De zon kwam stilletjes op in vergelijking met de omgeving die door de lichte zonnestralen op begon te bloeien. Organismen ontwaakten uit hun diepe slaap, terwijl planten hun bloemen traag begonnen te openen om weer een dag tegemoet te zien. De vogels begonnen hun prachtige liedjes weer te zingen waar echter een boodschap achter zat dat alles behalve mooi kon zijn, hun territorium aanduiden. Ze scholden eigenlijk voortdurend, terwijl de dag begon, maar wij 'mensen' genoten er volop van, niet bewust van de boodschap achter of die het simpelweg wel wisten , maar het hadden geaccepteerd. Zolang wij niet de duidelijke woorden erin konden verstaan deed het ons niet zoveel. Ook de andere organismen ontwaakten om voor te leven of juist de dag van hun sterven tegemoet te zien, en weer gaf bijna niemand erom buiten de eigenaars die ervan wisten. De katten die hier bijvoorbeeld rondzwierven zaten nog te dromen over voedsel en hoe ze de volgende nacht zouden fourageren. Niets interessants aan , eigenlijk. Dat zou een normaal persoon denken. Ik dacht er echter continu aan wat er om mij heen allemaal plaatsvond. Het zachte geritsel van de bladeren die door de zachte wind in beweging was gebracht, de buren die luidkeels zaten te vloeken , omdat ze zich hadden verslapen, de honden die nieuwsgierig aan het snuffelen waren en erachter probeerde te komen of hun territorium niet betreden was met hun hulpeloze eigenaren achter hen aan. Een grinnik kon ik echter niet inhouden toen ik met mijn volle rugtas richting mijn nieuwe school liep. Alles wat er om mij heen gebeurde leek exact op hoe mijn leven in Nederland was geweest, mijn vertrouwelijke gebied. Nerveus bleef ik wel nu ik nieuwe vrienden moest maken en niet de reden wist waarom ik naar deze school werd gestuurd. Mijn moeder vertelde enkel iets vreemds over mensen die speciale gaven hadden en op deze school leerde gebruiken op de juiste manier. Ik kon niet bevatten dat ik dan ook zo'n kracht had, het had mij namelijk slapeloze nachten bezorgd waarin ik maar in mijn bed zat te woelen en hartkloppingen had. Van tekenfilms-wat mijn enige bron van kennis hiervan was- waren mensen met gaven bloot gesteld aan gevaar en moesten ze bovendien deze gebruiken voor het redden van de wereld.
Maar ik als een 'held'? Ik durfde niet eens het leven van een organisme te beëindigen, hoewel ik wel gewoon vlees had in mijn huis. Ik zou zeker zakken op deze school, omdat ik dus zwak was, maar ook geeneens wist of ik een kracht kon beheersen. Mijn enige redding zou mijn redelijke kennis zijn van de flora en fauna zijn, dus zou ik de vitale organen van een organismen kunnen aangeven wanneer het gevraagd werd. Mijn gezicht werd bleekjes, toen zich er een beeld had gevormd van een organisme waarbij zijn darmen eruit getrokken waren en ik er bij had bedragen. Vlug om enige vorm van misselijkheid tegen te gaan, greep ik een fles mineraalwater n nam er enkele kleine slokken van, waarna ik weer verder richting de school liep. Het was moeilijk m te ontkennen dat ik nog degelijk nerveus was, ondanks dat koele water dat door mijn slokdarm gleed. Mijn benen trilden immers lichtjes. Ik had echter geen andere keuze dan om naar deze school te gaan, want op mijn oude school werd ik jaloers nagekeken door mijn vrienden, omdat dit juist hun middel tot hun doel was: anderen kunnen helpen. Ik wilde ze niet teleurstellen en droeg hun dromen, hoewel ik nog steeds domweg hoopte dat ze deze druk op iemand anders hadden gelegd die niet zo'n zwakkeling was. Diep ademde ik in en uit om wat te kalmeren wat enigszins wel redelijk lukte. Mijn hart sloeg trager en ik werd me weer bewust van de rustgevende omgeving. De vogels, de bomen, de honden met hun eigenaren, enkele katten en de andere studenten die langsliepen zonder mij een waardige blik te gunnen. Een enkeling leek mij echter even op zich te nemen, waarna hij of zij verder liep die haast spugend het woord 'level o' tegen zijn of haar vriend zei. Ik fronste kort. Waar sloeg dat nou weer op? Zachtjes schudde ik mijn hoofd om meer met enige concentratie de school te betreden dat boven mij uittorende alsof het een kasteel was en ik maar een miezerige kakkerlak. Eventjes stopte ik bij de schoolplein om de school tot mij te nemen. Het was groot, maar het zag er voor de rest niet zo uitzonderlijk uit, en hetzelfde gezegd over de studenten die hier rondliepen. Misschien was het wel een grap over dat krachten gebeuren? Iets zelfverzekerder liep ik de school binnen met dat in mijn achterhoofd.
Het volgende moment bevond ik mij in een enorme hal met mooi bekleedde muren en genoeg studenten die in groepjes stonden te praten, voordat de lessen zouden beginnen. Het viel wel mee. Ik liep de hal verder binnen en zocht eerst even naar een bankje waar ik rustig kon zitten om nog mijn rooster door te nemen en eventueel de lesstof al door te lezen. Het was even zoeken, maar uiteindelijk zag ik degelijk een bankje zitten met niemand die erop zat, maar waarom zou je als je ook buiten n het gras kon liggen met dit heerlijke, warme weer? Ik liet mezelf zachtjes neerploffen en greep in alle rust mijn tas en legde die op mijn schoot, greep mijn agenda, opende deze bij mijn rooster en zag dat ik nog genoeg tijd had. Dat was handig, omdat ik nauwelijks wist waar ik nou straks les zou hebben. Het volgende moment greep ik de bijbehorende boeken van de desbetreffende vak wat mij niet bekend voorkwam en begon de eerste paragrafen te lezen. Daardoor kwam ik achter waar de levels voor stonden, en ook waarom ze mij eerder level o hadden genoemd. Level o waren studenten die nog niet bewust waren van de veld die rond andere studenten hingen en ook niet bewust waren van hun krachten. Dat klopte volkomen bij mij. De meeste studenten om mij heen waren echter al level 3. Kort slikte ik. Dit was dan nogal intimiderend. Hun reactie op mij was dan volkomen logisch: minachtend en negerend. Hoe moest ik dan hier vrienden maken als iedereen hier mij niet kon waarderen?
Deze twee jongens zien we blijkbaar het liefst bij elkaar, maar wie had dat nou niet zien aankomen? Toch blijft het onverwachts, gezien het feit dat de liefde alleen maar van één kant kan komen en dat erg sneu is. Aan de andere hand zou het wel interessant zijn om te volgen, maar dat is iedere relatie tegenwoordig - nietwaar? Laten we voor Hexis maar hopen dat hij dit soort interesses krijgt voor een ander iemand, want de kans dat Zed het zal beantwoordden is vrijwel nihil. Maar we kunnen altijd blijven hopen op een grote verandering.
Subject: Nieuwe student 
Sun Jun 02, 2013 12:07 am