Soms was het wel leuk dat hij die elektriciteit krachten had, op andere momenten werd hij er gek van. Nou ja, hij werd vooral gek van zijn vrienden die steeds vroegen ‘of hij de batterij van hun telefoon op wou laden’. En dan kwam er weer iemand anders en die vroeg of hij dat ook kon doen ‘aangezien’ hij toch bezig was. Maar aan de andere kant was het wel cool om je telefoon nooit te hoeven opladen, alsof hij zelf een menselijke oplader was voor welke telefoon dan ook. Hèhè.

Het was een zonnige dag en daarom hing hij rond in de boomgaard, aangezien niemand anders er was. De boomgaard was ongeveer twee voetbalvelden groot en er waren heel veel bomen. Natuurlijk, anders was het geen boomgaard. Het was rustig en aangezien het al bijna zomer was, hadden alle bomen al groene bladeren, waardoor er een koele schaduw onder de bomen was te vinden. En dat was een van de redenen waarom hij hier was gekomen, aangezien het vandaag een nogal warme dag was. De kleding die hij aan had bestond daarom ook uit een korte, grijze broek en een blauw T-shirt, met een paar sandalen.

Hexis besloot om onder een grote eik te gaan zitten die zich op zijn pad bevond en een grote, koele schaduw wierp op het gras er onder. Hij ging tussen een paar grote uitstekende wortels zitten en wou zijn mp3 aanzetten, tot hij opeens kattengejank klonk.
“Huh?” Toen hij even rond keek, zag hij dat er in de takken van de eik een kat zat. “Hé kat, wat doe jij nou hier op het schoolterrein? Moet je niet bij je baasje zijn?” en natuurlijk was het enige antwoord wat hij kreeg een hoop geblèr van de kat. Hexis probeerde omhoog te klimmen maar kwam niet ver, aangezien de tak zich een paar meter van de grond bevond en de stam niet echt een houvast gaf. Bovendien begon de kat alleen maar harder te blèren. Dammit, dat was nou een van de nadelen van zijn krachten. Op een of andere manier hielden dieren niet van het ‘onzichtbare elektromagnetische’ veld dat om hem heen hing. Waarom dat veld er was wist hij ook niet. Hexis zuchtte en ging zitten, zijn blik gericht op de blèrende kat die nu besloot om wat rustiger te zijn en alleen maar wat te gaan miauwen. Wat nu?

Er waren niet veel dingen die Lawrence echt haatte. Slechts insecten konden van hem een mep met een boek verwachten en hij stak voor nog geen miljoen een stuk vis in zijn mond(hoewel, als hem echt een miljoen werd aangeboden, zou hij met genoegen bijna kokhalzen). Een derde ding waar hij een hekel aan had, was te veel hitte. Ondanks dat hij in de zomer was geboren, voelde hij zich meer aangetrokken tot de kou van de winter. Bovendien verbrandde de winterse zon hem niet. Nu moest hij constant schaduwen opzoeken of zijn bleke huid zou binnen de kortste keren verbranden. En daar had hij geen zin in. Vorig jaar had hij bijna een zonnesteek opgelopen omdat hij per ongeluk in slaap was gevallen en de schaduwen zich uiteraard hadden verplaatst door de bewegende zon. De zon was dus een grote no no voor hem. Niet dat hij er erg mee zat, hij hoefde toch geen kleurtje. Met zijn paarse haar zou het alleen maar vreemd staan.
Toen Lawrence in zijn donkerblauwe shirt, spijkerbroek, geruite sjaal en schoudertas naar buiten liep, besloot hij eens niet het veld op te lopen, maar juist naar de boomgaard te gaan. Hij was er maar weinig geweest en misschien kon hij daar wat inspiratie op doen. Hij mocht immers van zichzelf niet stoppen met tekenen. Het was een belangrijk iets voor hem, iets waar hij voor had gevochten omdat het hem vroeger verboden werd en hij het niet mocht omdat het zogenaamd ''nutteloos'' was. Bullshit, creativiteit was nuttig op vele manieren. Maar goed ook dat hij had gestreden om zijn wensen en dromen, anders was hij nu net als zijn vader militair geweest en streng katholiek als zijn moeder. Een persoon die hij helemaal niet was.
Lawrence zuchtte even en scrollde door de lijst op zijn mp3, op zoek naar een bepaald lied tot de tijdelijke stilte van zijn oordopjes onderbroken werd door een geluid van buiten. Een luid gemiauw, alsof er een kat aan het dood gaan was. Hij keek ietwat verbaasd op en trok een van de dopjes uit om het geluid beter op te vangen. De bron van het geblèr - dat nu plots veel zachter klonk - kwam uit een boom, waar een blonde jongen bij zat. Hij kantelde zijn hoofd wat en liep erop af. Toen hij dichterbij kwam, kon hij de kat in de boom zien en richtte zich toen tot de jongen. 'Hi, is dat jouw kat?' vroeg hij en keek naar het diertje. Arm ding.

