Your life is a painting, and you hold the brush.

Gapend ijsbeer ik door m'n kleine kamertje heen. Geen kant om op te gaan, alsof ik een vogel ben die vast zit in zijn kooitje. Het enige wat het zou kunnen doen is zingen en zelfs dat zou geen zin hebben, niet in mijn geval althans. Ik vrees dat als ik mijn mond open doe ik juist mensen wegjaag dan dat ik ze naar me toe laat komen. Een zacht zuchtje glijd over mijn lippen heen wanneer ik uiteindelijk maar besluiteloos op het bed neerknal. Mijn armen spreid ik horizontaal over het dekbed heen terwijl mijn vingertoppen het zachte dekbed strelen. Voor een moment wat nog niet eens een minuut is sluit ik mijn ogen, om ze vervolgens weer verwilderd en rusteloos te openen. Nee, dat is ook niet de oplossing, slapen!? Terwijl het nog licht is? Kort bijt ik op m'n onderlip, in twee strijd over wat míjn mening daar precies over is. Slapen kan in principe altijd, of het nu licht is of donker.. Bovendien regent het ook nog eens dat het giet, waardoor ik me alleen maar te pleures verveel. Ik maak een kort protesterend geluidje wanneer ik dan tóch overeind kom. Waarom? Geen idee, ik heb eigenlijk geen enkele reden om niet door de rest van de dag heen te slapen.. Alhoewel. Mijn ogen glijden naar mijn bureau toe waar een aantal potten verf op staan. De een nog groter en smeriger als de ander. Mijn ogen rusten uiteindelijk op de kleur turquoise. Turquoise is op. Mompel ik voor mezelf, wellicht om mezelf moed in te spreken om overeind te komen en daadwerkelijk een actie te ondernemen. Ik zucht nog eenmaal, voor ik met een brede glimlach actief van mijn bed af spring. Ik doe geen moeite om de door elkaar gehaalde lakens goed te leggen en storm meteen richting mijn bureau. Ik grijp de pot met turquoise verf en draai deze open. Zoals verwacht zit er enkel nog een bodemlaagje en wat resten die aan de zijkanten zijn geplakt in. Ik zet de glazen pot neer bij de rest van mijn 'verzameling' en kijk dan kort op de klok. 17.45. Zodra ik de tijd zie, zakken m'n schouders ietsje omlaag en lijk ik even in elkaar te tuimelen, voor ik weer overeind schiet en met hernieuwde hoop de kamer rond kijk op zoek naar m'n tas.

Voor ik het weet ben ik mijn kamer al uitgestormd en begeef ik me nu op een van de grootste straten die richting Akishima Academy gaan. Vrolijk loop ik, of beter gezegd huppel ik richting de school. De rare blikken die zo nu en dan op me geworpen worden compleet negerend. Misschien moet ik juist een rare blik op hun werpen, tenslotte zijn hun diegene die allemaal raar zijn en niet kunnen genieten van de meest simpele dingen in het leven. Mijn ogen glijden even naar de hemel toe, die nog steeds grijs en dreigend op me neer kijkt. Ik glimlach breed en luister voor een klein moment naar de druppels die op mijn doorzichtige paraplu vallen. Even volg ik een van de druppels die vanaf het topje van mijn paraplu langzaam naar beneden biggelt. Als mens moet je net als water zijn, jezelf kunnen buigen om elk obstakel en niets in je weg laten staan. De druppel valt uiteindelijk met een zacht plopje van mijn paraplu af terwijl ik bedenk; om uiteindelijk jou steentje bij te dragen aan de wereld en de toekomst hiervan. Pas bij een harde rommel van de dreigende lucht spring ik op uit mijn gedachten en vervolg ik haastig mijn weg naar de academie. Zoals verwacht is de verfwinkel al dicht wanneer ik langs deze kom gelopen, en tja dan zit er maar een ding op. Een ietwat sluwe grijns siert mijn lippen terwijl ik naar het opdoemende gebouw kijk wat mijn school inhoud.

