijna niet eens wat er werd omgeroepen, het geluid van al het water dat omhoog was gekomen en nu weer als regen naar beneden viel overstemde alles een beetje.
“Afwijking van gewenste plek van neerkomst: 17.6 millimeters.”
Een grijns kwam op zijn gelaat, dat ook weer gehad.
“Gemiddelde resultaten:”
Langzaam streek hij de plukken die voor zijn zicht zaten naar achter. Hij kon maar beter gaan douchen hierna…
“Afgevuurd projectiel; beginsnelheid: 1005 meter per seconde; luchtdruksterkte: 1095,7 millibar; afwijking van gewenste doel: 9.9 millimeters. Krachtmeting; dichtheid van materiaal: 19840 kgm-3; weerstand: nihil; afwijking van gewenste doel: 16.8 millimeters.
Algemene evaluatie: Level vijf.”
De implosies werden altijd op een aparte locatie getest, omdat hij inmiddels zo’n grote projectielen kon laten imploderen dat het op school niet veilig zou zijn voor de andere studenten. En hij wilde juist niemand pijn doen, dus was hij er nooit zo van geweest: dat hele implosie gedoe. Dus als het uitgesteld kon worden deed hij dat maar wat graag.

Rustig draaide hij zich om, liep naar de kleedkamer zodat hij zich kon omkleden. En kon douchen natuurlijk. Zodra hij wist dat niemand hem kon zien trok hij zijn shirt uit waarna hij zijn hoofd even schudde. Als er een ding was waar hij niet tegen kon dan waren het natte haren, vervelende plukken die dan op zijn voorhoofd bleven plakken – vond het gewoon irritant.
Zijn shirt gooide hij op een bankje, waarna hij naar de douches liep – draaide alvast eentje van een afstandje open en liep toen weer terug naar de kleedruimte. Hij moest natuurlijk wel een handdoek hebben. Rustig liep hij naar het kluisje waar hij zijn spullen in had gelegd, opende deze en bleef daarna even staan. Het had dan wel geleken daarnet alsof het hem allemaal niks uitmaakte, maar dat deed het wel degelijk. Hij snapte het gewoon niet… Hoe hadden ze hem als level vijf kunnen bestempelen – het level van de beste Espers – als hij nog steeds geen volledige controle had over zijn ability? Hij snapte het gewoon niet.
De jongen zuchtte weer eens diep, pakte uiteindelijk de handdoek en deed het kluisje weer dicht. Waarna hij met zijn voorhoofd ertegen leunde. Het was dat niemand hem kon zien en niemand hem zou zien: anders was hij niet eens gaan douchen, of stond hij er nu niet zo treurig bij. Wist hij veel dat het niet lang zou duren of iemand zou achter dit alles komen. En dan ook echt alles.

OOC; Ughe, slecht.
Maar hij moet geconfronteerd worden met Wren, dan gaat het vast beter XD</sub>

<sub>De vraag waarom hij die test iedere keer toch moest doen werd nooit beantwoord en wellicht zou hij ook niet beantwoord worden. Uitberekeningen was gebleken dat hij onder deze omstandigheden pas level zes zou kunnen worden over… Meer dan tweehonderd jaar? Hij wist het niet meer precies, maar wel dat het onmogelijk was – dus waarom wilden ze het nog steeds meten? Het was toch onmogelijk en daarbij ook tijdverspilling – niet dat hij veel beters te doen had, maar dit was gewoon saai en onnozel.
Of dachten ze dat het mogelijk was om te degraderen qua levels?
Als dan kon, zou hij het dolgraag doen – hoefde hij zich tenminste niet meer zo te verstoppen voor anderen, kon hij gewoon zijn naam onthullen voor jan en alleman. Daarbij hoefde hij er ook niet meer zoveel over na te denken, want het was best zwaar hoor: om met een redelijk groot geheim rond te lopen. Had gezworen om het nooit met iemand te delen en vandaar dat hij de enige was die er nu van wist en die mensen van de testen dan, maar dat was niet belangrijk. Soms vroeg hij zich af of het beter was geweest als hij echt een contract had gemaakt waarin ze beloofden dat ze het nooit zouden door vertellen en dat er consequenties zouden volgen als ze dat wel deden. Echter was hij niet het persoon dat dat soort consequenties kon uitvoeren.

