Haar vrolijk gekleurde rok wervelde rond haar benen, haar haren wervelden om haar bovenlichaam. Het zachte geruis van de golven en het geluid wat haar voeten op het zand maakten, een geluid wat Ana met niets anders kon vergelijken, waren de enige dingen die te horen waren op het kleine strandje. Misschien was het knerpen, hoewel dat onaangenaam klonk. Het leek op geritsel, maar dat waren blaadjes en zand bestond uit steentjes, niet uit blaadjes. Het meisje zwierde op blote voeten dansend over het verlaten zandstrand, niet op of omkijkend naar de rest van haar omgeving. Het strandje bij Akishima was haar favoriete plek geworden om haar vrije tijd door te brengen. Niet alleen in de zomer, als iedereen van school daar in het water lag, maar ook in de herfst, als de wind aan haar lichaam trok, of in de winter, als het meer deels bevroor en de durfals op het ijs gingen staan. Nu was het lente en het leek alsof niemand in de lente naar het strand kwam, niemand behalve Anastasia.

Zou ze ook op blote voeten rondwervelen als er anderen waren? Ja, waarschijnlijk wel, maar nadat ze met de ander geprobeerd had een gesprek aan te knopen. Of nadat ze de ander had overtuigd met haar te dansen. Ze danste omdat er niets anders te doen was dan het zand tussen haar tenen te voelen, omdat ze er plezier in had, omdat dansen iets was wat ze zowel alleen als samen kon doen. She danced for the heck of it. Maar liever dan dansen zou ze gaan zitten en praten over dingen. Het maakte niet uit wat, zolang er maar wat contact was. Ze was nu zo’n anderhalf jaar in Japan en alle vrienden die ze had gemaakt in die tijd, waren al vlug weer uit haar leven verdwenen. Anastasia stond stil in de tijd, haar vrienden dreven voorbij als bladeren op een wilde rivier. Zij veranderden en dat deed haar pijn, maar het was nu eenmaal zo. Ervaring had haar geleerd dat het allemaal wel goed zou komen.

Na een onbepaalde tijd van ronddwalen, dansen en rennen, pakte ze haar schoenen en trok ze aan. Het zand tussen haar tenen kietelde als ze liep. Ze wilde vertrekken van het strand, maar er bleek gezelschap te zijn. Niet ver van haar, een jongen. Zwart haar. Ana herkende hem ergens van, maar wist niet waarvan. Nieuwsgierig huppelde – voor zover dat gaat op een zandstrand – ze op hem af. ‘Hallo.’ Haar groet ging hand in hand met een onderzoekende glimlach. ‘Hoe gaat het?’ Het was haar standaardformule voor een gesprek. Soms werkte het, soms niet. Meestal wel, eigenlijk.

Derp. & Zed
+ ja, star trek references~

<sub>Soms had hij gewoon behoefte aan wat frisse lucht. Dan kon je wel zeggen dat hij dat ook kon doen op het takterras of gewoon op het school terrein buiten, maar het was niet hetzelfde. Dat gevoel van vrijheid, dat moest er ook bij: want dat was ook een van de redenen dat hij hier naartoe had gewild – dus dan moest hij er ook van genieten. Natuurlijk waren er nog steeds beperkingen qua vrijheid en sommigen zouden het waarschijnlijk alsnog als een gevangenschap zien, maar hij niet. Eindelijk mocht hij zelf bepalen waar hij naartoe ging en voor hoelang – oké, niet helemaal waar: hij mocht de stad niet uit en er waren ook nog lessen die hij moest bijwonen. En ook een avondklok, maar niet iedereen hield zich daar altijd aan.
Toch waren de grenzen nu verder weg dan voorheen en was het voor de jongen toch heel anders dan een paar jaar geleden – ondanks dat hij er nu al twee à drie jaar was, ervoer hij het nog steeds als nieuwgewonnen vrijheid. Maar wie zou dat nou niet doen? Het was immers voor het grootste gedeelte van zijn leven anders geweest, dus veel kon je hem niet kwalijk nemen. Daarbij was het ook beter zo, liever dat hij blij was dan iets anders. De enige overvloed aan emotie die hem meestal wel goed afging en waar hij daarom niet zo bang voor hoefde te zijn.

