Met een hoop klunzig geklauter en wat ongepaste woorden hier en daar, was het hem dan toch gelukt. Hij zat dan wel onder de blaadjes, maar dat maakte niet uit. Echt, het enige wat hij gewild had was gewoon een boom in klimmen en daar onder de koele schaduw van de bladeren zitten om ontspannen te kunnen tekenen. Een verandering in locatie, voor de nodige inspiratie. Waarom onder een boom als je er ook in kon? Diezelfde vraag gold ook voor zijn kamer. Waarom op het bed als je er ook onder kon? Nou was dat niet per definitie zijn vaste slaapplek, maar bij rusteloze nachten lag het verdacht lekker. Misschien doordat hij daar sneller warm werd, misschien omdat het veiliger voelde. Wist hij veel. Wat maakte het toch uit. Hij kreeg er ten slotte ook inspiratie door voor tekeningen.
Toen Lawrence eindelijk zijn slungelige benen op een fijne manier op de dikke tak had geplaatst ging zijn hand naar zijn schoudertas en viste hij enkel zijn tekenblok eruit. Zijn vrije hand ging naar zijn oor, waarachter hij een potlood had gestoken. Hij pakte het houten ding en staarde bedenkelijk naar de grond onder hem. Te... leeg. Er lag alleen kortgeknipt gras onder hem met geen enkele bloem of plant. Misschien moest hij toch maar zijn oefeningen doen zodat hij zijn ability beter onder de knie kreeg. Stiekem vond hij zijn ability best nutteloos en wou er niet zoveel mee, maar misschien kon hij - als hij genoeg studeerde - het schoppen tot een hoger level van illusies. Nu kon hij slechts voorwerpen doen, geen hele wereld. Hoe indrukwekkend het zou zijn als hij de hele wereld om iemand heen kon veranderen... Maar dat was momenteel onmogelijk. Lawrence zuchtte en richtte zijn blik op het gras. Na enkele tellen verschenen er enkele mooie narcissen. Lawrence glimlachte even. Illusies waren wel goed voor één ding: dingen mooier maken voor een tijdje.

Derp, ik moet er echt inkomen. En ik ben zo inspiratieloos als Stephenie Meyer was toen ze eclipse schreef

En nu mocht je haar toch eens flink knijpen. Wren was over de Courtyard van school aan het lopen, niet echt iets nuttigs aan het doen, omdat ze dat nooit te doen had, toen ze een boom voor zich op zag doemen. Niet dat dat verder wat uitmaakte; boeiend. Een boom betekende alleen dat ze er omheen moest lopen, wat ze al niet graag deed, maar daar hield het wel op. Bomen waren geen aardsvijanden: ze waren er gewoon en meer had ze er niet over te zeggen. Maar dat was dus overduidelijk niet de issue. Eerst was er alleen een boom met rond de wortels wat saai gras, dat er al uitzag alsof het water nodig had terwijl de zomer nog niet eens fatsoenlijk begonnen was, en ineens, like BAM, stonden er narcissen. Wren bleef abrupt stilstaan, haar ogen een millimeter of wat wijder open. Pardon? Hoe? Geïrriteerd hield ze haar hoofd een beetje schuin, keek naar de narcissen alsof die haar persoonlijk beledigd hadden alleen door daar te verschijnen. Nu wist ze niets van natuurkunde en aardrijkskunde, maar dit was tegen alles in!
Vastbesloten om uit te zoeken wat er was wierp Wren haar haren over haar schouder en stapte op de boom af, geïrriteerd door het onmogelijke van wat ze net gezien had. Okay, haar blauwe haren waren ook niet normaal, maar dat was nog gemakkelijk te verklaren. Wrens persoonlijkheid op zich was nog makkelijker te verklaren dan dit.. toch? Wren stond nu onderaan de boom, keek omhoog en zag een slungelig joch zitten. Ze kende hem vaagjes, zou hij bij haar in het leerjaar zitten of net erboven? Ze kon het zich niet helemaal voor de geest halen. Zweverige typjes zoals deze boeiden haar echt niet, behalve als ze iets van hen nodig had. En nu was het tijd om over te schakelen naar de asociale Wren modus: wat ook direct duidelijk werd toen ze haar blik op de jongen richtte en keihard naar hem riep. 'Hey!' Ze wachtte niet eens tot hij naar beneden keek - ze was al klein genoeg, dit voelde eigenlijk niet fijn - voor ze nog eens riep. 'Leg eens uit?' Ze wees op de narcissen, hoewel ze de jongen aan bleef kijken. Okay, misschien was dit iets te spontaan. Mar ze moest en ze zou het weten. NU.

