Bijna uitgeput plofte Hexis op de stoel aan een van de tafels neer. Level Tests waren vreselijk. Ze putten je uit en na afloop voelde je je vreselijk zwak. Hij legde zijn hoofd op zijn armen en zuchtte. Maar ja, als hij die leveltesten niet deed, konden ze ook niet meten hoever hij al gevorderd was. Sinds hij hier in Japan was, was hij al twee levels vooruit gegaan. En dat terwijl hij ingestroomd was in klas 2. Hexis opende zijn ogen en keek op, zijn blik ging door de cafetaria heen. Er zaten niet veel mensen. Omdat hij de level test moest doen, had hij vrij gekregen van de lessen en die waren nu dus nog aan de gang. Een geïrriteerde grom kwam uit zijn mond en met moeite stond hij op om wat eten te kopen, waarna hij weer aan een tafel ging zitten en een beetje mokkend in zijn salade porde. Hij zou vandaag waarschijnlijk niet eens zijn krachten meer kunnen gebruiken. Dat moest hij weer hebben. Gelukkig was hij niet de enige die vandaag een level test moest afnemen.

OOC: Derp, hij is kort.

<sub>Het was altijd hetzelfde liedje. Kijk hiernaar, gooi met dit en doe dat – o, en als je toch bezig bent kun je ook gelijk dit nog even proberen. Ergens vroeg hij zich altijd af waarom hij het nog deed, die tests, het had toch geen nut meer bij hem. Misschien was het beter geweest als hij gewoon nog level een was geweest of zo. O god, soms wenste hij zelfs dat hij level nul was – maar dat kon niet. Om zich nu nog te bedenken over het hele level vijf gedoe was te laat, hij was het nu eindelijk en het was onmogelijk om nog omlaag te gaan. Wist hij veel dat het zo snel zou escaleren, het was gewoon vervelend – in zijn ogen dan. Zijn ouders hadden hem niet voor niets altijd zoveel mogelijk apart gehouden, zorgden daarvoor voor zijn mogelijke beperkingen op sociaal gebied.
Vandaar dat hij het liefst ook loog over zijn naam, niemand wist dat hij diegene was die zorgde voor een halve aardbeving soms tijdens die testen. Ze mochten zijn naam dan weten, maar niemand wist hoe hij er daadwerkelijk uitzag – behalve die mensen dan die de tests afnamen natuurlijk. Niet dat die het door zouden vertellen… Ze waren vast te bang om het te doen als hij ze vriendelijk zou vragen om het niet te doen. Zo werkte alles om hem heen nou eenmaal.

Pas toen hij zat keek hij op. Realiseerde dat hij schuin tegenover iemand was gaan zitten. Verdorie, dat was niet zijn bedoeling geweest. Hij wilde overkomen als die ene persoon die altijd alleen zat en daarmee ook alles en iedereen afstootte. Het was al vreemd genoeg dat hij altijd alleen maar wat water dronk in de cafetaria, nooit wat anders en eten… Nee. Om de een of andere reden kon hij er niet tegen als mensen naar hem keken terwijl hij aan het eten was, het was gewoon… Hij voelde zich nou eenmaal snel bekeken.
Over bekeken sproken geworden: hij zat nu wel heel obvious naar de ander te kijken met grote ogen. Snel wendde hij zijn blik af en richtte deze op het glas voor hem – wat hij vasthad met beiden handen. Misschien als hij nu gewoon stil bleef zitten… Misschien zou de ander dan ook niks zeggen. Hopelijk zou de ander niks zeggen, dat was een betere manier om dingen te omschrijven.