Ondanks dat het best fris was, had de jongen het zelf niet echt koud. Zijn kleding was ietwat tegenstrijdig, dat wel en misschien ook wel ongeschikt voor het strand. Dan vooral doelend op de witte broek. Verder had hij zwarte sneakers en ook een zwarte riem – het was een van die broeken die anders afzakte. Zijn rode shirt had echter korte mouwen, sommige zouden hem vast als gek bestempelen dat hij er nu met korte mouwen op uitging, maar hijzelf had niet echt last van het weer – vond het niet zo koud. Daarbij had hij ook nog een zwarte bodywarmer aan, maar natuurlijk wel helemaal opgeritst. Eerst had hij getwijfeld of hij gewoon een pet zou pakken, maar uiteindelijk had hij besloten dat hij liever iets met een capuchon had.

Een stem trok zijn aandacht, zorgde ervoor dat hij stopte met staren naar de horizon. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar de ander, wilde eerst zeker weten of deze het wel tegen hem had – natuurlijk hoopte hij weer dat het niet het geval was. Er volgde later ook een vraag, maar een antwoord gaf hij er niet op en nog steeds verroerde hij zich niet. Wanneer het tijdslimiet werd verstreken – de tijd waarin een antwoord gegeven moest worden – wist hij dat het meisje het tegen hem moest hebben. Waarschijnlijk zat ze op dezelfde academie, er was er immers maar één. Dat betekende ook automatisch dat ze van een Esper was.
‘Heey,’ sprak hij uiteindelijk zachtjes, net de wind overstemmend. Langzaam draaide hij zich een kwartslag en schonk haar een bescheiden glimlach. ‘Redelijk,’ beantwoordde hij haar vraag, maar hij maakte geen aanstalten om hem terug te kaatsen – zei daarna eigenlijk helemaal niks meer. Zijn blik dwaalde af naar beneden en met een van zijn voeten begon hij wat in het zand te tekenen. ‘Ik… neem aan dat je ook op Akishima Academy zit?’ Waarom sprak dat kind hem in godsnaam aan?... Zou ze weten dat hij… Lichte paniek schoot door de jongen heen, zorgde ervoor dat hij zijn kaken stevig op elkaar klemde – maar het voor de rest natuurlijk niet liet zien. Wat als dat meisje wist wie hij was? Wat als ze iets van hem wilde?... Hij moest hiermee ophouden, die vragen gingen hem echt niet helpen – het zou dingen alleen nog maar erger maken. Hij moest rustig blijven, hij moest hoe dan ook rustig blijven: anders zouden dingen uit de hand kunnen lopen.

OOC; Durr, hopelijk kunt U er wat mee.</sub>

Ze bestudeerde de jongen in een vlugge blik van top tot teen. Zwart haar, dat had ze al eerder gezien. Haar scherpe ogen merkten al snel zijn rode ogen op. Bijna net zo onnatuurlijk als haar helderpaarse irissen. Hij was wat langer dan zij, leek verder vrij veel op haar qua bouw – op het feit dat zij een meisje was en hij een jongen dan. Heel normale jongen dus, op zijn ogen na. Aan zijn outfit besteedde ze weinig aandacht. Zelf gaf ze niet zo heel veel om kleding, liep meestal gewoon in een schooluniform rond. In haar vrije tijd waren het rokken en jurkjes en daar deed ze ook geen moeite voor. Nu bijvoorbeeld, een groene wijde rok tot op haar enkels en een wit t-shirt. Bij ieder ander zou het misschien slordig staan, maar Ana had het soort lichaam wat alles wel aankon. Wat haar wel opviel was dat hij niet heel enthousiast leek om een gesprek aan te knopen. Ach, daar had ze wel vaker mee te maken en vaak wist ze de ander toch tot een leuk gesprek over te halen.

Hij groette haar terug. Zijn stem was fijn. Hij had een accent en dat vond ze interessant. Had iedereen een accent? Ja, eigenlijk wel, maar met mensen die Engels spraken was het anders. Een Duitser die Frans sprak had dan nog steeds een Duits accent, maar er was geen duidelijk “normaal” Engels. Het had altijd een accent. Zij had ook een accent, Canadees. Het was maar zacht, maar het was te merken dat ze niet Amerikaans was, of Brits. De jongen was wel Brits en dat hoorde ze. Het was een leuke stem, vond Anastasia. Een vriendelijke tongval, met duizend-en-een beleefdheden. Waar zij volstond met een simpele “sorry” hadden Engelsen dingen als “Excuse me” en “Pardon me.” Het klonk zo beleefd, alsof Britse mensen echt heel erg veel berouw hadden dat ze je weg moesten duwen om bij de trein te komen. ’t Was niet zo, maar het klonk zo en Anastasia vond het leuk.
Op haar vraag kreeg ze een antwoord waar ze niet helemaal tevreden mee was. Redelijk? Redelijk goed of redelijk slecht? Redelijk was het soort antwoord waar ze normaal verder naar zou vragen, maar terwijl ze aan het denken was of dat onbeleefd was of niet, vroeg hij haar naar school.