Lawrence kantelde zijn hoofd iets terwijl hij naar de narcissen staarde, ze inspecteerde of hij ze goed in vorm had gebracht. Hij kon er nu meerdere tegelijkertijd oproepen, maar hij moest nog wel rekening houden met dat ze allemaal intact moesten blijven. Geen golven, geen doorschijn, anders zouden het geen echte narcissen lijken. Hopelijk was er nu nog iemand die ze zag en ze probeerde te plukken. Dan zou hij pas weten of hij het goed had gedaan. Met een tevreden glimlachje staarde hij weer naar zijn papier en zette zijn potlood op het zandkleurige papier. Net toen hij een paar strepen aan het trekken was en de illusies intussen intact hield, zag hij vanuit zijn ooghoeken iets blauws. Hij had eerder niks blauws gezien, wat was dat? Was het misschien dat blauwharige meisje dat hij wel eens had gezien? Hij keek op van zijn papier en merkte dat zij het inderdaad was. Ze liep op de narcissen af, stopte toen onder de boom waar hij in zat en keek omhoog. Hij zag haar geïrriteerde blik en kantelde zijn hoofd wat in verbazing. Had hij iets verkeerds gedaan? Haar per ongeluk aangestoot in de gang of zo? Voor zover hij wist niet. Hij hield zich vaak redelijk afzijdig van de menigte, tenzij hij wat mensen kende. 'Ehm... hi.' bracht hij uit en zwaaide licht met zijn hand naar beneden. Nog geen seconde na zijn begroeting riep het meisje hem plots ''HEY'' toe. Oke, serieus. Wat had hij gedaan? Leg eens uit? Leg wat uit. Hij volgde haar arm die naar de narcissen wees en grinnikte even zacht. Had ze gemerkt dat ze nep waren?
'Leg wat uit?' vroeg hij nogal bijdehand. Hij had niks gezien of gedaan, hoor. Ze verbeeldde het zich maar. Nog een leuk iets aan illusies: je kon er mensen mee voor de gek houden.

De 'ehm, hi..' van de jongen verviel voor Wren helemaal; ze negeerde de redelijk vriendelijke begroeting en ging door met haar rampage. Als Wren een pokémon was geweest had ze vast suicide attacks gehad, die haar en haar tegenstander de verdoemenis introkken. Of alleen haar. Het tengere joch had ook nog eens de nerves om naar haar te zwaaien, hoog vanuit zijn boom. Wren vond het uiterst onbeschoft, dat hij daar zomaar zat terwijl zij zo klein was. Hij deed het vast expres, het op haar neerkijken! Al was zij het natuurlijk die onder de boom was gaan staan, maar wat maakte dat nu uit?
'Leg wat uit?' Wren had de neiging haar wangen op te blazen als een ontevreden kind, wat ze maar even liet omdat het er echt niet uitzag, maar de jongen irriteerde haar nu al meer dan de boom. 'Dat.' Haar stem was hard en je kon eruit opmaken hoe graag ze wilde dat ze Level 5 was en hem én die boom om kon blazen. Jammer genoeg zou het briesje wat ze nu kon produceren alleen maar de blaadjes naast hem wiegen en zijn haar goeddoen. Niet de moeite waard. Level 5 was awesome, maar er kwam verantwoordelijkheid met mee en het leven had besloten dat zij dat niet aankon. Jammer hoor.
De jongen gaf niet snel genoeg antwoord naar haar zin, dus ze keek hem vrij vuil aan. Haar geïrriteerde blik zou toch minstens effect moeten hebben, of was ze al haar angstaanjagendheid al kwijt geraakt? De meeste mensen vonden het disturbing dat ze er zo schattig uit kon zien als je haar niet kende, met grote ogen - glimmend vol kattekwaad, maar niemand die dat meteen zo zag - en haar snoezige jurkje en haar typische lange haar. Dan opende ze haar mond en was de illusie voorbij. 'Je gaat me niet vertellen dat er zomaar bloemen spawnen onder een boom.' De walging van het idee klonk door in haar stem en ze keek even vuil naar de bloemen. Zometeen zou ze er echt een rotschop aan geven. Zou ze naar boven moeten klimmen en het joch duwen? Misschien was dat wel iets te gewelddadig.. Ze snapte de bloemen echt niet. 'Maar jij zat er met je hoofd op dus je kunt me vertellen wat die dingen hier doen.' Ze wist niet eens hoe hij heette, maar boeiend. Dat kon altijd nog. Eerst wilde ze een antwoord!