OOC; DERP.</sub>

Aan de ene kant kon hij niet wachten totdat hij level vijf was. Hoe gevorderd zouden zijn krachten wel zijn, en wat voor dingen zou hij allemaal kunnen doen? Hexis had nog nooit eerder gehoord van een level vijf Electromaster, misschien bestond er wel niet eentje. Maar aan de andere kant zou hij nog stevig door moeten werken, aangezien heel veel Espers van zijn level nog net niet level vier bereikten. Hij had zelfs gehoord van Espers die level één bleven, simpelweg omdat hun kracht zich niet verder kon ontwikkelen.
Er liep hier wel een level vijf rond op de school, dat wist hij zeker. Een Esper met de bijnaam Space men, waarvan niemand wist hoe hij er uit zag of hoe hij heette. Het enige dat bekend was, was dat hij zwaartekracht kon manipuleren. Nou ja, daar liepen wel meerdere van rond op de academie. Zo speciaal was het ook niet.
Nog steeds porde hij in zijn salade met zijn vork, totdat Hexis uiteindelijk besloot om er een hap van te nemen. Salades hier waren wel oké en redelijk goedkoop te krijgen, maar uiteindelijk was het ook maar een bord met sla en dressing. Opnieuw begon hij in zijn salade te porren. Eigenlijk was hij nog nooit eerder een andere Electromaster tegengekomen, maar er moest vast wel eentje op de academie rondlopen, toch? Toen hij nog een paar happen had genomen keek hij op, om vervolgens te ontdekken dat schuin tegenover hem iemand zat. Huh? De jongen kwam hem niet bekend voor en even twijfelde hij of de jongen er al zat toen hij was gaan zitten.
“Vast ook de Level Tests gedaan?” vroeg hij nonchalant, terwijl hij even de jongen nauwkeurig bekeek, waarna hij weer een blik op zijn salade keek en er een hap van nam. Het was zeker niet iemand die hij kende. Balen. “Die explosies waren best wel luid, ze waren zelfs in de school nog te horen. ‘k ben benieuwd wie die nou heeft veroorzaakt.” Hexis keek weer naar de jongen, benieuwd wat die er van te zeggen had. Hij leek hem wel een aardige gozer. Dat hij hem niet herkende, was niet zo vreemd. In een dag zag hij wel zoveel gezichten dat het onmogelijk was elk gezicht te onthouden.

<sub>Het had wel zijn voordelen dat hij level vijf was, zo moest hij vrijwel alle testen afleggen bij het zwembad. Door het water dat weerstand kon bieden en dingen wat moeilijker moesten maken voor hem. Om eerlijk te zijn merkte hij het verschil allang niet meer. De normale tests waren altijd redelijk makkelijk geweest halverwege level vier, toen begon hij pas echt te merken dat er vooruitgang in kwam: iets wat belangrijk was voor een jongen zoals Zed. Zag hij de vooruitgang niet – of voelde – dan hield hij ermee op. Het had simpelweg geen nut en waarom zou hij iets nog blijven doen als hij stilstond? De vooruitgang die hij nu boekte was ook minimaal en soms zelfs nihil – het was dat die tests verplicht waren.
Daarbij was hij ook de “Ace” van de academie op het moment en hij hoopte dat die titel hem snel werd ontnomen. Hij hoefde zich maar een keer te verspreken en iemand zou het weten, waarna het als een lopend vuurtje zou verspreidden en hij zich niet meer in het openbaar kon vertonen. Ja, daar was hij bang voor: om die vrijheid te verliezen. Natuurlijk snapte hij wel dat mensen het fantastisch konden… Het leek de meesten waarschijnlijk fantastisch om zijn level te zijn, maar het ontbrak hun aan de realiteit. Die ze pas zouden krijgen als ze ook op dat niveau zaten.

Er ging een soort van schok door de jongen heen bij het horen van de stem van de ander, deed zijn best om niet het glas te breken door de schrik. Even wachtte hij af, hoopte dat de blonde jongen het tegen iemand anders had: maar niemand anders gaf antwoord, dus knikte hij maar zwakjes. Meer zou er niet vanaf komen, zo werkte hij nou eenmaal niet. Je kon het niet een echte achterstand noemen op sociaal gebied, meer zijn karakter dat drastisch was bepaald door zijn vroegere omgeving.
Langzaam keek hij op, met grote ogen, bij het horen van de woorden van de ander. Explosies… Hij had – o wacht… Nee, natuurlijk had hij niks gemerkt want hij was de veroorzaker geweest. Een bittere en zwakke grijns kwam op zijn gelaat. ‘Vast van een level vier of vijf afkomstig,’ sprak hij – quasi gokkend. Zijn blik dwaalde weer af naar zijn glas. ‘Was je instaat om je resultaten omhoog te halen?’ vroeg hij, zijn blik voorzichtig richtend op de jongen. Ach, hij kon nu moeilijk gaan zwijgen – zo gemeen was hij nu ook weer niet.</sub>