‘Ja, ik zit in de tweede. Jij niet, toch? Ik dacht dat ik iedereen uit de tweede had gezien en jou heb ik nog niet eerder gezien.’ Ze had ook gewoon kunnen antwoorden met ja, maar a la Anastasia plakte ze er snel een hoop woorden achteraan. De jongen sprak zelf erg weinig en stilte was onprettig in een gesprek, dus vulde ze zelf de gaten maar op. ‘Ik ben trouwens Ana.’ Er viel een korte pauze, waarin ze twijfelde over haar woorden. ‘Anastasia. Alleen zegt iedereen Ana, want Anastasia is zo lang. Tenzij je Anastasia wil zeggen, dat mag ook.’ Ze volgde haar woorden op met een vrolijk lachje. Als hij de leidende rol in het gesprek niet zou nemen, dan zou zij dat doen. Dat betekende dus dat als het gesprek niet zou lopen, ze hem gewoon zou bestoken met vragen tot de jongen of ook vragen ging stellen of wegliep.

<sub>Waarom hij precies hier was geëindigd wist hij niet. Wel wist hij dat het geluid van het water hem altijd kalmeerde, net zoals het tikkende geluid van regendruppels op het dak – dan kon hij wel eens snel inslaap komen. Misschien dat hij hier wel naartoe was gekomen omdat hij stiekem best gestrest was, maar iedere dag was stressvol voor een persoon zoals hij. Om iedere dag met de angst te leven dat iemand op hem afstand en hem herkent, weet wie hij is en wat hij allemaal kan… Dan zou het echt game over zijn. Het zou zich razendsnel verspreidden: hoe hij eruit zag en voor hij het doorhad kon hij zich niet meer op de gangen op school vertonen.
De meesten zouden hem vast een aansteller vinden, zouden maar wat graag zo’n roem willen hebben. Hij was nou eenmaal het soort persoon die niet goed kon tegen een overvloed van aandacht, daarbij was hij ook bang dat het voor ongewenste reacties van zijn kant zou zorgen. Hij misschien zo boos zou worden dat jan en alleman hem lastigviel met dingen dat hij… Dat hij… Vrijwel gelijk linkte de gedachtestroom terug naar zijn ouders. Sloot zijn ogen en slaakte een diepe zucht. Ja, hij had naar deze plek gewild – dol graag – maar niet om zo’n reden… Dat had hij nooit gewild. Niks hiervan had hij eigenlijk gewild. Het leek net alsof dit soort… Levens werden geschonken aan de personen die het juist alles behalve wilden. Wie ze ook uitdeelde: hij of zij was behoorlijk slecht in zijn of haar werk.

Aan de ene kant was het dus wel fijn dat het meisje hem aansprak – ze leidde hem af, maar hij was nou eenmaal niet het sociaalste persoon op de wereld. Daar kwam dus bij kijken dat hij niet zoveel vaardigheden had op sociaalgebied. Eigenlijk had ze haar plicht al gedaan en kon ze nu wel weer weggaan en kon hij over andere dingen gaan nadenken – maar ze bleef. Nou, zolang ze hem geen vragen zou stellen was hij ook wel goed – want hij zou het waarschijnlijk ook niet doen dus dan kon het gewoon stil zijn en hij hield wel van rust en stilte. Dan wist hij tenminste zeker dat er niks mis zou gaan.
Ze had hem nog nooit eerder gezien; ze kende of herkende hem dus niet, dat zorgde ergens voor een grote opluchting. Misschien wel groter dan nodig was, maar wat zou het. Ze kende hem niet en het enige waar hij altijd bang voor was, was dat mensen hem kenden. Zijn hele rustige wereldje zou in elkaar kunnen storten als mensen hem kenden en dat mocht niet gebeuren. Of ja, het zou ooit wel eens gebeuren – maar hoe langer het uitgesteld kon worden des te beter. Voor iedereen gewoon.
‘Anastasia…’ sprak hij haar naam zachtjes uit, scheen even na te denken over de klanken. Hij was zo’n namen niet gewend, de meeste mensen die hij kende hadden vrij korte namen altijd. Was wel weer eens leuk, wat afwisseling. ‘Wat brengt jou hier, Anastasia?’ De enige reden waarom hij een vraag stelde was zodat ze van onderwerp zouden veranderen: niet dat hij geen nep naam kon verzinnen, maar hij hield niet zoveel van liegen. Langzaam keek hij op, toch maar, schonk haar een vragende blik – misschien was zij wel het soort persoon dat niet kon weigeren om mee te gaan in zijn richting in een gesprek, zo kwam ze wel over tot nu toe.</sub>

