Run, you clever boy, and remember.

Subject: Run, you clever boy, and remember. Sun Jun 02, 2013 10:11 am

Zacharyn sprong op, zijn gezicht vrolijk, gelijktijdig met de bel. Het einde van de les. De laatste les. Weekend, het was weer zo ver. Twee dagen lang vrijheid. Geen lessen, geen tafeltjes die je ontzettend in je bewegingsvrijheid verstoorden -al helemaal als je zo lang als Zach was. Hij wilde heen en weer wiebelen, zijn vingers moesten kunnen tikken, zijn lichaam kon niet tegen opsluiting. Kleine ruimtes waren voor hem een marteling, stop er een medeleerling bij die iets te dichtbij komt en je had de ultieme nachtmerrie van de blonde jongen hier. Maar daar dacht hij niet aan nu. Nu was zijn hele wezen enkel op één ding gefocust. Hieruit komen en ergens buiten zijn. De frisse lucht zijn longen laten vullen, zijn haren door de wind in de war laten blazen. Zo hard rennen dat mensen hem nauwelijks zagen. Alle opgekropte energie van een lange schooldag eruit gooien tot hij uitgeput was en niet eens meer een stap kon verzetten. Als eerste verliet de lange jongen het lokaal, watervlug tussen alle obstacels, ook wel leerlingen genoemd, doorglijdend. Hij ontweek ternouwernood een voorbijvliegend potlood dat van eigenaar wisselde door abrupt stil te houden.

Met zijn tas over zijn ene schouder geslingerd haaste Zach zich naar het grasveld. Zijn stappen versnelden zich, hij ging met een half sprongetje over in een hardloop pas. De tas bonkte bij elke lange stap die hij zette tegen zijn onderrug aan, zijn lange haren waaierden alle kanten op. In zijn achterhoofd kon hij zijn moeders stem bijna horen gillen: 'Zacharyn Joshua Galifianakis, stop met rennen en wel ONMIDDELIJK. Stoppen met rennen zeg ik je. Nu!' Hij lachte hardop, genietend van dit moment van vrijheid. Screw the rules, screw them all. Met lange sierlijke passen verplaatste hij zich, volkomen in zijn element. Rennend, bewegend. Dan kwam Zach volledig tot zijn recht. Dit was waarvoor hij geboren was, waarvoor hij bestond. Voor de wind in zijn haren en de snelheid die zijn hart deed racen. Over een klein stenen muurtje sprong hij, soepel zijn handen neerzettend en een salto makend. Op zijn voeten kwam hij weer terecht, wankelde even en grijnsde breed. ''Yes!'' een blije kreet verliet zijn lippen voor hij weer verder rende. Hij kwam terecht op het grasveld voor de school, meestal voor ontspannen zitten gebruikt. Zach versnelde echter tot hij een ware sprint trok. Toen hij een gedaante zag, precies daar waar hij naar op weg was, handelde hij instinctief. Zijn ogen fixeerden zich op hetgeen wat hij ontwijken wilde. Zijn hakken zetten zich stevig in de modder in een poging razendsnel langzamer te gaan. En met een beetje vaardigheid en een hele hoop geluk gleed hij rechts langs de ander, kwam een meter verder tot stilstand. Ze waren werkelijk rakelings langs elkaar gegaan, hij en.. En wie eigenlijk? Met twee felgroene ogen keek Zacharyn op, zittend in het gras. Zijn wijde grijsblauwe trui trok hij uit, bewegen had hem genoeg warmte geleverd en enkel een simpel wit hemd was voldoende. Terwijl hij zijn trui opfrommelde en in zijn tas bij de boeken stopte sprak hij: 'Dat ging maar net goed. Ben je in orde?'