Ik schud mijn paraplu buiten de deur van de academie uit en zet deze dan schuin tegen de deurpost aan. Waarom zou iemand een paraplu willen stelen tenslotte..? Ik loop ietwat zweverig en wiebelig door de hal heen, duidelijk afgeleid door het enorm hoge plafond en de aankleding van de ruimte. Eigenlijk is het gek hoe vaak ik door deze ruimte ben gelopen, en nog steeds niet alles gezien heb. Ik giechel zacht, hoewel deze al snel gedempt word wanneer ik over de eerste trede van de trap struikel. Kort kijk ik beschaamd van links naar rechts en zucht dan opgelucht als zover ik kan zien, niemand mijn beschamende akkefietje heeft gezien. Ik wrijf kort over m'n rode knie heen en vervolg mijn weg dan ietwat haastiger naar boven. Op de eerste verdieping is het onaangenaam rustig. Zelfs mijn eigen voetstappen kan ik door de gangen horen weergalmen, iets wat me zodanig de rillingen geef dat ik de verdieping al gauw weer verlaat. Met een sluw tevreden glimlachje kom ik aan op de tweede verdieping. Haast sluipend beweeg ik me over de gang heen, mijn voeten haast geruisloos een voor een neer zettend. Ik weet nog net mijn lach van de zenuwen in te houden. Even pauzeer ik en leg ik mijn hand over mijn hart heen, die als een bezetene antwoord geeft door hard en op een snel tempo tegen mijn borst aan te kloppen. Ik giechel dan toch kort onschuldig en sluip verder tot aan het tekenlokaal. Als er een plek is die de verf heeft die ik nodig heb dan is het deze plek. Bovendien.. 'leen' ik alleen wat verf toch? Ik zou het altijd nog naderhand terug kunnen brengen, wat er van over is.. Ik leg mijn smalle hand om de klink heen en duw deze naar beneden, vervolgens duw ik zachtjes tegen de deur aan, die niet mee geeft. Een aantal keren probeer ik het opnieuw, steeds iets ruwer. Op slot. Natuurlijk. Ik ga in kleermakerszit voor het lokaal zitten, mijn voorhoofd in de kreukels terwijl ik nadenk. Na 2 minuten word ik ongeduldig en begint mijn gezicht symptomen te vertonen van chagrijnigheid. Ik kijk kort van de deurknop naar mijn vingers en weer terug. Dan vis ik uit mijn tas een zwarte stift en strop ik een van mijn mouwen omhoog. In films maken ze dit soort dingen altijd open met een pinnetje niet waar? Dat zou niet al te moeilijk moeten zijn.. Ik teken een dunne zwarte lijn en vervolgens ernaast nog eentje maar dan in spiegelbeeld. Ik grimas tevreden en sluit mijn ogen om vervolgens voor mijn neus twee ijzeren pinnetjes te zien liggen. Ik draai me om naar het slot en begin er met behulp van de pinnetjes aan te friemelen. Waarom lijkt dit in films toch veel makkelijker te gaan? Wanneer ik na 8 minuten een klik hoor glimlach ik breed, terwijl een kort lachje uit mijn mond ontsnapt. Ik duw mijn handpalm tegen mijn gezicht aan om het geluid te dempen en sluip naar binnen. Ik sluit achter me de deur en loop richting het verfkabinet. Ik laat m'n vingers over een aantal potten heen strelen en neem uiteindelijk turquoise mee.. én geel en bordeaux rood. Ach, ik 'leen' het tenslotte toch alleen maar. Ik draai me om en met drie potten in m'n armen geklemd loop ik de deur uit. Ik draai me wiebelig om om de deur te dicht te trekken en loop een paar pasjes achteruit. Na een pas sta ik op een van mijn losse veters en val ik met potten en al achterover. Een pot, de bordeaux rode ontsnapt uit mijn grip en vliegt de lucht in om na een splitseconde met een harde barst en knal naast me kapot te spatten. Ik sluit mijn ogen en bedek met mijn arm grotendeels van mijn gezicht. Wanneer ik mijn arm laat vallen en een paar keer met mijn ogen knipper merk ik dat heel mijn armen rood zijn gespetterd, even als mijn kleding en gezicht. Ik haal geschrokken adem wanneer ik merk dat het niet alleen maar op mij zit, maar ook op de vloer en de muren.. Maar dat is niet het enige waardoor ik geluid maak, ook het tweetal rood bespetterde schoenen wat voor mijn neus staat doet me een schrikgeluidje produceren. Langzaam glijden mijn groene ogen omhoog tot ze een paar ogen treffen. Een grote onschuldige glimlach staat op mijn gezicht terwijl ik mijn ogen tot spleetjes knijp. Oopsie? Ik krabbel langzaam overeind, nu zeker makend dat geen van de resterende potten zou kunnen vallen. Ik bijt kort op mijn onderlip, de glimlach nog steeds op mijn gezicht. Ergens weet ik dat ik nu op mijn knieën moet gaan en moet smeken voor vergiffenis, maar ach het geeft wel wat kleur aan de jongen/meisje. In plaats van mijn verontschuldiging aanbieden doe ik waarschijnlijk het meest beledigende wat je kunt doen.. Ik probeer het in te houden echt waar, maar de situatie is gewoon zo komisch... Voor ik het weet gaan mijn schouders geluidloos op en neer voordat ik dan echt proestend begin te lachen. S-s-sorry.. probeer ik lachend er uit te krijgen. Pijn van het lachen vouw ik lichtjes dubbel, om vervolgens stil te vallen en diegene met pretoogjes aan te kijken. S-s-sorry. Giechel ik nog steeds wat onhandig, mijn schouders nog steeds niet stoppend met op en neer bewegen.