Ana was geïntrigeerd. Het was niet de eerste stille persoon die ze tegen was gekomen, maar wel de eerste persoon die totaal niet geïnteresseerd leek te zijn. De meeste stille mensen hadden gewoon geen zin in een gesprek en liepen snel nadat ze hen had aangesproken weg, de jongen niet. Hij bleef staan, alsof ze niets meer was dan een licht briesje wat de golven opjoeg en het zand van de ene kant naar de andere kant verplaatste. Nu vond ze het prettig dat de jongen niet wegliep, maar de stilte irriteerde haar. De irritatie was hetgeen wat haar intrigeerde: Anastasia had zoiets maar een paar keer in haar hele leven ervaren, irritatie. Het kwam op als een klein vlammetje rond haar navel en groeide uit tot een kriebelend, jeukend gevoel in haar buik. Je kon niet zeggen dat ze hem niet mocht, dat ging te ver, maar hij werkte zonder iets te doen op haar zenuwen. Het was nieuw en Ana had geen idee hoe ze ermee om moest gaan.

Onwetend wat ze met het gevoel aan moest, besloot ze het te negeren. Ze merkte wel dat het minder werd toen hij zijn mond opentrok. Haar naam klonk anders van zijn tong, zoals hij bij iedereen anders klonk. Haar moeder sprak haar naam bezorgd uit, haar vader trots, haar leraar had haar naam uit zijn mond laten komen alsof hij van porselein was, alsof zijn stem de klanken kon breken. De jongen voor haar deed geen van die drie – hij leek de naam te proeven. Ze vond zijn uitspraak prettig. ‘Niets.’ gaf ze na een aarzeling toe. ‘Of alles. Ik kom hier vaak.’ Je kon op haar gezicht zien dat ze moest nadenken over de vraag. Zelf dacht ze er nooit zo over, wat ze waar deed. ‘Ik was net aan het dansen en nu niet meer, want ik vertrok net toen ik jou zag staan.’ verklaarde ze zichzelf uiteindelijk. ‘Dus ik denk dat ik hier kwam om te dansen, want dat is wat ik heb gedaan.’

Zich nog steeds afvragend wat ze nu met die frustratie moest doen formuleerde ze haar vraag. ‘En jij? Wat brengt jou hier, geen-naam?’ Indirect waren het twee vragen. Een directe vraag naar wat hij hier deed en een indirecte vraag naar zijn naam. Ze wilde zijn naam weten, vond het ongemakkelijk om alleen over hem te denken als “die jongen waarmee ik nu een gesprek aan het voeren ben.”

<sub>Het enige waar hij om vroeg was stilte. Enkel het geluid van de wind of van het water was welkom, maar liever niet van mensen – zelfs dieren waren nog goed geweest. Nu hij er langer over nadacht was ieder geluid wel welkom, op dat van mensen na. Hij wist niet precies wat het was, maar hij kon er nooit goed tegen: gangen vol met kinderen die allemaal over iets anders aan het praten waren. Wanneer de cafetaria bom vol was en er duizenden gesprekken door elkaar heen liepen. Zelfs op het dakterras kon je geen rust vinden: daar zaten dan weer mensen te roken of zo en zelfs dan konden ze nog praten. Waarom moesten mensen in godsnaam zoveel praten? En dan hadden ze het ook nog over de meest onnozele dingen…
Jammer genoeg voor hem was het ook nog te druk op straat. Misschien was hij daarom wel hier geëindigd: de enige plek waar geen mensen waren. Nog niet althans. Natuurlijk had hij weer de aandacht van een of ander persoon moeten trekken – zonder het door te hebben, noch te willen – en kreeg hij het gevoel dat het hem gewoon niet gegund werd. Als karma al bestond dan… Dan was het hoognodig tijd dat hij eens wat terug kreeg. Voor zover hij wist had hij niet veel slechtst gedaan tegenover anderen, dus waar was zijn beloning dan? Dit kon onmogelijk een beloning zijn, want hij stelde het niet op prijs. Nee, je mocht geen gegeven paard niet in de bek kijken, maar dit was een meisje en ze stelde teveel vragen. Vragen waar hij zich verplicht bij voelde om antwoord op te geven.

