ACADEMIC

Vier


Nul


SUIT UP / Kickboxing club


Captain

PERSONAL

Alice del Vico


Cameleon


Vijftien jaar


Vrouwelijk


Hetero


Italiaans

DETAILS

Ookami Ryouko - Ookami-san to Shichinin no Nakama-tachi


167 centimeter


Alice draagt vrijwel altijd meisjes meisjes kleren, behalve als ze aan het sporten is - dan neigt ze naar kleding met donkere kleuren. Normaal heeft ze altijd vrij lichte, pastel kleurige kleding. Verder is ze een grote fan van korte rokjes en broekjes en roesjes.


None.

APPEARANCE

Het meisje zelf oogt vrij tenger en ze lijkt niet echt op haar leeftijd als je enkel focust op haar lichaam. Haar borst is gewoonweg plat - iets waar ze zelf erg jammer vindt. Ondanks het feit dat ze erg dun is: is ze wel sterk. Door al de vechtlessen waar ze vroeger op heeft gezeten is ze erg gespierd geworden, echter zie je de spieren niet zo snel - maar dat neemt niet weg dat ze er weldegelijk zijn.


De kleur van Alice's haren is een mengeling tussen rood en blond - honingkleurig. In de schaduw kan het soms lichtbruin lijken. Verder is het abnormaal lang en zal je je soms afvragen of ze zich er nooit aan irriteert. Ze draagt haar haren vaak in verschillende stijlen - staart, vlecht enzovoorts - het ligt er maar aan waar ze tijd en zin voor heeft.


De pupillen van de ogen van het meisje zijn erg groot, waardoor dit ook het effect geeft dat haar ogen groot zijn - maar dat valt wel mee. Ze hebben een donkerbruine kleur, je kunt ze vergelijken met twee zwarte poelen. Soms hebben ze een hypnotiserend effect op anderen, als ze hun blik weet te vangen, maar vrij snel zullen ze niet opvallen.

PERSONALITY

Het meisje heeft eigenlijk twee persoonlijkheden. Van nature is ze erg lief en zachtaardig: ze helpt anderen graag en houdt ervan om nieuwe mensen te leren kennen. Ondanks dat is ze wel erg verlegen en tegenwoordig zelfs schuw tegenover vreemden. Door haar grote fout met Dante heeft ze moeite om anderen te vertrouwen, mentaal dichtbij te laten komen.
Hierdoor probeert ze zich altijd anders voor te doen: stoer en met een erg groot ego. Alsof niks haar boeit, geen enkele negatieve opmerking kan haar raken - of ja, zo doet ze zich voor. Ze is weldegelijk snel gekwetst, maar omdat ze bang is om zichzelf kwetsbaar op te stellen doet ze dus net alsof dit niet zo is.

Verder is er nog haar probleem met jongens, voornamelijk oudere jongens. Het soort dat haar doet denken aan Dante; knapperds die een goede woordkeuze hebben en natuurlijk blond haar hebben met blauwe ogen. Perfecte jongens dus. Natuurlijk is ze ook wantrouwig tegenover andere, wat als resultaat heeft dat ze afstandelijk doet: maar dit gaat haar niet altijd goed af, ze is nogal slecht in het faken van haar ware aard.

ABILITY

Camouflage


• None.


• Zichzelf laten opgaan in de omgeving.
• Dingen ontzichtbaar maken.


Omdat Alice haar ability nog niet onder controle heeft komt het vaak voor dat ze hem gebruikt zonder dat ze het wilt. Meestal gebeurt dit wanneer ze erg verlegen of bang is. Dan kan het zo maar gebeuren dat het meisje ineens voor je ogen verdwijnt.

HISTORY

Alice werd opgebracht in een liefdevolle familie, bestaand uit een vader en een moeder die nog steeds erg verliefd op elkaar waren. Het meisje werd vrij normaal opgevoed – echter kwamen haar ouders uit vrij klassieke gezinnen en werd zij dus ook keurig opgevoed. De dergelijke etiquette werden al vroeg aan het kind geleerd, maar wel op een rustige en geduldige manier. Echter pikte het meisje alles vrij snel op, leerde al de tafelmanieren, de manieren waarop ze dergelijke mensen moest aanspreken enzovoorts. Zo was het al snel duidelijk dat ze altijd een stuk beleefder overkwam dan haar klasgenootjes en dat werkte in haar voordeel. Ze werd al snel het oogappeltje van de leraren, maar was ook erg geliefd onder de jongens. Natuurlijk kan je er niet veel van verwachten: het zijn kleine kinderen. Die geven elkaar knikkers – dat als voorbeeld nemend - als blijk van hun gevoelens voor elkaar, gevoelens die langzamerhand weer zouden wegebben.
Toch bleef het meisje haar status behouden. Sommige jongens dwaalden inderdaad wel af, maar er kwamen ook altijd wel nieuwe bij. Ze was altijd vriendelijk, behulpzaam en daarbij had ze ook nog eens een schattig koppie. Perfect dus, zou je denken – dat was ook zo tijdens die jaren, maar het duurde niet lang of het ging goed mis.