Na wat gepor nam hij nog een hap van de salade, aangezien het zonde was om het te laten staan. Zo'n slechte salade was het ook weer niet. Hexis wierp weer een blik op de jongen, die even leek te glimlachen als een boer met kiespijn.
"Vast van een level vier of vijf afkomstig," hoorde hij de jongen zeggen met een overduidelijk Brits accent. Hexis knikte instemmend terwijl hij nog een hap van zijn salade nam. Een level drie kon nooit zoveel lawaai maken. Toch vroeg hij zich af wie het was geweest. Was het de Space man of een andere, weer onbekende level vijf? Het leek een rage te zijn om de levels van mensen boven de drie geheim te houden, of om er nonchalant over te doen. De school wou vast machtsmisbruik of pesten voorkomen. Tsja, niet iedereen die een hoog level had was meteen aardig. "Was je instaat om je resultaten omhoog te halen?" Hexis kon het niet laten om even te grinniken om de vraag van de jongen. Het leek net alsof ze elkaar nu al jaren kenden, terwijl ze elkaar maar net hadden ontmoet.
"Nja, gelukkig wel. Ze hebben me verteld dat als ik zo door ga, ik bij de volgende Level Test misschien zelfs level vier haal. Ik moet me alleen meer gaan focussen op precisie, wat mijn vorderingen eigenlijk tegen houdt." Nou ja, niet dat hij niet tevreden was met level 3, maar een leveltje er bij kon ook geen kwaad. "Ik ben Hexis trouwens. Hoe was het met jouw gegaan?" Net nadat hij zijn zin had uitgesproken, propte hij weer wat sla in zijn mond. Oké, hij gaf het toe. De salades hier waren eigenlijk best wel lekker.

<sub>Zijn emoties tonen bleef toch altijd een probleem, zo kon hij niet eens fatsoenlijk glimlachen naar iemand. Geen wonder dat meisjes hem nooit zagen zitten: die wilden altijd een jongen met een prachtige glimlach en hij… Nee, gewoon nee. Niet dat hij er enige interesse in had, was nou eenmaal het type dat niet goed tegen aandacht kon – die had je ook nog. Jammer genoeg leek hij er gewoon om te vragen met zijn level, of hij dat nou als bedoeling had of niet. Het was meer zo gekomen omdat zijn ouders hem weinig keuze hadden gegeven en van het een komt het ander.

De ander grinnikte, waardoor hij meteen begon te twijfelen aan zichzelf. Had hij iets fout gezegd? Of was dat normaal om te doen – moest hij mee… Grinniken? In een bange poging om de signalen wellicht verkeerd op te vangen trok hij zijn mondhoeken omhoog en ontblootte zijn tanden een beetje: bescheiden glimlachje dat gewoon aangaf dat hij overspoeld werd door onzekerheden op het moment. Echter verdween die expressie al snel wanneer hij een antwoord keek, luisterde aandacht naar de ander. Keek net zoals een kat, die ergens een speeltje ziet liggen en met grote ogen afwacht totdat deze in beweging komt zodat hij kan toeslaan.
‘Ik weet nog wel een paar oefeningen die je kunnen helpen wat je precisie betreft, maar dan moet ik wel weten wat je ability is,’ de woorden waren over zijn lippen gekomen nog voor hij er erg in had. Gelijk keek hij weg, nam snel een slok water en staarde weer zwijgend naar het glas. Hij moest wat beter op zijn woorden letten, dadelijk wist heel Akishima dat hij level vijf was en dat wilde hij dus overduidelijk niet.
Hij zweeg, wist niet wat hij moest antwoordden op de vraag. O, ja weer het gebruikelijke: grote dingen wegsmijten in het zwembad en zo – nee, nee, nee… Dat ging het dus mooi niet worden. ‘Ehm…’ Hij beet op zijn onderlip en kromp een beetje ineen, wat moest hij nu doen? ‘Ik…’ Ineens wist hij het, een ingeving. ‘Ik ben bijna level één,’ prevelde hij zachtjes, ‘Ik dacht dat het er nooit van zou komen. Officieel ben ik nog level nul, maar bij de volgende test zal ik hoogstwaarschijnlijk gepromoveerd worden.’ Hij keek op, had een grijns op zijn gelaat. Nu maar hopen dat de ander het geloofde. Zijn naam… Misschien kon hij dit gesprek verlaten zonder dat hij die hoefde te zeggen – deed daarom ook net alsof hij die van de ander niet had gehoord, wat wel degelijk zo was.