Het leek net alsof het meisje werkelijk iedere gedachtestroom uitsprak die in haar opkwam. Haar antwoord was een antwoord en toch ook weer niet, het was vaag en verwarrend en hij kon daar niet tegen: mensen die geen direct antwoord geven. Het soort mensen die het nog voor elkaar krijgen om een elle lang, onduidelijk breisel aan woorden als antwoord te geven op een gesloten vraag – een vraag die enkel maar om één woord als antwoord vraagt. Dat waren mensen waarbij hij zich afvroeg of dat ze het niet snapten, het niet wilden snappen of die gewoon schenen aan te voelen dat hij zich eraan irriteerde en het daarom deden.
Ondanks zijn irritatie en zijn gedachtes die dit enkel alleen nog maar erger maakten: knipperde hij maar twee keer als reactie erop. Liet verder niks blijken van hoe hij zich er echt bij voelde. Typisch weer voor hem om het allemaal voor zichzelf te houden – waarschijnlijk zouden anderen wel een tweede keer nadenken voordat ze op hem afstapten als hij letterlijk alles zei wat hij dacht over de mensen om hem heen. Ja, hij kwam altijd wel redelijk sociaal over – maar dit nam niet weg dat er niet één persoon was waar hij zich niet een beetje aan irriteerde, iedereen had wel… “iets” waar hij zich aan kon irriteren. En omdat hij snel vrij kleine details zag bij anderen die hem niet bevielen… Tja, hij riep het een beetje over zichzelf uit.

Bij het horen van haar vraag keek hij weg, richtte zijn blik op de horizon. ‘Dat is een lastige vraag,’ sprak hij zachtjes, waarna hij zijn schouders ophaalde, ‘Om eerlijk te zijn weet ik het niet precies. Waarschijnlijk om een onbewuste reden, waar ik me niet zo één twee drie bewust van kan worden.’ Hij deed vrij veel dingen onbewust, dus het zou hem niet verbazen als dit ook voor het grootste gedeelte onbewust was. Zij het wel zo dat hij er al een reden aan vast had geplakt, maar wie wil zeggen dat die honderd procent correct is? Hijzelf durfde het niet, dus deed hij het ook maar niet. Wat er dus voor zorgde dat dat zijn antwoord was.
Over zijn naam zei hij echter niks – hij wilde wel, maar hij durfde niet. Hij kon zijn naam niet uitspreken, mede omdat hij bang was dat Anastasia hem zou herkennen en ook deels omdat de klanken vervreemd waren. Hij had zijn naam zolang niet meer gezegd… Toch moest hij een antwoord geven, anders bleef ze doordrammen en hij wist gewoon dat dat hem zou irriteren en als hij uiteindelijk zo geïrriteerd zou worden dat – Nee. Gewoon iets verzinnen. ‘En je mag me ook Adam noemen, als je dat fijner vindt..’ Rip off van zijn achternaam, maar hij kon momenteel niks beters verzinnen.</sub>

Het was als tegen een muur aan praten. Anastasia was muren gewend. De muur tussen haar en haar leraar, die als de muur van Pyramus en Thisbe functioneerde, het verhaal waarop Shakespeare zijn onsterfelijke Romeo en Julia had gebaseerd. Dat was een muur geweest met een gat, waardoor de twee geliefden iedere nacht urenlang met elkaar converseerden. Dat was niet de enige muur die ze kende. De muur die tussen haar en de buitenwereld was een ander voorbeeld, dit keer fysiek. Daar zat het gat waar de deur zat, een deur waar ze pas een keer bewust doorheen was gelopen, op de dag dat ze naar Japan was vertrokken. Dan was er de muur tussen haar en haar ouders, een muur die bestond uit de verwarring van nieuwsgierigheid en liefde. Het enige wat deze jongen en zijn muur anders maakte, was het feit dat Anastasia het gat in zijn muur niet kon vinden, de deur waardoor ze kon ontsnappen aan de limieten van de muur.