[Noorsel-derpje only c:]
[Sorry voor de lichte pruttyness en de random titel =w=']

Subject: Re: Run, you clever boy, and remember. Tue Jun 04, 2013 11:06 am

_{Opnieuw was ze ermee geconfronteerd: het feit dat ze een level nul was. De docent die voor haar bankje ging staan en haar vroeg of ze niks wilde merken, of het gewoon echt niet lukte. Keer op keer moest ze hem ervan overtuigen dat ze het echt niet expres deed: ze wilde dolgraag beter worden met haar ability, maar het proces ging nou eenmaal wat moeizamer bij haar dan bij… Bij mensen die al een hoger level hadden behaald op haar leeftijd.
Helaas scheen die docent niet zoveel geduld te hebben als zijzelf en bleef hij er altijd maar op door hameren – gunde haar geen break. Ergens vond ze het maar belachelijk: je kon niet verwachten dat iemand zich ineens volledig bewust was van zijn of haar ability binnen drie dagen. De eerste keer dat ze hem – ook nog op zijn volle kracht – gebruikte was onverwachts, in een situatie die ze weigerde te herbeleven. Het maakte haar niet uit of het haar zou helpen met haar vordering, ze weigerde om weer alles opnieuw af te spelen – maar dan met iemand anders als de rol van Dante…
Nee. Ze mocht dan niet zo’n luide stem hebben, maar ze kon wel protesteren. En dan door het simpelweg niet te doen, want ze stond niet zo sterk in haar schoenen dat ze het ook recht in zijn gezicht zou zeggen.

Haar lange haren zwaaiden langzaam en zwakjes heen en weer terwijl ze liep. Dansten vrolijk mee met haar bewegingen: op het ritme van haar tred. De schoudertas rustte op haar schouder en ondanks dat ze daar ook het boek in had kunnen doen: had ze besloten het gewoon met twee handen vast te houden en het voor haar borst te houden, met gekruiste armen. Ze weigerde om onnodig langer in dat lokaal te blijven met die docent, kon de man echt niet meer verdragen.
Dat dat soort mensen aangenomen werden op scholen snapte ze niet, had ze eigenlijk nooit begrepen.
- Maar ze had ook nooit begrepen waarom er types zoals Dante op de wereld waren, want die konden voor weinig goeds zorgen, toch?
Veel plannen voor het weekend had ze niet, dus waarschijnlijk zou ze weer eens veel gaan trainen en hard gaan leren. Proberen die ability echt goed te ontdekken en zich er bewust van te worden, want aankomende woensdag zou ze weer een level test hebben en het zou toch mooi zijn als ze zich daarna een level één zou mogen noemen. Had die docent ook niks meer te klagen.

Een zwakke zucht verliet haar keel. Hij was niet perse opgelucht of moeizaam, maar gewoon… Langzaam sloot ze haar ogen. Misschien had ze in het weekend ook tijd om wat meer vriendinnen te maken? Ze was hier nu al een jaar op school en had zich eigenlijk als een soort van kluizenaar gedragen, het werd tijd dat ze weer eens vooruit keek en de toekomst met open armen tegemoet kwam. Daarbij konden vriendinnen geen kwaad, het waren de mannelijke versies – vrienden – waar ze bang voor was.
Net toen ze haar ogen opende zag ze hoe iets… Iemand… Vlak voor haar neus voorbij schoot. Sneller dan dat zij haar stap had kunnen afmaken. Met grote ogen speelde ze het beeld een paar keer af in haar hoofd, steeds slomer en slomer. Het mocht klinken als een lang proces, maar in werkelijkheid waren het maar enkele secondes. De tijd die haar haren ervoor nodig hadden om op te waaien en weer rustig terug te zwaaien.
Ze bleef stilstaan. Haar voeten keurig naast elkaar.
Uiteindelijk begaven haar benen het en zakte ze door haar knieën, zorgde er weer voor dat haar haren op zwaaiden – maar dat was enkel omdat deze langzamer naar beneden dwarrelde dan zijzelf. Daar zat ze dan, op haar bovenbenen – staarde met grote ogen voor zich uit. Wie… Wat…
“Dat ging net goed. Ben je in orde?”
Een mannelijke stem. Waarom… Waarom moest ze altijd geconfronteerd worden met het andere geslacht!
Langzaam keek ze op, merkte niet dat ze door de hele schrikkende ervaring ietwat doorzichtig was geworden. Ze kon enkel kijken naar de andere persoon, wist niet wat haar overkwam. Het kon niet waar zijn. Ze gaf geen antwoord, richtte enkel haar blik op haar knieën – waarna ze haar ogen dichtkneep en het boek stevig tegen haar borst opdrukte.
Het kon gewoon niet waar zijn…

