‘Echt niet?’
‘Nee. Ze zeiden dat ik nog meer moest werken aan mijn snelheid.’
‘Oh lieverd. Daar had je nog wel zo hard aan gewerkt.’
Stilte.
Een zucht.
‘Mam, kan ik je wat vragen?’
‘Natuurlijk schat, vraag maar raak.’
‘Had Brenna ook zoveel moeite met level drie?’ Hij vond het moeilijk te vragen, bang voor het antwoord.
‘Natuurlijk lieverd, de brug tussen twee en drie is het moeilijkst na die van vier naar vijf. Maak je nou maar geen zorgen. Het lukt je vast wel.’
Leugens. Zijn zus had hem zelf verteld dat het haar maar een jaar had gekost.
‘Oké. Ik zal mijn best doen. Doe Bren de groetjes, alsjeblieft?’
‘Zal ik doen lieverd. Veel succes, daahag.’
‘Daag.’ Klik. Het geluid van een opgehangen telefoon. Het gepiep bleef nog even bij zijn oor hangen voordat hij zijn arm langs zich liet vallen en zijn mobiel weer in zijn broekzak wurmde.

Hij zat in kleermakerszit op het grasveld voor de school, helemaal aan een uiteinde. De wind speelde met het stuk van zijn haar dat loshing – hij weigerde het in een hele staart te doen of het helemaal los te laten – en met zijn loshangende overhemd. Zijn gezicht stond in een bezorgde frons. Hij had een uur geleden opnieuw gefaald bij zijn leveltests. Wel, niet direct gefaald, want hij had vooruitgang geboekt, maar hij zat nog steeds vast op zijn eeuwige twee. Zijn zus was tegen deze leeftijd al een drie geweest, op weg naar vier. Niet dat ze ooit sterker was geworden dan dat, maar alsnog. Hij had gehoopt op een soort mirakel dat hem ineens hoger zou plaatsen. Op wonderen hopen had weinig geholpen. Misschien moest hij dan nog meer zijn best gaan doen.

De zon brak door de wolken en een glimlach brak door Cry’s frons. Zonlicht deed hem in een moment een stuk beter voelen. Zeker na de lange winter, waarin hij bijna permanent moe was, was hij blij met ieder momentje dat hij zijn ability kon oefenen. Nu was het niet echt oefenen – als hij niet gewond was dan was het voornamelijk energieproductie – omdat het passief was, maar goed. Het was net zonnen. Zonnen en een beetje meer. Hij leunde met zijn hoofd naar achteren, liet de zonnestralen zijn gezicht strelen. Even sloot hij zijn ogen, maar geen twee seconden later vlogen die geschokt open. Niet dat hij iets kon zien, zijn ogen werden bedekt door een stel handen. ‘Hee?!’ protesteerde hij.

Nee, hij had niet door dat zijn energie gestolen werd. Het overschot aan energie wat door de zon was opgebouwd werd simpelweg weggenomen en daar had hij geen last van. Waar hij wel last van had, was een persoon die handen voor zijn ogen deed. Gelukkig verdwenen ze al snel en kwam er een begroeting. In seconden herkende hij de stem. Nee, nog niet eerder met haar gepraat, maar hij kende het meisje wel. ‘Oh, heya Zahn.’ mompelde hij een beetje verdwaasd. ‘Doe jij hier?’ Soms vergat hij dat hij iedereen kende van naam en gezicht omdat hij slim was, dat het niet normaal was de naam van een vreemde te kennen. Het zou nog best wel eens stalkerig over kunnen komen, maar dat viel hem niet te binnen.

Energie maken + energie stelen = Humor~

"And for a second there we'd won, innocent and young."

Hij wist niet bijster veel van het meisje, maar hij wist het volgende: ze zat bij hem in Engels, ze kende kennelijk geen schaamte en haar Schotse accent deed hem aan thuis denken. True, hij kwam uit Ierland, maar de twee tongvallen hadden veel met elkaar gemeen. Ondanks alles gaf het hem een soort veilig gevoel, alsof hij haar kon vertrouwen. Iemand vertrouwen op zijn blauwe ogen – of op haar accent – was echter iets waar Christopher gelukkig net te slim voor was.

Ze duikelde als een acrobaat over zijn schouder. Bam, weer iets waarbij hij zijn adem inhield. Zo atletisch was hij niet en zeker niet zo lenig. ‘Wow. Hai.’ stotterde hij half aandachtig, de andere helft van zijn brein bestudeerde het meisje. Lang, rood haar, getinte huid, groene ogen. Ze leek een beetje op Brenna, op de huid na. Bren was bleek, zoals de meeste Ieren waren. Hij was ook bleek. Sproeten had hij echter niet, zijn zus wel. Mazzel gehad.
Geen Zahn? Hij fronste. Jawel, ze heette Zahn. Dat wist de jongen heel, heel zeker. ‘Yeah y’do.’ besloot hij. ‘Dat weet ik heel zeker.’ Voordat hij kon uitleggen waarom, krulde het vreemde kind zich op en plaatste ze doodkalm haar hoofd in zijn schoot. Cry kon het niet helpen ongemakkelijk te lachen toen ze eerst zijn haar te pakken kreeg en zichzelf tot Roodhaar bombardeerde. ‘Ja, dat zie ik, eh… Roodhaar.’ Kennelijk wilde ze dat als naam. Weinig wat hij eraan kon doen – hij kon over het algemeen weinig doen met een meisje in zijn schoot, want hij had een zwak voor kleine meisjes. Niet op de foute manier, meer op de manier dat hij ze niets kon weigeren. En Roodhaar-Zahn was klein.

Hij schudde zijn hoofd, lachend. Cry kon het niet helpen – het meisje deed hem lachen. Haar onbeschaamdheid maakte hem ongemakkelijk, maar haar Schots deed hem denken aan vakanties met zijn vader en Brenna, aan regenachtige stormen terwijl ze aan de keukentafel zaten te kaarten. Roodharige Zahn riep herinneringen op die niets met haar te maken hadden. Veilige herinneringen. ‘Okay,’ reageerde hij glimlachend, ‘Maar ik heet Christopher. En jij heet Zahn, Roodhaar. Dat weet ik zeker.’ herhaalde hij. En toen zweeg hij, zijn gespreksstof op. Hij zette zijn linkerarm op de grond naast hem en plukte met zijn rechterduim en –wijsvinger aan het haar van zijn schootbezetter. Het was een beetje ongemakkelijk, een beetje veilig, een beetje prettig, een beetje oncomfortabel. Het leek er echter niet op dat ze snel van zijn schoot zou komen, afgaand op de gesloten ogen. Dus hij deed het er maar mee – dat leek hem het beste idee.