Het was als tegen een muur praten waarin geen deur zat, of waarin wel een deur zat maar ze kon hem niet zien, of alsof ze de deur recht voor haar neus zag maar de sleutel niet had. Het gevoel van niet met iemand kunnen converseren was nieuw voor haar omdat het haar altijd lukte en het lukte haar niet, alsof zij een halogeen was en hij een edelgas. Zij was een fluoratoom dat nog nooit eerder een neon-atoom was tegengekomen. Hoe ze het ook probeerde, ze raakte haar elektronen niet kwijt aan de ander.
En toch bleef ze het proberen. Zijn stilte was nieuw voor haar. Wat nieuw was voor Anastasia was interessant voor Anastasia. Daar kon je een wiskundige vergelijking mee opstellen. Haar eeuwige nieuwsgierigheid in combinatie met haar onvermogen om negatieve emoties te plaatsen maakte haar de ultieme vragenmachine. Ze zou waarschijnlijk niet stoppen tot de jongen al haar vragen had beantwoord en ze met een tevreden gevoel weg kon lopen, omdat de jongen niet meer zo vreselijk mysterieus was. Want dat was waar Ana niet tegen kon – het feit dat de jongen zo onbegrijpelijk was.

‘Onbewust?’ Daar werd ze niet veel wijzer van. ‘Als in “ik weet het niet”-onbewust of meer in een diepere zin, waarin je het eigenlijk wel weet maar je wil het er niet over hebben, want het is een deel van je dramatische levensverhaal, waar de hele roman om draait ondanks dat je niet de hoofdpersoon bent, Adam?’ Ze was blij met het bekendmaken zijn naam, maar blijer met zijn onbewuste aanzet tot een van haar favoriete bezigheden: het echte leven vergelijken met fictionele verhalen. Haar ogen schitterden even en een glimlach liet haar rechte tanden zien. ‘Want dan ben je net als Gatsby. En dan zou ik misschien Nick zijn.’ Het kwam niet in Anastasia op dat niet iedereen van the Great Gatsby had gehoord voordat men er een film van had gemaakt. Er was wel een moeilijkheid om de jongen met Gatsby te vergelijken, want Jay Gatsby was sociaal.

TL;DR – Scheikunde & the Great Gatsby.
Mijn brein werkt niet D:

<sub>Hij had altijd al gevonden dat mensen veel praten, wilde het liefst dat het gewoon stil was. Rustig en stil, dan kon hij zich ervan verzekeren dat er niks mis kon gaan. Misschien was het beter geweest als ze hem in een of andere inrichting hadden geplaatst – als hij er zo over nadacht had hij er niet echt veel problemen mee. Ze zouden hem daar vast met rust laten, maar dan zou hij wel alsnog geen vrijheid hebben… Ach, wat was vrijheid als je enkel en alleen onschuldige mensen pijn deed? Zij het zo dat hij dat nu niet altijd deed, hij zijn ability dezer dagen zo goed onder controle dat het al erg lang geleden was geweest dat er iets mis was gegaan.
Bij nader inzien was dit misschien toch het beste geweest. Wellicht was het alleen nog maar erger geweest op een andere manier. Als mensen hem echt zouden mijden zou hij misschien dat: ik-ben-een-monster-gevoel kunnen krijgen en dat was ook weer niet goed. Echter had hij dat liever dan dat iedereen hem lastig ging vallen met van alles en nog wat omdat hij een level vijf was. Natuurlijk was hij blij dat hij zijn ability beter onder controle had, maar aan de ene kant was het ook een vloek omdat hij werkelijk niets meer durfde. Zijn privacy was hem heilig geworden en zijn naam mocht dus enkel bekend zijn bij hemzelf en zijn ouders. Niemand anders.
Soms vroeg hij zich wel af of dat zijn ouders op de hoogte waren van wat hij nu allemaal kon, hoever hij inmiddels al was gekomen – of dat ze alweer op eigen benen konden staan. Het was fijn geweest als hij ze had kunnen zien als ze hersteld waren: dan kon hij tenminste een ander beeld van ze hebben, want momenteel ging dat niet. Het enige beeld wat hij van ze had… Het was een beeld dat hardhandig op zijn netvlies was gebrand, zonder dat hij het wilde. De enige manier om het te veranderen was om te zien dat het anders was nu: maar dat ging niet. Om de een of andere manier mocht hij geen contact met zijn ouders hebben, had dit in het begin tot op zekere hoogte geprobeerd, maar inmiddels had hij het opgegeven en zich erbij neergelegd. Hij zou het wel zien – het was vast allemaal wel weer goed.