OOC; Hopelijk kun je er wat mee ^^'}

Subject: Re: Run, you clever boy, and remember. Tue Jun 04, 2013 12:57 pm

Hij was snel gegaan, zo snel dat door een bocht gaan een hele operatie werd, vol precisie en concentratie. Te snel, zou je wellicht kunnen denken. Daar was deze jongen het absoluut niet mee eens. Sneller was beter. Dat beloofde namelijk een grotere kick, meer adrenaline. Het was gewoon nooit snel genoeg.
En daarbij... Hij botste toch niet? Hij had alles volkomen onder controle, bedacht hij zelfverzekerd. Alsof het lot zich nu wel genoeg getart voelde, alsof Fate in hoogsteigen persoon besloten had hem eens goed dwars te zitten. Midden tussen zijn trotse gedachten over hoe goed zijn renvermogen nu wel niet was. Precies op de juiste plek op het juiste, of eerder het verkeerde moment. Getimed op een manier die haast te toevallig was. Net toen hij zijn topsnelheid bereiken wilde. Dan zou hij dit grasveld in no time achter zich laten. Stom saai grasveld. Woah. Persoon op de weg. Roadblock.Piepende remmen en grote rookwolken, die ontstaan wanneer rubber hard tegen het asfalt geduwd wordt. Dat stelde Zach zich voor. Het obstakel zou echter niets van dit alles zien. Enkel een jongen die op werkelijk razendsnel tempo op hem of haar af stevende en een botsing die haast onherroepelijk moest voorkomen. Maak je maar alvast klaar voor een klap. Maar hij ondernam net op tijd de acties die hem in het gras deden belanden met een vrij grote lach op zijn gezicht. Adrenaline was een verslavend stofje, net als de andere hormonen die bij een hardloopuurtje vrijkwamen. Alcohol was er niets bij. Waarom zou je drinken zodat je slomer en logger werd, terwijl je ook snel en wendbaar kon zijn?

Zacharyn keek op om te informeren naar het welzijn van de jongedame die hij haast van haar plaats had geblazen. En ze... Huh? Vervreemd trok hij een wenkbrauw op. 'J-je ziet een beetje bleek.' Sprak hij, serieus aarzelend of er wat mis was met zijn zicht. Maar bleek was ze. Als een spook haast wel. Alsof je zo, hóp, een hand door haar heen kon steken. Met een hand duwde hij zichzelf op en zat in een comfortabele positie in het gras. Benen lang vooruit en hoofd ietwat omhoog gekanteld richting de zon.
Hij woelde met zijn vrije hand eens flink door de blonde haren die haast tot zijn schouder reikten bij de langste plukjes. "Hey, sorry als ik je liet schrikken. Had nergens een bordje met maximum snelheid gezien." Zachtjes grijnzend keek hij haar aan. In de hoop het meisje met vreemde.. Verlegen sfeer om zich heen ietwat gerust te kunnen stellen. Was ze werkelijk zo geschrokken van hun bijna-botsing -als dat een woord was-?

