Pa-tump. Pa-tump. Pa-tump. Stilte voor een minuut of twee. Pa-tump. Pa-tump. Pa-tump. Dat is het geluid van een Anastasia die, gekleed in een helderrode jurk, na de lessen nog door de gangen huppelt omdat ze niets beters te doen heeft. De stilte gaf aan dat het meisje voor het activiteitenbord bleef staan om zich in te schrijven voor een aantal activiteiten. Er was niet echt een reden dat ze rondzwierf in de school – zoals ik al zei, ze had niets beters te doen – maar er was ook geen reden voor het lummelen in haar kamer. Ze had doordeweeks maar twee opties: rondzwerven en haar huiswerk maken. Over het algemeen was de tweede optie al geen optie meer aangezien Ana snel werkte. Bovendien was de boel verkennen zoveel leuker en leerzamer dan het oplossen van algebraïsche vergelijking.

En zo kwam het dat Anastasia Emery Fortin, een van de zeldzame en iets minder bekende level 4’s van Akishima, op die misschien fortuinlijke, misschien onfortuinlijke, die middag rondzwierf door de gangen van de derde verdieping van het schoolgebouw. Ongeveer een half uur besteedde ze aan het uitzicht vanaf het dakterras. Vogels vlogen van links naar rechts, van boven naar beneden en van hier naar daar. Af en toe focuste ze haar gehoor en haar ogen om een specifieke vogel te volgen, maar na een minuut of vijf draaide ze dat effect meestal terug en ging ze weer verder met het staren naar de onvoorspelbare vluchten die de vogels maakten. Het waren leuke beestjes, vogels. Van alle dieren die ze sinds haar “vrijlating” had gezien vond ze vogels toch wel de besten. Ze konden overal heen waar ze naartoe wilden, hoefden zich zorgen te maken over verplichtingen noch meningen.

Haar eeuwige interesse in vogels zwakte echter sneller af dan een eeuwigheid en ze kwam terug naar haar gewoonte van het rondzwerven door gangen. Een paar minuten bleef ze praten met een zesdejaars die ze kende via haar tests – hij was een level drie die steeds dichter bij haar level kwam en ze zag hem minstens een keer per maand – maar het was een gesprek over koetjes en kalfjes en net zoals de levens van de meeste koeien en kalveren eindigde dat gesprek vlug, waarna de zesdejaars zich richting zijn slaapvertrek begaf en Anastasia doorliep. Of huppelde, want lopen was niets voor de Canadese optimist. Huppelen was zoveel leuker dan lopen. Iedereen liep altijd maar en de meeste mensen die liepen waren vaker ongelukkig dan de mensen die huppelden, want om te huppelen moest je vrolijk zijn en als je niet vrolijk was en je huppelde toch, dan werd je vanzelf vrolijk. Conclusie: huppel meer, daar wordt je vrolijk van.

Uiteindelijk merkte ze iets op wat niet thuishoorde in school: brandgeur. Haar interesse gewekt – alles wat niet normaal was, was automatisch interessant voor Ana – volgde ze haar neus. Haar neus bracht haar naar een lokaal met openstaande deur. In de deuropening leunde een jongen, ouder dan zij en vreemd genoeg kleiner dan zij. Ze ging achter hem staan, een beetje blind naar het feit dat dat misschien niet gewenst was en keek over zijn schouder. ‘Hey,’ merkte ze vrolijk op. ‘Waar komt die geur vandaan?’ De woorden waren eruit voordat ze de jongen met de schoonmaakspullen en de as zag, daarna lachte ze. ‘Oh, laat maar, ik zie het al.’ Daarmee was het echter niet klaar, want het mysterie was nog niet opgelost. ‘Wat is er precies verbrand? En hoe?’ Was haar volgende vraag. Logische vraag, als je brandlucht ruikt en wil weten wat er gebeurd is. 'En waarom ben jij zo klein?' voegde ze nog bij haar vragenlijst, deze keer gericht tot de jongen over wiens schouder ze leunde.

Derp.

Ze kreeg geen antwoord op haar eerste twee vragen. Maakte niet uit, de derde vraag werd wel beantwoord. De jongen op wie ze haar schaamteloze nieuwsgierigheid had losgelaten verhief zijn stem tot een volume waar Ana van schrok. Zichtbaar kromp ze ineen en in een reflex nam ze half haar gehoor weg, om het geluid uit te sluiten. De boodschap kwam nog steeds over – hij was kennelijk niet blij met het feit dat hij niet langer was dan een meter of anderhalf. Ze wilde haar oren alweer herstellen toen de jongen verder praatte, kennelijk op hetzelfde volume – ze verstond hem namelijk nog steeds. Toen ze zeker wist dat hij niet meer zou roepen, liet ze het effect van haar ability langzaam afzwakkken en keek de jongen met grote ogen aan.