‘Ik weet het echt niet,’ fluisterde hij zachtjes, terwijl hij naar de grond keek. Het leek net alsof hij zich schuldig scheen te voelen: schuldig over het feit dat hij niet wist waarom zijn benen hem hier hadden gebracht. Natuurlijk had hij wel een reden, een vrij zwakke, maar die was naar zijn mening te persoonlijk om te delen met het meisje – waar hij enkel de naam van wist. En die hij tot nu toe ook behoorlijk irritant vond met al haar woorden en vragen en… Alles. Hadden haar ouders haar nooit geleerd dat het soms beter was om te zwijgen? Blijkbaar niet.
Zijn blik dwaalde af, schonk uiteindelijk een zijdelingse blik aan Anastasia. ‘Het is waar dat ik niet het hoofdpersoon ben in jouw verhaal, maar wel in mijn eigen. Je mag het leven – en eigenlijk gewoon alles van mijn part - met wat dan ook vergelijken, waar je blij van wordt, maar hou dat alsjeblieft voor jezelf,’ – er was inderdaad niet veel voor nodig om hem te irriteren. Nee, ze had hem niet beledigd of zo, maar ze irriteerde hem gewoon – zonder dat ze het doorhad. In haar ogen was het waarschijnlijk niks, misschien zelfs lief bedoeld of zo, maar dat wilde hij niet zien. Laat staan dat hij het zou snappen. Hij was opgegroeid in stilte, werd gedwongen om stil te zijn en werkelijk alles voor zichzelf te houden als het geen nut had voor de maatschappij. Nou wist hij al dat dat niet goed was geweest en was hij ook wat losser geworden: maar dit kind… Werkelijk waar. Daarbij snapte hij haar vergelijkingen ook niet: zijn wereldje was vrij beperkt. En reageerde hij ook deels op die manier omdat hij zich ergens schaamde, schaamde om het feit dat hij het niet wist.

OOC; Ik ken alleen de titel, maar meer niet. Echter schaam ik me er niet voor, maar Zed wel. So derp :3</sub>

Dromerig staarde ze voor zich uit, half naar Adam kijkend, half naar een wereld kijkend die er eigenlijk niet was. Een wereld uit een boek wat ze ooit een keer had gelezen en waarvan de herinnering nu haar gedachten was binnengedrongen. Het gebeurde vaker, dat ze de grip op haar fantasie verloor en daarmee haar focus op het gesprek. Op dit moment dacht Anastasia niet na over Adam, maar over Gatsby. Over zichzelf dacht ze niet meer als Ana, maar als Nick Carraway, een man uit het zuiden van Amerika die zich verwondert over de rijkeluisgewoontes van New York. Ze kon het plot zich zien ontvouwen. Het enige waardoor het gestopt werd, was Adam’s opmerking. De woorden begonnen vriendelijk en eindigden als messen in haar verbeelding, die uiteindelijk in kleine stukjes uiteenviel, tot ze weer op het strand stond, tegenover een jongen die ze slechts kende bij naam.

Haar ogen verwijdden zich, haar mond sloot zich. De vrolijke lila glinstering in haar ogen zwakte af tot een verlept paars sprankeltje. Haar lippen trokken zich in een rechte streep, haar bovenlip iets meer naar binnen dan haar onderlip. Haar blik zakte van Adam’s gezicht naar beneden, haar hoofd volgde haar blik, tot ze naar de grond stond te staren. De zwarte haren van haar pony verborgen haar gezicht deels, wat het moeilijk maakte om haar gezichtsuitdrukking te zien. Haar handen grepen zich voor haar in elkaar, knepen samen tot het leek of ze in gebed verzonken was. ‘Ik wist niet dat ik… Laat maar.’ Ana zei nooit laat maar. De enige keer dat het woord haar lippen passeerde was als ze geen woorden had. Anastasia had altijd woorden, al waren het woorden zonder echte betekenis.