Wanneer Alice twaalf en een half jaar is, krijgt ze een relatie met een oudere jongen: Dante. Hij is al bijna zeventien jaar oud, maar erg populair op de middelbare school. Ze had hem leren kennen toen ze een keer een kijkje nam op de school – haar ouders wilden het beste voor het meisje, dus ook de school die zij het liefste wilde en die zij goedkeurden. Vandaar dat ze al vroeg opzoek gingen. De jongen kwam erg behulpzaam over en hielp het meisje toen ze haar ouders niet meer kon vinden in het gebouw. Hij kwam haar later ook soms na school opzoeken en uiteindelijk kregen ze een relatie – voor een gedeelte omdat Alice moeilijk nee kon zeggen, ze had al meerdere jongetjes met een kalverliefde blij gemaakt door ja te zeggen op die bewuste vraag.
Haar ouders waren altijd op de hoogte geweest van al haar relaties en hadden haar ook gewaarschuwd dat het ooit een keer mis zou gaan, ze rekening moest houden met het feit dat dingen misschien beter waren als ze gelijk nee zei en niet wachtte totdat zij dacht dat de ander klaar was met de gevoelens jegens haar – want stel je voor haar schattingen zaten ernaast? Tot nog toe had ze geluk gehad, maar het zou niet lang duren of dat geluk was op…
Echter had Dante aan haar gevraagd of dat ze het kon vertellen aan haar ouders, kijkend naar het leeftijdsverschil was dat verstandiger. Ze stemde in, maar het duurde niet lang of ze kreeg daar spijt van. De jongen bleek een totaal ander persoon dan ze had verwacht. Zo deed hij dingen die tegen de regels waren, dwong haar dit ook te doen – ondanks dat ze het niet wilde – en uiteindelijk kwam het ook zo ver dat hij haar een klap had gegeven omdat ze weer eens “zeurde”. Nadat dit was gebeurd probeerde ze weg te rennen, de jongen te vermijden: maar deze wist niet van opgeven. Je kon het nog net geen stalken noemen, maar er was wel een duidelijke reden voor dat ze altijd via drukken straten naar huis ging.

Dagen gingen voorbij, deze werden weken en uiteindelijk zelfs twee maanden. Omdat ze hem al zolang niet meer had gezien, dacht ze dat hij haar nu wel met rust zou laten: maar ze had het mis. Ze waagde zich weer in een steegje – een afkorting terug naar huis – en drie keer raden wie ze daar tegen kwam: Dante. Het was duidelijk dat de jongen wat problemen had, wat voor problemen wist ze niet: maar na haar ervaring zou ze het liefst agressieve zeggen. Ja, hij sloeg haar opnieuw op die plek, maar liet het daar niet bij – bleef doorgaan. Uiteindelijk kwam ging het zelfs over op trappen, toen ze hulpeloos op de grond lag. Ervan overtuigd dat het allemaal hier zou eindigen kon ze niet geloven dat hij stopte. Om de een of andere reden scheen hij haar niet meer te zien, schreeuwde zelfs haar naam – schold er ook nog eens bij – leek haar te zoeken met zijn blik, schold toen nog eens en liet alles toen voor wat het was.
Zoals je misschien al kunt raden was dit de eerste keer dat het meisje haar ability gebruikte. Ze had zichzelf helemaal onzichtbaar gemaakt, inclusief haar kleren en spullen: als een soort van automatisme van haar lichaam om het getrap te doen stoppen zodat ze het zou overleven. Met veel moeite wist ze uiteindelijk thuis te komen, uitgeput en wel – mede door het gebruik van haar ability. Wanneer haar ouders haar zagen kwamen gelijk de vragen, maar eerst barstte het meisje in huilen uit – waarna ze alles uiteindelijk onthulde.
Al snel werden er maatregels genomen: zo werd ze naar school gebracht en daar ook weer opgehaald en ging ze ook op een vechtsport. Dit werd uiteindelijk kickboxen, omdat er geen andere vechtsporten werden beoefend in de buurt: dus ook geen lessen. Echter konden die maatregelen de schade niet herstellen. Sinds het eerste gebruik van haar ability gebeurde het vaker: dat ze zomaar verdween. Wanneer ze erg verlegen werd tegenover iemand verdween ze, wanneer ze erg bang was verdween ze en ook om nog wat redenen. Zelf had ze het ook wel door en begon ze dus haar research te doen op het internet: hier kwam ze achter het bestaan van zogenaamde Espers, vond ook een vage test – gemaakt door een willekeurig persoon en dus niet officieel – en deed deze. Deze had als uitslag echter wel dat ze een Esper was. Met deze informatie ging ze naar haar ouders, die haar eerst niet wilden geloven: maar omdat ze moeilijk nee konden zeggen tegen hun lieve dochter gaven ze het een kans en zochten ze naar meer informatie op internet. Zo kwamen ze achter het bestaan van Akishima Academy.
Echter wilden de ouders van Alice er eerst zeker van zijn en vroegen ze een formulier aan: eentje waarmee je een officiële test kan doen, op basis van doorsnee dingen te vergelijken met die van een Esper. Opnieuw bleek uit de test dat het meisje een echte Esper was: dus werd ze op veertien jarige leeftijd naar de school gestuurd. Voor een gedeelte was ze blij: ze hoefde zich geen zorgen meer te maken over Dante, maar ergens was ze ook bang. Wat als ze weer de fout in zou gaan, maar dan met een ander? Niet te zwijgen over het feit dat ze nog steeds problemen had met haar spontane “verdwijningen”.

Het meisje is nu ongeveer een jaar op de Academy, maar heeft nog steeds de neigingen om zich een beetje af te zonderen: bang dat ze met de verkeerde mensen om zal gaan. Met haar ability heeft ze nog steeds geen vooruitgang geboekt en ze verdwijnt nog steeds zo nu en dan, ondanks dat ze haar best doet om dit te voorkomen. Zo probeert ze zichzelf zelfverzekerder voor te doen dan ze werkelijk is – een beetje zoals een tomboy – maar ze is hier niet zo goed in, voornamelijk ook door haar aangeleerde manieren.