Je mag hem paranoïde noemen, maar hij durfde nooit zonder zijn zwembroek aan te douchen. Zelfs niet bij de douches in het studentenverblijf. Hij was namelijk altijd bang dat er iemand kwam en hem zag. Normaal hadden jongens niet zoveel last van die onzekerheden, maar hij was serieus nog erger dan een meisje. Ergens mocht hij niet klagen, gezien het mede dankzij hemzelf was dat hij niet super gespierd was. Misschien dat als hij een sixpack had gehad het al wat minder was geweest… Hij wist het niet.
Wat hij wel wist was dat hij altijd vals had gespeeld met zijn ability als hij kracht oefeningen moest doen. Niet zozeer om uit te sloven – wel gedeeltelijk, maar de aandacht werd hem soms teveel – maar meer zodat docenten stopten met zeuren over het feit dat hij meer moest trainen. Zijn moeder ophield met het zeuren over het drinken van meer melk – want dat vond hij maar een vies drankje – enzovoorts. Wat als resultaat had dat hij misbruik ging maken van zijn ability waardoor zijn spiermassa niet normaal was toegenomen, zoals bij iedere andere jongen van zijn leeftijd – natuurlijk had hij er al aan gewerkt, maar als je eenmaal een negatief zelfbeeld had dan bleef dat ook wel voor een lange tijd.
Vandaar dat meneertje altijd braaf in zijn zwembroek douchte, durfde niet zonder. Desnoods ging hij met zijn boxer aan douchen, zolang hij maar iets had.

“HEY! KIJK UIT JA!”
Zijn ogen werden groter en hij hief zijn hoofd op, richtte zijn blik naar de opening die naar de douches leidde. Al snel kwam er een meisje in zijn beeld, kleiner dan hem – maar niet super veel… Net negen of acht centimeter of zo? Ze had lang blauw haar – een kleur die je niet zo snel zag – en was nat. Net niet doorweekt.
Niet wetend wat hij van haar moest vinden keek hij haar nogal verloren aan, wat deed zij nou hier? Ze was een meisje en dit was overduidelijk de jongens kleedkamer. Aan haar houding te zien was ze niet het typische alledaagse meisje dat verlegen bekende dat ze verdwaald was, opzoek was naar de meisjeskleedkamer maar per ongelijk die van de jongens had betreden – ze leek juist erg zeker van haar zaak. Dan was de vraag, wat deed ze dan -
Nog voor hij die gedachte kon afmaken sprak ze de twee woorden uit:

Level vijf

Van binnen stortte zijn wereld gewoon in, maar van buiten had hij een bulletproof pokerface opgezet. ‘Dit is de enige school voor Espers,’ sprak hij kalm – maar van binnen was hij dat dus niet, ‘Het is logisch dat ik hier op school zit. Daarbij heb je helemaal geen bewijs dat ik een level vijf ben, dus bij deze: ik ben het niet.’ Haar blik was uitdagend, die van hem was hard. Boorde zijn ogen in die van haar, probeerde haar bang te maken zodat ze weg zou gaan. Hij hoefde maar lang genoeg te bluffen en dan kon hij later wel half gaan hyperventileren onder de douche of zo.
Om ervoor te zorgen dat ze echt zou ophouden voegde hij er nog wat aan toe: ‘Je T-shirt schijnt trouwens door,’ merkte hij op, bleef haar echter nog recht aankijken. Ze mocht dan niet als een typisch meisje overkomen, maar ieder meisje zou zich ergens toch wel… Was het schamen? Of gewoon verlegenheid? Een van de twee. Hijzelf had nooit het verschil geweten tussen ondergoed en zwemkleding als het op meisjes aankwam, maar om de een of andere reden leek het de eerste beste misdaad te zijn als je naar een meisje keek in ondergoed – maar als deze een bikini of zo aanhad was alles weer oké. Hij mocht dan onzeker zijn over zijn lichaam: maar dat soort dingen konden hem werkelijk niks schelen.

OOC; Ik zie die twee elkaar al zo agressief aankijken. BLIKSEM.</sub>