Het irriteerde haar. Gewoon, die mensen. Die overal rondhuppelden en blij waren. Ze zag al die lachende hoofden op straat, al die stompzinnige grijnzen. Meisjes die hun vriendjes meetrokken van winkel naar winkel, moeders met kinderen, vriendinnen die lol hadden. Zou ze anders moeten doen? Wren wist ook wel dat ze niet zomaar zou veranderen. Hoewel haar ouders haar schandelijk verwend hadden vroeger, moesten zelfs zij wel inzien dat ze zich soms onacceptabel gedroeg. Het was niet voor niets dat Wren al van een normale school geschopt werd voor ze naar de Esper Academy gestuurd was. Ze haatte school. Ze haatte autoriteit. Ach ja, overal waar Wren was, was wel iets waar ze tegenaan wilde schoppen. Wren had een bloedhekel aan mensen die haar wilden vertellen wat ze moest doen en dat liet ze weten ook. Om het simpel te zeggen: Wren kon een minidictator zijn. Een kleine, arrogante minidictator met een veel te grote mond en een klein hartje. Ze schold, ze schopte en sloeg, ze was asociaal tot het uiterste en deed precies wat ze wilde. Op school lette ze nooit op, als Esper bakte ze er niets van. Level 1 had ze gehaald, maar daar hield het ook een eind op. En nu vroeg ze zich stiekem, heel stil in haar hoofd, af of ze moest veranderen. Er was een reden dat al die mensen haar ontweken en dat haar echte vriendenaantal nog steeds op nul stond. Natuurlijk had ze mensen waar ze mee hing, die ze na een tijdje weer afkatte. Ze had zelfs wel eens vriendjes gehad die het leuk vonden om met een meisje met felblauw haar te showen: daar was het binnen no time weer mee uit geweest. Wren moest gewoon iedere dag aan iets een hekel hebben, maakte niet uit wat, en vandaag waren het al die blije mensen die ook veel te schattige cafés bezochten waar jongens rondliepen die betaald werden om naar je te lachen. Bah. Gewoon, simpelweg, om van te walgen. Daarom was ze met een grote boog om de ingang van het café aan het lopen en nam ze een achterafsteegje.

In het begin had ze de jongen niet eens zien staan, was ze hem bijna voorbij gelopen. Wren was dan ook maar 1.46 - zonder hakken, gelukkig - en moest al flink omhoog kijken voor de meeste mensen, maar nu keek ze echt alleen maar strak naar de grond met een redelijk chagrijnige blik in haar ogen. Wren was vaak onderhuids chagrijnig; hoewel ze vrolijk en druk kon zijn, kwam de boosheid eruit. Wren was als een bom die ontplofte bij het verkeerde codewoord. En dat waren er een heleboel.

Het was dat hij konijnenoren had, ze zou het kunnen zweren. Het was dat er een sterke rookgeur in de lucht hing en de flits van wit in haar ooghoek. De jongen in het pak met de belachelijke oren. Het was dat konijnen de meest schattige creaturen op deze aarde waren, anders had ze hem recht in zijn gezicht uitgelachen. In een pak mensen entertainen. Het zou je werk maar zijn. Tja, bot was ze ook nog eens. Je kon je afvragen of Wren ook leuke eigenschappen had, maar die leerde je alleen kennen als je zelf positief was en door al die asciale gedragingen heen kon kijken. En niemand die daar de moeite voor nam.
Voordat ze zich echter bedacht had dat de jongen vast een reden had om die oren op te hebben was er alweer wat uitgefloept bij Wren; impulsief. 'Konijnenoren!' riep ze uit, om het duidelijke nog maar eens te staten. 'Serieus?' Ze kreeg een brede lach op haar gezicht. 'Je hebt mijn dag zojuist naar een nieuw punt geholpen: ik ben er alleen nog niet uit of het een hoogte- of een dieptepunt is.' Ze keek hem aan met een vrolijke grijns, ietwat uitdagend. Dit was een persoon waar ze niet op het eerste gezicht een hekel aan had. Hij keek tenminste niet zo walgelijk blij. Misschien was hij in staat haar wat aan het lachen te krijgen; tot nu toe deed alleen zijn hoofd dat al goed.

Nu pas bekeek ze hem. Blond, redelijk lang haar, los, sigaret, net pak, natuurlijk de oren die op zijn hoofd prijkten. Hij was lang - in ieder geval voor haar - en ze moest wat omhoog kijken, maar dat deed niet af aan haar houding. Wren had een grote mond tot het einde. Zelf dacht ze er al niet meer over na wat mensen dachten van meisjes die met felblauw geverfd haar rondliepen: zelf vond ze het prachtig. Ze was een echte attentioncraver en hoe kreeg je dat nu beter van mensen die je niet kende dan door met haar rond te lopen dat er niet eens geverfd uitzag? De kapper deed het goed, als je niet oplette leek het net alsof haar haar echt een soort zijden blauw was, glad en met een paarse gloed. Het kon de impressie geven dat haar ogen ook een paarse gloed hadden, maar die waren gewoon blauwig. Het mocht van haar ook duidelijk zijn dat blauw haar favoriete kleur was: Ze had een jurkje aan in een soort gothic lolita - stijl, alweer gewoon om de wereld te pesten. Het was donkerblauw, had schattige lintjes en randjes. Ook de kousen en schoentjes eronder waren veel delicater dan zij ooit zou zijn. Toen ze vandaag uit het raam had gekeken en al die rotkoppen had gezien had ze het al geweten: ze zou over straat rondlopen in schattige kleding alsof ze een lief, onschuldig meisje was aan wie je bijvoorbeeld netjes de weg kon vragen. En dan kreeg je een veel te harde stem, een agressieve blik en een paar trappen. Tja, ze hield ervan om mensen te laten denken dat ze klein en schattig was: lengte en kleding, daar trapten veel mensen in. Een paar minuten later was je door die façade heen. Jaren later - als iemand er de moeite voor zou nemen - zou je er misschien achterkomen dat er meer waarheid in de kleding zat dan wie ook ooit zou denken. Maar voor nu keek ze naar de jongen, had verwachtingen van hem - amusement, tenminste voor twee minuten - en vond hem er nog eens goed uitzien ook. Niet dat ze behoefte had aan vriendjes, wat had je daar nu aan. Ze keek hem onderzoekend aan, probeerde wat over hem uit te vinden door de manier waarop hij stond en keek. Misschien zou zijn stem ook wel wat over hem verraden. Na een hele dag verveling was ze echt in voor een beetje vermaak.

OOC: Hope you don't mind :3 Mooi kader trouwens!