[vliegveldpost x}]

Subject: Re: Run, you clever boy, and remember. Fri Jun 07, 2013 11:47 am

_{Hij achtervolgde haar. De herinneringen kon ze niet meer loslaten, hoe graag ze dit ook zou willen. Het leek net alsof ze net op een kauwgom was gestapt, die weigerde van haar zool te komen. En ze kon ermee schuren over de grond zoveel ze wilde: hij zou niet loslaten. Nu zou die kauwgom er niet voor altijd zijn, maar haar herinneringen wellicht wel. Soms wilde ze gewoon dat ze alles even uit kon zetten, nergens aan hoefde te denken – maar ze had de gewoonte om dan af te dwalen in haar gedachtes over dingen die waren gebeurd, groef dan steeds verder terug om uiteindelijk bij die nare dingen uit te komen.
Misschien moest ze proberen om ze mentaal in een kastje te doen, deze op slot te draaien en de sleutel ervan weg te gooien. Hem laten verstoppen door iemand anders.
Het trieste was dat het meisje dit al vaker had geprobeerd, maar ze scheen die sleutel altijd weer op magische wijze terug te vinden. Leek dan net Alice in Wonderland: was onbekend met alles en erg nieuwsgierig, opende het kastje weer voordat ze er erg in had. Om vervolgend overladen te worden door nare herinneringen.
Herinneringen die ze altijd zo levensecht weer ervoer. Ze kon alles voelen, iedere ademhalen was weer op die plek… Zij was weer op die plek. Hij was er ook weer. Alles was er. Haar hulpeloosheid, zijn klappen en trappen die maar bleven komen.
Het hield nooit op.

Haar greep op haar boek werd nog krampachtiger wanneer ze zijn stem hoorde, richtte haar kin nog wat meer richting haar borst waardoor haar pony het grootste gedeelte van haar gezicht afschermde. De enige reden waarom haar schoudertas nog niet was gevallen, was omdat deze tussen haar arm en zij was geklemd – ze hoefde haar greep maar een klein beetje te verzwakken en deze zou vallen.
Ze zag er bleek uit.
Ze wist dondersgoed wel wat dit betekende: ze was aan het verdwijnen, maar ze kon er niks aan doen. De angst had haar zo in zijn greep dat ze machteloos stond, niets anders kon dan zich eraan over te geven –
Nee.
Het was altijd hetzelfde liedje, een circulatie die ze niet durfde te breken. Echter was het nu al te lang zo om maar toe te laten dat ze zo werd rond geduwd. Ze was niet voor niets op kickboks gegaan, daarbij had ze op deze school ook al hard gewerkt aan haar zelfvertrouwen. Zo vond ze het al niet meer eng om dingen hardop voor te lezen voor de klas, was ze eindelijk instaat om docenten aan te spreken en ze te corrigeren soms zelfs en ze durfde ook vragen te stellen aan haar klasgenoten. Als ze nu weer zou toegeven was ze weer terug bij af en dat zou ze niet laten gebeuren.

Een vage grap.
Een grap die ervoor zorgde dat ze ergens gewoon boos werd. Als een: hier-zit-niemand-op-te-wachten boos, gecombineerd met het gevoel van onbegrip. Langzaam opende ze haar mond, maar ze kon er geen klanken uit krijgen.
‘W-… W-… Wie denk je wel niet dat j -’
Ze schreeuwde. Keek de jongen niet aan, had haar ogen nog steeds dichtgeknepen en haar houding was nog steeds krampachtig. Halverwege was ze gestopt, realiseerde zich toen was hoe hard ze wel niet aan schreeuwen was, niet te zwijgen over het feit dat de zin die ze wilde zeggen ongepast was.
Noem haar een typisch meisje: maar na die halve uitbarsting van woede, kwamen nu gelijk de tranen om de hoek kijken. Langzaam keek ze op, trok tegelijkertijd een glimlach op haar gelaat. Het beeld was nogal vreemd, een meisje dat bijna moest huilen – maar die wel haar tanden bloot glimlachte. ‘Het is goed.’ Haar stem klonk vriendelijk, maar er zat een lichte trilling in – een trilling die aangaf dat haar stem bijna brak, maar ze zich nog wist te beheersen. Vandaar dat ze ook niet meer zei, keek enkel weer weg. Haar blik weer op de grond gericht, haar glimlach was wat bescheidener geworden en er was een blos op haar wangen gekomen – eveneens als een paar tranen die eroverheen gleden: maar die leek ze niet eens op te merken.