Ze keek op, haar handen nog steeds samengeklemd voor zich.‘Het was aangenaam kennis te maken, Adam.’ Ondanks dat haar gezicht op begrafenisstand stond, klonk haar stem onnatuurlijk vrolijk. ‘En ik hoop je nog eens te kunnen zien.’ Het was geen geforceerde wens, het was iets wat ze echt hoopte. En dan zou ze het goed doen, hem niet irriteren. Want wat ze ook had gedaan, ze had ergens een fout gemaakt in haar manier van doen en dat had hem gekwetst of geïrriteerd of gewoon verveeld. Ze draaide zich resoluut om, begon weg te lopen. Het lopen veranderde in huppelen tegen de tijd dat ze bijna van het strand af was en ze bleef huppelen tot ze de stad uit was. Tegen die tijd was ze het voorval al bijna vergeten, focuste ze zich op het goede deel van haar dag.

Durr. Je kan hem afsluiten, of dit is het einde~

<sub>Had hij nou zijn zin? Hij had haar weliswaar de mond gesnoerd, maar of hij zich daar ook echt bij voelde… Nee. Natuurlijk moest hij zich weer schuldig voelen over wat hij had gezegd. Anastasia praatte gewoon veel, stelde veel vragen enzovoorts – er waren vast meer mensen op de wereld die dat deden. Er zouden ook vast wel mensen zijn die het een charme vonden, een aantrekkelijk iets en wellicht bestempelden ze het als schattig. Echter kon hij het als niks anders zien dan irritant en vond hij dat ze haar een verbod moesten geven – of een limiet moesten opstellen. En dan niet voor het aantal woorden, maar lettergrepen. Dan zou ze ook eerst moeten nadenken over welke woorden ze zou gebruiken, waardoor ze ook gelijk wat langere pauzes zou hebben en dan vond hij het wel best.
Maar dit: het feit dat hij ervoor gezorgd had dat haar glimlach was verdwenen, dat ze haar zin niet afmaakte en haar hele houding liet veranderen, op een negatieve manier, was niet zijn bedoeling geweest. Het was meer als mededeling bedoeld: het maakte hem niets uit, zij mocht vergelijkingen maken als ze daar blij van werd, maar hij was niet het soort persoon waarmee ze het moest delen. Het was niet zo dat hij haar straal negeerde, dat was juist het probleem, want hij kon het niet. Als hij het wel had gekund had hij niks gezegd en was alles nog goed geweest – dan was zij nog blij geweest en hoefde hij zich niet zo snel te irriteren aan dingen.

Net toen hij het niet meer uit kon houden, teveel stemmen in zijn hoofd schreeuwden dat hij zich moest verontschuldigen – zei ze weer wat. Na een stilte die uren leek te duren. Een stilte die hij nog nooit had meegemaakt. Normaal was hij altijd maar wat blij geweest als er eindelijk eentje viel, als het eindelijk weer “rustig” was, maar nu voelde het als een ware kwelling. Nog nooit eerder had hij gewild dat iemand wat zei, maar hij voelde zich er zo slecht bij: de manier waarop hij het meisje het zwijgen op had gelegd.
‘J-Ja… Insgelijks,’ bracht hij zachtjes en ietwat vreemd uit – alsof de klanken niet fijn aanvoelden, hij ze bijna niet kon maken. Nog voor hij iets anders kon zeggen draaide ze zich al om, liep weg. Het enige wat hij deed was haar nakijken. Ergens wilde hij haar naam roepen, in een poging ervoor te zorgen dat ze haar aandacht weer aan hem gaf: zodat hij zijn excuses kon aanbieden. Maar hij deed het niet, kon het niet. Bleef uiteindelijk dus ook weer achter.
Alleen.

Hij had nog een half uur staan peinzen over werkelijk alles wat er in die korte ontmoeting was gebeurd. Had een beetje met het zand zitten spelen, maar was er niet echt mee bezig. Uiteindelijk kwam de conclusie dat hij maar beter kon gaan, maar er was ook een ander besluit getrokken… Hij wilde haar ook weer zien, meende die ja van eerder nu voor beide dingen die ze had gezegd. En dan… Dan zou hij zijn excuses aanbieden.

TOPIC UIT.</sub>