‘Niet klein?’ vroeg ze onschuldig, ‘Maar je bent kleiner dan ik en om dan groot genoemd te moeten zijn, dan-’
Er viel haar iets in. ‘Ben je misschien ’s werelds grootste dwerg?’ Haar paarse ogen lichtten op van enthousiasme en ze bekeek de jongen opnieuw, nu met meer respect dan net. Natuurlijk was hij ’s werelds grootste dwerg niet en dat zou waarschijnlijk heel beledigend zijn, maar Anastasia wist dat niet. Die had ooit een verhaal gelezen over de grootste dwerg, de kleinste reus en de grootste oplichter. Uiteindelijk waren het allemaal gewone mensen geweest, maar de oplichter had de reus en de dwerg aan een koning verkocht die bijzonderheden spaarde. Ana had het altijd een grappig verhaal gevonden en de jongen herinnerde haar daaraan.

Daarna reageerde de jongen met het roze haar. Heel zachtjes maar, maar haar gehoor was zelfs zonder aanpassingen al behoorlijk goed. Ze bekeek de jongen voordat ze antwoor Ana had hem wel vaker door de gangen zien lopen. Niet dat ze heel erg oplette, maar iemand met lichtroze haar was wel iemand die ze onthield. Ze onthield vreemde dingen omdat ze anders waren en mensen die anders waren, waren meestal de leukste mensen. Hij vroeg haar waarom ze zoveel vragen stelde. Het kwam in haar op dat dat nu de betekenis van het woord hypocriet was, maar daar besteedde ze geen woorden aan. Ana was veel te positief over mensen om negatief over iemand te denken, zelfs al waren ze hypocriet.

‘Ik stel vragen omdat ik dingen wil weten.’ verklaarde ze glimlachend, niet inziend dat het misschien een retorische vraag was. ‘Want anders kom je dingen nooit te weten. En ik wil graag dingen weten, want ik weet nog niet zoveel.’ Simpel, onschuldig, vrolijk. Precies zoals Anastasia zelf was. Na haar reactie draaide ze zich blozend naar de andere jongen toe. Miss Sunshine was een koosnaampje wat een ander voor haar had gehad, een ander die ze waarschijnlijk nooit meer zou zien. Hij had haar little miss Sunshine genoemd, om precies te zijn. ‘Ik heet eigenlijk Anastasia. Anastasia Fortin.’ Die naam moest hun wel wat zeggen, toch? Was het niet de voornaam, dan was het wel de achternaam. Ze was nu al een aardig tijdje level 4 en dat, had Ana ervaren, verspreidde zich als een lopend vuurtje door de school.

Ana snapte de rozeharige jongen niet. Wat viel er nu te lachen? Het enige wat ze deed was een vraag stellen over de kleine jongen. Hij sprak de feiten tegen en wist zij veel, misschien was het echt wel zo. Ze was nu zo’n twee jaar buiten en er was nog zoveel wat ze niet had afgeleerd. Een van die dingen was dat sprookjes niet bestaan en nooit bestaan hebben. Anastasia kon haar brein daar niet van overtuigen. Ze wilde het niet eens. Na het lachen bood de jongen zijn excuses aan en zoals haar geleerd was, reageerde ze vrolijk. ‘Excuses aanvaard.’ Ze wist niet waarvoor hij zijn excuses aanbood, noch waarom zij ze aanvaardde, maar het was haar zo geleerd en zo hoorde het dus.

Was het niet duidelijk dat ze zich schaamde voor het feit dat ze weinig wist? Nee, natuurlijk niet. Ze had niet getwijfeld, niet gestotterd, had geen enkele pauze laten vallen tussen de vraag van de jongen en haar antwoord. Iemand die zich schaamde zou waarschijnlijk weigeren te antwoorden. Ana had nooit hoeven twijfelen, omdat ze nooit iets had gehad om zich over te schamen. Bijzonder, hoe een afgezonderde opvoeding een ubersociaal persoon kon voortbrengen. Ze keek voor de eerste keer sinds het gesprek begonnen was weg, de gang in. Ze voelde wel dat ze niet wilde reageren op wat de kleine reus of de grote dwerg zei, maar ze kon zichzelf niet helpen. ‘Ik heb al zoveel gehoord dat vragen stellen het enige is wat ik kan doen om nieuwe dingen te weten te komen.’ Iets in haar toon gaf aan dat ze het onderwerp nu wilde afsluiten, zonder haar stem hard of dwingend te maken. Het was geen smekende stem en zeker geen bazige, meer een duidelijke. Het was de volwassen ondertoon in haar stem. Vaak zei ze dingen niet op die manier – maar hier wilde ze het nu niet over hebben.