Open voor iedereen die.. onder gespetterd wilt worden haha XD

Zacht gleed zijn pen over het ruwe papier. Ja hij had het eindelijk eens gedaan. Vandaag had hij geen strafstudie. Eigenlijk was het nu toch al weer een paar dagen geleden. Misschien zouden de leeraren nu eindelijk eens door hebben. Dat het meestal zijn schuld niet was. Hij paste ook wel al wat beter op. Ook de trainingen die hij buiten deed hielpen om zijn krachten onder controle te houden. Nu regende het maar. Eigenlijk een perfect moment om te oefenen. Jammer genoeg moest hij eerst nog zijn huiswerk maken. Ja hij deed zijn huiswerk. Elke keer dat hij het kreeg. Het was niet altijd even goed. Dat wist hij ook wel. Maar ze konden niet zeggen dat hij zijn best niet deed. Hij had nu al drie bladeren vol geschreven over de lessen van vandaag. Hij moest die opdracht maken. Omdat de leeraren twijfels over hem hadden. Ze geloofden kennelijk niet dat hij wel kon opletten in de les. Okay hij was één keer in slaap gevallen. Maar wat kon hij er wat aan doen? Hij had gewoon niet goed geslapen die nacht er voor. Vele vragen mocht je, je er niet bij stellen. Trouwens ze zeiden toch altijd dat slaap goed was voor de gezondheid. Ze mochten al lang blij zijn dat hij deze taak deed. Normaal gezien zou hij het niet doen. Maar dit was het eerste jaar en hij had helemaal geen zin om van school gestuurd te worden. Trouwens hij had ook geen zin om te blijven zitten. Hij kwam nu aan de laatste regels van de laatste les van de dag. Hij zuchte even. Dan moest hij nog maar één blad doen. Zijn hand ging automatisch naar zijn tas. Zonder te kijken zocht hij naar het blad dat hij nodig had. Maar zijn hand kon niets vinden. Hij liet zijn pen in paniek vallen. Greep zijn tas vast en gooide die onderste boven. Helemaal leeg. Hij stond op. Liep naar zijn kast zocht door al de boeken die er stonden. Hij draaide zijn kamer om van een nette plek tot een zwijnen boel. Maar dat ene blad, was nergens te bekennen. Hij had vandaag toch niets in brand gestoken. Hij liet zich op zijn rug vallen. Starend naar het plafond zocht hij door zijn gedachten naar het juiste antwoord. Neen vandaag was er niets gebeurd. Toch niet iets waar hij mee te maken had. Dat blad, waar had hij het voor het laatst? Natuurlijk. Zijn lokaal… Natsu draaide zijn hoofd langzaam richting de klok. Bijna zes uur. Hmm normaal gezien zou hij niet door de school mogen zwerven. Maar deze keer had hij wel een goede reden. Een zucht ontglipte zijn mond. Rustig stond hij op. Geen tijd om een jas aan te trekken. Hij was te lui om er naar opzoek te gaan. Zachtjes liep hij de deur uit, de gangen door. Om daarna buiten over te steken naar de school. Even stopte hij bij de deur. Het regende en niet een beetje.
Waarschijnlijk zou hij er uit zien als een verzopen muis. Maar als hij het werk niet af kreeg, dan kreeg hij weer problemen. Waarschijnlijk had hij al een naam door het school gekregen. Hij had al een paar mensen horen fluisteren over salamander. Dat was hij, dat kon niet anders. Dat was zijn bijnaam van thuis en hier was het, het zelfde gebleven. Snel liep hij over het plein. Zich concentrerend op zijn lichaams warmte. Elke druppel verdampte meteen. Trots op zich zelf, kwam er een glimlach op zijn gezicht. Zie je hij had helemaal geen jas nodig. Snel genoeg was hij bij de andere deur. Even draaide hij zijn blik om. Lachend om het schouwspel. ja de regen kon hem niets maken. Zijn glimlach werd nog groter dan eerst. Hadden de leerkrachten dat maar gezien. Dan zouden ze wel staan kijken en dan nog zeggen dat hij zijn krachten niet onder controle had. Neen nu moesten ze daar niet meer mee komen. Nu kon hij bewijzen dat hij zijn krachten wel controleren. Langzaam zou hij nog vergeten waarom hij hier was. Even vroeg hij zich af of hij een gat in de wolken zou kunnen branden. Maar het blad papier kwam weer in hem op. Snel draaide hij zich om en stormde de school binnen. Het was akelig stil. Er leek geen ziel meer op school te zijn. Langzaam liep hij naar de trappen. Zijn voetstappen zo stil mogelijk krijgen. Het ging moeilijk. Het leek