OOC; Bijna level een en wel weten hoe je je precisie moet oefenen? Zed moet beter leren liegen o3o</sub>

De jongen leek een nerveus type, misschien was hij niet gewend om sociaal te zijn? Hexis negeerde het maar, misschien had de jongen zijn dag niet. Hij nam nog een hap van zijn salade en legde daarna zijn vork neer.
“Ik weet nog wel een paar oefeningen die je kunnen helpen wat je precisie betreft, maar dan moet ik wel weten wat je ability is,” zei de jongen. Hexis knipperde even verbaasd met zijn ogen, maar glimlachte al snel. “Ehm… Ik…” De jongen leek te twijfelen over zijn woordkeuze. Hexis wou bijna zeggen dat hij het niet hoefde te vertellen als het te persoonlijk was, maar de jongen was hem al voor. “Ik ben bijna level één,” hoorde hij de jongen zachtjes zeggen, “Ik dacht dat het er nooit van zou komen. Officieel ben ik nog level nul, maar bij de volgende test zal ik hoogstwaarschijnlijk gepromoveerd worden.” Hexis knikte.
“Hopelijk wordt je snel level één. Iedereen heeft zijn eigen tempo nodig, bij de een gaat het juist snel en bij jou gewoon wat langzamer. Mijn ability is Electromaster, manipuleren en genereren van elektriciteit enzovoorts,” zei hij nonchalant. “Dat zou best wel cool zijn, als je me kon helpen. Als je dat natuurlijk kunt, natuurlijk.” Misschien had de jongen juist weinig vaardigheden en juist veel precisie? Een beetje verwarrend, maar het zou wel. Hexis nam een hap van zijn salade, die ondertussen al op was. Omnomnom.

<sub>Het beeld zou voor andere mensen vast erg verkeerd overkomen. Twee jongens, de een met een salade en de ander met enkel een glas water. Als ze meisjes waren geweest was het vast normaal geweest: die aten altijd vrij weinig voor zover hij wist – ze leken altijd zo geobsedeerd met hun gewicht. Echter was er een probleem met zijn beeld van mensen: het klopte nooit. Hij was wel de laatste die iets afwist van de gemiddelde mens, gewoon omdat hij nooit zo vaak tussen ze werd gemengd – veel ervaringen miste op dat gebied. Het was niet zo dat hij de signalen niet eens kon begrijpen, dat nog wel, maar hij had wel overduidelijke minpunten als het aankwam op socialisatie.