Natsu de Salamander en Aeryn. Namen die het meisje nog niet eerder had gehoord. Vreemde namen, namen die niet in boeken stonden of aan normale mensen gegeven werden. Then again, wie was er hier wél normaal? ‘Aangenaam, Aeryn, Natsu.’ glimlachte ze, Aeryn het lokaal in volgend. Ze wist niet wat ze hier ging doen – wist zelfs niet dat dit het nablijflokaal was – maar het was leuker dan alleen zitten in haar kamer, omringd door boeken die ze allemaal al gelezen had. ‘Of moet ik je Salamander noemen?’

Ze was ongeveer een meter van de deuropening blijven staan. Ana zag er het best uit als ze stond, want als ze stond, was ze net een porseleinen poppetje. Klein, dun, gekleed in jurken die je grootmoeder niet meer gedragen zou hebben. Haar haren zaten in een lange hoge staart, bijeengehouden door een wit lint. Het enige wat niet vastgebonden zat in de staart was haar rechte pony. Na Aeryn’s vraag zwierde haar staart van haar ene schouder naar haar andere schouder, een resultaat van een snel gedraaid hoofd. ‘Wat? Nee. Ik hoef- Wacht, is dit het nablijflokaal?’ Je zag verbazing over haar gezicht glijden, toen een lichte paniek. Met twee stappen achteruit was ze uit het lokaal, maar botste ze tegen iemand op. Ze struikelde half, draaide zich om en hield haar handen verontschuldigend op. ’S-Sorry, dat was niet mijn bedoeling.’ verontschuldigde ze zich. De leraar, tegen wie ze op was gebotst, trok een wenkbrauw op. ‘Ga maar zitten, juffrouw Fortin.’

Anastasia protesteerde niet meteen, maar zodra ze het een met het ander verbond trok ze haar mond weer open. ‘Maar meneer, ik hoef helemaal niet na te blijven.’ protesteerde ze zachtjes. ‘Nu wel.’ reageerde de leraar kalm. Ze wist niet hoe ze moest reageren. Zwijgend ging ze naast Aeryn zitten, onthutst door wat er net was gebeurd. In de twee jaar dat ze hier was geweest had ze zich voorbeeldig gedragen. Ze had geen idee hoe ze zich moest gedragen tijdens het nablijven.

Aan Ana ging de drukte voorbij. Nog steeds was ze compleet verbijsterd over het feit dat ze na veertien jaar lang nóóit iets verkeerd te hebben gedaan, ineens straf kon krijgen. Het enige wat ze had gedaan was tegen de man oplopen. Was dat tegenwoordig fout? Ze had toch sorry gezegd, of telde dat niet meer en had ze dat nieuws gemist? Ze had geen idee wat strafregels waren en toen ze begreep dat ze zinnen moest schrijven – waarover Aeryn slim opmerkte dat ze niets fout had gedaan – besefte ze dat ze pen noch papier had om die taak te vervullen. Haar hand stak ze echter niet op, wachtte nerveus het gesprek af. De leraar en Aeryn wisselden nog wat woorden over tweeduizend regels en ze voelde de knoop in haar maag groter worden, maar de jongen was zo slim om niet te reageren. Zonder hem echt te kennen mocht Anastasia de blonde dwerg meer dan dat ze de leraar mocht. Hij had haar zonder echte reden straf gegeven en ondanks dat ze dat accepteerde, schreeuwde haar hele innerlijk dat het oneerlijk was.