alsof de muren zijn voetstappen met plezier verluide. Lachten de muren hem nu ook al uit. Even speelde er woede in hem op. Maar boos worden op de muren zou ook niets helpen. Snel snelde hij de trappen op. Naar de eerste verdiepen. Sluipend naar zijn klas lokaal. Zijn hand greep naar de klink. Helemaal klaar om naar binnen te gaan. Maar in plaats daarvan. Liep hij met zijn gezicht tegen de deur. Langzaam gleed hij naar beneden en viel op de grond. Zijn handen ging naar de neus. Waarna hij opsprong en tegen de deur schopte. Waardoor hij een rilling door zich heen kreeg. Hij voelde zich rood worden. Natuurlijk was de deur op slot. Hij probeerde zich in te houden. Hij zucht even, en zijn hand ging langzaam naar beneden. Hij keek een paar minuten naar de deur. Daarna links en rechts er was niemand. Gelukkig, anders was die persoon er nu wel geweest. Hij zucht. Hoe moest hij die deur nu open krijgen? Natsu door zocht zijn zakken. Hij vond een plastiek kaartje. Misschien? Ah het was te proberen. Het kaartje gleed door het kleine spleetje tussen de deur en de muur. Even sukkelde hij. Maar daarna hoorde hij een kleine klik. Snel duwde hij de deur open. Stormde naar zijn bank. Daar lag het. Het blad dat hij nodig had. Snel nam hij het mee. Stilletjes sloot hij de deur. Nu nog zorgen dat hij niet gesnapt werd en dan was alles in orde.
Net toen hij de trap naar beneden wilde nemen, werd zijn aandacht getrokken door een onnormaal geluid. Hoorde hij nu ook een deur open zwaaien? Misschien was het beter weg te gaan. Maar hij was te nieuwsgierig om het daarbij te laten. Sluipend liep hij de trap op. Naar de tweede verdieping. Hij keek als een geheim spion de gang door. Verstopt in de schaduw. Niemand, had hij het dan mis gehoord. Of was hij zo op zijn hoede geweest, dat hij het gewoon gedroomd had? Hij gleed met zijn blik over de deuren. Daar! Daar stond een deur open. Zou het een leerkracht zijn? Neen, op dit uur. Wat moest een leerkracht hier nog komen te doen. Hij wachte even. Ja hij zou wel wachten tot de persoon uit het lokaal zou komen. Als het een leerling was. Dan wilde hij die zijn of haar gezicht wel eens zien. Waanneer hij dan tevoorschijn kwam. Het duurde niet lang. Maar wachten was voor hem een taak dat niet mogelijk was. Het leek alsof er uren voorbij gingen. Tot er eindelijk een meisje tevoorschijn kwam. Ze deed de deur zachtjes toe. En? Wat had je nou. Was ze nu echt verf potten aan het stelen? Okay nu had hij haar vast. Een grijs kwam op zijn gezicht. Ow ja hij wilde nu echt wel verder gaan. Maar voor hij het wist schrok hij op. Het meisje was aan het vallen. Meteen stond hij op. Hij liep richting haar. Maar het was te laat. In plaats van haar op te vangen. Kreeg hij rode verf over zich geen. Langzaam kwam hij tot stiltand. Hij keek neer op het meisje. Zijn gezicht stond niet gelukkig. Moest je deze plek nou eens zien? En wie ging dat opruimen? Hier zou ze nog problemen mee krijgen. Hij zag hoe haar gezicht een kleurtje kreeg. Maar meteen kwam er ook een onschuldige glimlach achteraan. Hij voelde hoe hij langzaam een beetje kwaad werd. Weer al. Hij voelde zijn lichaams temperatuur stijgen. Ze stond op. Zonder enige emotie keek hij haar aan. Langzaam begon, ze te lachen. Hij vond het helemaal niet leuk. Maar ze barste uit. Hij baalde zijn vuisten. Ze probeerde wel sorry te zeggen. Maar langzaam kon je vlammen op zijn vuisten. Toch doofden ze weer. ”Wat is er hier nu grappig aan?” Vroeg hij een beetje geërgerd. Hij keek de andere richting uit. Hij mompelde ook wel een beetje. Zijn blik ging langzaam, naar het meisje. Ze was nog altijd aan het lachen. Langzaam begon hij ook een beetje een glimlach op zijn gezicht te krijgen. Hij zuchte even. Hij lachte vriendelijk naar haar. ”Gaat het met je?” Vroeg hij toen. Ze was redelijk hard gevallen. Of toch zo ver hij kon zien. Wat een wissel stemming was dat nu. Maar zo was hij gewoon. Zijn blik gleed over de muren. Wat zouden ze hier aan gaan doen? Meteen werd zijn gezicht weer wat serieuzer. ”Euh… waarom steel jij verfpotten?” Vroeg hij wijzend naar de verfpotten in haar armen.