Wow, de ander scheen hem ook nog eens te geloven – dat had hij niet verwacht. Het kon niet dat de ander loog, anders was hij er niet zo serieus op ingegaan en ergens was dat best wel een groot probleem: want hoe moest hij er nu op reageren? Hexis deed zo aardig en hij durfde zijn naam niet eens te zeggen… Nu ging hij zich ook nog schuldig voelen, iets waar niet perse bang voor was. Schuldgevoelens waren altijd nogal mild en gemakkelijk om op te heffen.
‘Het is eigenlijk vrij gemakkelijk te oefenen, maar er is veel geduld voor nodig,’ merkte hij zachtjes op, richtte zijn blik weer op het glas. Hij had vroeger ook veel moeten oefenen om beter te worden, voornamelijk met zijn reactie vermogen en dan ook nog eens met het beheersen van zijn ability: dat was nog wel het moeilijkste geweest van alles. ‘Ik neem aan dat je ook stroom kunt schieten, of kunt geleiden naar een object via de lucht?’ Langzaam keek hij op, zodat hij Hexis een vragende blik kon schenken.
Hij wilde zijn mond openen en wat zeggen, maar realiseerde zich dat hij geen tijd had. Er waren nog wat dingen die hij moest doen. Rustig stond hij al op, waarna hij zich realiseerde dat wat hij nu deed erg onbeleefd was. ‘Ik… Eh… Ik heb nog wat dingen die ik moet doen,’ eigenlijk was het een afspraak met een van de docenten om precies te zijn, ‘Ik heb… Bijles -’ alsof hij bijles nodig had, ‘- en het is nogal onbeleefd om te laat te komen.’ Even zweeg hij, dacht na. ‘Ik leg het je nog wel een andere keer uit, als je tijd hebt: misschien kunnen we afspreken?’ Hij hief het glas op en dronk snel alles wat erin zat nog op. ‘Als je nog interesse hebt zie ik je vrijdag, op dakterras,’ grijnsde hij, waarna hij zich omdraaide en wegliep. Fijn, nu werd het schuldgevoel alleen nog maar erger: maar hij had nou eenmaal geen tijd meer.

OOC; Omdat ik weet waar dit eindigt en korte topics zijn the bomb o3o</sub>

Zijn blik ging even door de kantine heen. Het begon al wat voller te raken, een teken dat de meesten die een Level Test hadden, die al achter de rug hadden. Binnen een kwartier zou de leswisseling plaatsvinden. Niet dat het hem wat boeide, hij had vandaag vrij. Morgen zouden tijdens de lessen waarschijnlijk de helft er niet zijn, aangezien die morgen pas de Level Test hadden. Iets met te weinig personen om de testen te laten afnemen. Ach, kon ook gebeuren. Hexis pakte zijn vork weer op en nam nog een hap van zijn salade en schoof een paar verlepte blaadjes sla naar de rand van de bord. Geen enkele salade kon perfect zijn. Ook hij niet.
"Het is eigenlijk vrij gemakkelijk te oefenen, maar er is veel geduld voor nodig," zei de jongen en toen hij op keek, zag hij dat de jongen zijn blik had afgewend naar het glas.
"Ik ben bereid geduldig te zijn,"zei hij. Oké, misschien had hij soms geen geduld genoeg en waarschijnlijk zat dat juist in de weg naar zijn pad naar level vier, maar wat kon hij er aan doen dat hij er niet tegen kon als dingen weigerden mee te werken?
"Ik neem aan dat je ook stroom kunt schieten, of kunt geleiden naar een object via de lucht?" De jongen keek hem nu aan met een vragende blik en Hexis moest zich inhouden om niet weer te gaan lachen. Niet de jongen uit lachen. Op een of andere manier maakte het hem gewoon blij dat iemand geïnteresseerd was in zijn krachten. Over krachten gesproken, de jongen had nog niks verteld over de zijne. Of ook maar zijn naam gezegd.
"Beide redelijk," zei hij nonchalant en hij fronste even toen de jongen opeens op stond.
"Ik… Eh… Ik heb nog wat dingen die ik moet doen." Aha. "Ik heb… Bijles en het is nogal onbeleefd om te laat te komen." Oh natuurlijk, de jongen was nog maar level een en dan was bijles wel handig, vooral als het iemand was met bijna dezelfde krachten. Wat waren de krachten van de jongen eigenlijk? "Ik leg het je nog wel een andere keer uit, als je tijd hebt: misschien kunnen we afspreken?" Hexis glimlachte zachtjes.
"Waarom ook niet?" zei hij. Hij was wel benieuwd of een level één hem iets kon bijleren.
"Als je nog interesse hebt zie ik je vrijdag, op dakterras." Vlak nadat de jongen de zin had uitgesproken, liep hij al weg en Hexis zwaaide hem maar na.
"Ik zie je later dan- eh.. Ehm..." Hij moest echt de volgende keer zijn naam vragen.