Haar blik dwaalde af naar de tafel, daarna naar de grond – ze bestudeerde stilletjes haar schoenen tot er een lichte kuch door de ruimte klonk. Geschrokken keek ze op, in de verwachting dat de leraar haar streng zou aankijken en zou vragen waar in hemelsnaam haar pen en papier waren. Ze was al helemaal klaar om het uit te leggen. Vreemd genoeg vroeg de leraar haar echter niets, hij focuste zich op Natsu. Koude koffie? Niet begrijpend bekeek ze het tafereel, deels bang voor meer straf, deels nieuwsgierig naar wat Natsu kon met die koude koffie. Haar scherpe ogen merkten de stoom op – wacht… had hij zonet de koffie met zijn handen opgewarmd? Haar paarse ogen glinsterden. Dat was pas een ability, het opwarmen van dingen. Had je daar niet veel meer aan dan aan haar zintuigen? In het dagelijks leven waren er maar weinig dingen die Anastasia kon doen zonder andere mensen te pijnigen, maar met warmte kon je in iedere dag wel iemands dag beter maken.

De leraar keek haar scherp aan en haar blik schoot weer naar het tafelblad. Er stonden tekeningetjes op, een paar krassen en een telefoonnummer. Ze vroeg zich af of iemand dat nummer ooit had gebeld. Het had een paar cijfers teveel om een Japans nummer te zijn en het was ook niet Canadees, dus misschien was het een geheime code om boodschappen door te geven. In haar hoofd begon een heel scenario zich te ontwikkelen, over hoe de leerlingen stiekem clubs hadden die tegen het regime ingingen, over hoe ze moesten onderduiken omdat leraren achter hun geheim waren gekomen. Net toen ze tot de conclusie was gekomen dat er dan ook een geheime dienst was om de vrede van de school te bewaren, sprak Aeryn haar aan.

Was het niet voor haar uitstekende gehoor geweest, dan had ze de jongen niet gehoord. Een plan… om weg te komen? Ze begreep zijn wens, deelde die wens zelfs, maar kon zich er bijna niet toe brengen te antwoorden. ‘Ik kan ons hieruit krijgen.’ fluisterde ze uiteindelijk zacht terug. ‘Allemaal. In een keer.’ Het zou haar een echte straf kunnen opleveren, op echte basis, maar ze gaf er niet om. Dit was onrechtvaardig en haar nieuwe vrienden wilden weg. Ze gaf om eerlijk te zijn meer om de twee jongens dan om de leraar, die ze niet kende en geen reden had om te mogen.

In haar kleine, schattige hoofdje begon zich een plan te vormen. Ze was een level 4, maar ook een kind. Bovendien was er een reden dat ze nog geen level 5 was. Ondanks dat die reden niet was dat ze geen volledige controle had – het had meer te maken met haar persoonlijke voorkeur om niemand kwaad te doen – kon ze het er wel op afschuiven. Het moment dat de leraar over Aeryn’s jas begon, startte ze haar kleine act. Ze kon goed liegen, maar dit was de eerste keer dat ze het voor iets ‘slechts’ gebruikte. ‘Meneer.’ begon ze, haar stem opstandiger dan eerst, bijna boos. ‘Dit is niet eerlijk.’ De leraar keek haar hoofdschuddend aan. ‘Het maakt me niet uit hoe voortreffelijk je je gedraagd in de lessen jongedame, je moet gewoon-’
‘Niet eerlijk!’

Ze was in een keer opgestaan, had haar handen tot vuisten gebald en haar ogen dichtgeknepen in een poging om kwaad te lijken, razend bijna. Ze spande haar spieren aan, richtte haar concentratie op de man, Aeryn en Natsu. Dit was een ongeluk. Die twee moesten meespelen. De leraar verloor zijn zicht onmiddellijk, zijn gehoor volgde na een seconde en de andere zintuigen vielen daarna ook uit. Bij Aeryn en Natsu wist ze de aanraking, de reuk en de smaak te redden, maar het was ergens wel handig dat ze hun gehoor en zicht verloren. Zodra ze zeker was dat iedereen behalve zij blind en doof was, opende ze haar ogen en pakte ze Aeryn’s pen en papier. Sorry, schreef het meisje, ik verloor mijn beheersing. Ik ben er morgen om half vijf om na te blijven. Het spijt me – Anastasia.

Ze greep Aeryn’s pols en Natsu’s arm en maakte dat ze wegkwam uit het lokaal. Een paar gangen door, dan een hoek om, weer een lokaal in. Daar liet ze de twee los. Omdat ze niet had opgelet hadden de twee hun zintuigen waarschijnlijk al terug, maar dat wist ze niet zeker. ‘Sorry,’ bracht ze uit, daarna stortte ze zichtbaar in. ‘Wat heb ik gedaan? Een leraar aanvallen? Wat… Ik kan toch niet-’ Het was haar een beetje teveel, om voor het eerst na te blijven én regels te overtreden. Het was zo niet Anastasia dat Ana ervan in paniek raakte.