OOC; Nee, ze huilt niet omdat ze verdrietig of zo is - meer nog van de schrik en zelf merkt ze het eigenlijk ook niet echt: but I had to give you something, right o3o ?}

Subject: Re: Run, you clever boy, and remember. Thu Jun 27, 2013 11:22 pm

Hij was niet goed met kinderen, echt niet. Nou was dit meisje niet echt een kind meer, ze was een tiener, een medeleerling. Maar ze was jonger dan hij en een meisje. Meisjes waren over het algemeen in twee groepen te verdelen: Onzeker en té zeker. De tweede groep was zo mogelijk nog erger dan de eerste. Bij onzekere meisjes kon jij tenminste zelf de leiding nemen. Zelfverzekerde meiden waren haast automatisch bitchy en onwijs arrogant. Tja.
‘W-… W-… Wie denk je wel niet dat j -’ Woops. Ze waardeerde zijn poging om haar af te leiden niet echt zo te horen. De grijns op zijn gezicht verbleekte. Een schreeuwerige tirade. Die gelukkig werd afgebroken voordat ze echt kon toekomen aan de scheldwoorden en beledigingen. Zacharyn was niet het type om zich zomaar uit te laten schelden, dan zou hij waarschijnlijk kwaad zijn geworden - of het nou een lieflijk meisje was die hem toekrijsde of niet.
God. Waarom moest hij nu zo'n zenuwachtig, trillend sprietje tegen het lijf lopen? Die tegelijkertijd kwaad en bang leek te zijn. Zach kon niet bepalen wat ze nou van hem vond, wat ze dacht, hoe ze was. Hij werd er zelf spontaan ook lichtelijk nerveus van. Ze was zo.. zo.. Hij wist er het juiste woord niet eens voor. Ze was een bleek spookje, een zenuwpees. En hij voelde zich ergens schuldig omdat hij haar van streek had gemaakt. Een gevoelig persoon zou haar vast kunnen kalmeren, maar Zach bleef steken in gewoonweg naar haar staren. De tranen die over haar wangen liepen leken een soort programeerfout te zijn, het meisje lachte er namelijk bij. Dat was vrij verwarrend. ''Zeker weten?'' vroeg hij vrij sceptisch. Haalde dan zijn schouders op, ongemakkelijk bij de aanblik van een huilend meisje. Het was alsof één traantje genoeg was om bij hem het beschermingsinstinct wakker te maken. En dat onderdrukte Zach nu krampachtig. Dit meisje, hij kende haar pas net. Dan ga je iemand niet plotsklaps omhelzen, vertellen dat het in orde komt en ze niet verdrietig hoefde te zijn. ''Je, want je huilt namelijk.'' legde hij vrij bot en onhandig uit, met een handgebaar naar zijn eigen wangen om haar tranen aan te geven. ''Dus, dan is er iets aan de hand- toch?'' HIj probeerde zijn stem kalmerend en redelijk te laten klinken. ''Ik- Als er iets is..'' Mensenkinderen.. waarom was het zo lastig om haar zijn hulp aan te bieden? Ohja, omdat ze die vast niet wilde. Omdat ze half huilde, half lachte. Omdat hij het niet helemaal meer begreep. Had hij het nou goed of fout gedaan? Was ze kwaad of niet? Afwachtend keek hij het meisje aan.

[Dieptepunt qua postjes van mij, sorry -___-'' Ik heb dit te lang uitgesteld en er te langzaam aan getypt. Nu is het prut en bah. Sorry so much. Voor de laatheid ook ^^']