Hopelijk kun je dr wat mee <3

De kat leek waarschijnlijk tevreden te zijn over het feit dat Hexis nu geen actie meer ondernam, maar hij was zeker van plan om hem er uit te halen. Katten hoorden niet in bomen als ze er niet uit konden. Zijn blauwe ogen waren gefixt op de tak. Er was hier geen metalen of stenen ondergrond waardoor hij niet door middel van elektriciteit makkelijk omhoog kon klimmen. Hexis zuchtte even en schrok zich een hoedje toen de kat ergens van schrok en bijna misstapte op de tak.
"Hi, is dat jouw kat?"
"Nee, we mogen geen huisdieren houden in-" Zijn blik was naar de jongen gegaan en hij pauzeerde even voor een halve seconde. Hulp kwam eigenlijk wel goed van pas. "Kan je me helpen om de kat uit de boom te halen? Ik heb geen idee hoe het beest hier op het schoolterrein is gekomen, of zelfs maar in die boom, maar hij lijkt er vast te zitten." Hexis stond op, ging even met zijn hand door zijn halflange blonde haar terwijl hij zijn ogen op de tak gericht had. "Ik heb geprobeerd om omhoog te klimmen, maar ik kan er net niet bij." Misschien kwam het omdat hij graag heldhaftig deed of omdat hij een dierenvriend was, zelfs al hielden de meeste dieren niet van hem, maar hij zou hier niet weggaan totdat hij de kat naar beneden had gehaald.

“Ik zal kijken of ik hem eruit kan halen. Ik moest mijn eigen kat vaak redden, dus het moet lukken.” Eh.. Oké. Dat was prima, dacht hij. Nou ja, dan hoefde hij het tenminste niet te doen en riskeerde hij het niet om uit een boom te vallen. Wat de jongen nu wel riskeerde. Oké misschien was het niet echt een super idee, besefte Hexis, maar de jongen klauterde nu toch omhoog.
“Veel succes,” zei hij nonchalant, maar toch wel benieuwd hoe de onbekende jongen het zou redden. “Als je valt zal ik proberen om je op te vangen, maar ik beloof niks,” grapte hij. Ach, de jongen had ervaring om in bomen te klimmen dus zo snel zou hij er toch niet uit vallen? En hoe moest hij hem in godsnaam vangen, hij werd zelf vast en zeker dan geplet. Ugh, waarom had hij de kat niet gewoon genegeerd? Dan had de jongen niet de boom in te hoeven klimmen.
“Ugh, ik heb mijn exercise voor vandaag wel gehad.” Ach ja, dat hoorde er bij. Moest je anders maar niet in een boom klimmen, hè onbekende jongen? “Kom hier, kittycat.” De kat mauwde, alsof het de jongen beantwoordde en Hexis ging wat meer onder de tak staan, om te kijken wat er gebeurde. De kat mauwde nog een keer en wou naar de jongen toe lopen, maar verloor zijn evenwicht en…
Belande in Hexis’ armen.
“Gevangen, denk ik-” en voordat hij iets kon zeggen begon de kat hevig de blazen en te sissen en zat hij al snel onder de krassen, waarna het hem lukte om de kat bij zijn nekvel te grijpen en met een uitgestrekte arm vast te houden. “Ook bedankt,” mompelde hij tegen de kat en hij keek even om naar de jongen. “Lukt het je om uit de boom te klimmen of moet ik je ook vangen?” Hij had eigenlijk geen idee wat ze met de kat moesten. Hij zag er niet echt uit alsof het een huiskat was, het arme beest zat onder het zand en had klitten waarin takjes en blaadjes in zaten.