Spotlights |
Anastasia
Anastasia Emery Fortin is onze female of the month voor de maand juni. Ze is een erg lief, maar het meisje stelt misschien toch wat meer vragen dan goed voor haar is. Met haar hoge level zullen velen haar vast wel kennen, maar er kan altijd een enkeling tussen zitten die dit niet weet - echter schijnt ze niet echt problemen te hebben met haar positie en blijft gewoon vrolijk door Akishima dansen.
Zed
Zed Adams is onze male of the month voor de maand juni. De jongen probeert zichzelf altijd een beetje op de achtergrond te houden, wat nogal moeilijk gaat gezien zijn level - toch lijkt hij erg goed in het geheimhouden ervan. Eveneens als zijn naam. Het blijft echter maar de vraag wanneer dit geheimpje naar boven komt en iedereen zal weten wie hij echt is en hoe hij eruit ziet. Laten we voor hem maar hopen dat dit moment nog lang op zich zal laten wachten.
Hexis x Zed
Deze twee jongens zien we blijkbaar het liefst bij elkaar, maar wie had dat nou niet zien aankomen? Toch blijft het onverwachts, gezien het feit dat de liefde alleen maar van één kant kan komen en dat erg sneu is. Aan de andere hand zou het wel interessant zijn om te volgen, maar dat is iedere relatie tegenwoordig - nietwaar? Laten we voor Hexis maar hopen dat hij dit soort interesses krijgt voor een ander iemand, want de kans dat Zed het zal beantwoordden is vrijwel nihil. Maar we kunnen altijd blijven hopen op een grote verandering.
|
Population | LEVEL 0
LEVEL 1
LEVEL 2
LEVEL 3
LEVEL 4
LEVEL 5
|
| | Author | Message |
---|
Ravan
Aantal berichten : 24
Character sheet Leeftijd: 16 ESPer Level: 2 Partner: The snow began to fall again, drifting against the windows,politely begging entrance and then falling with disappointment to the ground.
| Subject: Louder than Thunder Fri May 31, 2013 11:17 am | |
| Sound effects
Lente. De meeste mensen zouden meteen aan zonnig weer, warmere temperaturen en nieuwe leven denken. Niet aan regen dat met bakken uit de hemel kwam en donder die de lucht aan stukken leek te scheuren. Maar het kwam wel degelijk voor in dit seizoen. Niet vaak, maar het gebeurde toch wel eens. Net zoals nu. Deze dag, dit uur. Een tijdje terug had de zon nog op volle toeren geschenen, maar nu werd al het licht voor het aardoppervlak verborgen gehouden door een dikke, donkere wolkendeken. Zo nu en dan verlicht door de bliksem die erdoorheen boorde. De wolken lieten al het vocht dat ze vasthielden los, wat ervoor zorgde dat de witharige jongen binnen enkele seconden door en door nat was geworden. Heerlijk weer vond hij het. De harde rukwinden die tegen zijn lichaam aan raasde leken hem op een hardhandige manier te dwingen al zijn zorgen te vergeten. Maar het deed hem er ook aan herinneren hoe groot deze wereld was. Hoe nietig zijn bestaan eigenlijk is. Ergens hielt hij daarvan.
Ravan sloot zijn groene ogen en keerde zijn gezicht richting de lucht. De regen voelde hij op zijn gezicht uiteen spatten en vervolgens van zijn gezicht af rollen. Een nieuwe donderschok deed de grond onder zijn blote voeten trillen. Als zijn ouders hier nu waren had zijn moeder hem waarschijnlijk allang naar binnen getrokken, terwijl zijn vader eerder had van: laat het kind toch buiten staan. De jongen opende zijn ogen weer en keek richting het enorme meer, maar het was niet dat zo dat hij veel kon waarnemen. De regen nam grotendeels zijn zicht weg en hij moest zo nu en dan het water uit zijn ogen verwijderen omdat zijn wenkbrauwen het niet meer tegen konden houden. Eigenlijk werd het eens tijd om, net zoals de andere mensen, een schudplaats te zoeken.
Met een simpele beweging draaide hij zichzelf om en raapte zijn doorweekte zandalen uit het zand op. Met zijn andere hand veegde hij de witte lokken haar voor zijn gezicht opzij, waarna hij zijn hand vervolgens tegen zijn voorhoofd, net boven de wenkbrauw, zette om het water dat in zijn ogen kwam, te beperken. Anders zou hij zijn weg over het strand nooit meer kunnen vinden. Een nieuwe donderslag was het startsein om te beginnen aan zijn tocht. Zijn blik bleef gericht op de schim van een gebouw in de verte. Dat was het enige dat hem hoop gaf om een mogelijke schuilplaats te vinden. De enige die daar de storm doorbracht zou hij zeker niet zijn. Andere mensen die zojuist op het stand waren geweest zouden vast en zeker dezelfde gedachten hebben die hij nu had. Weer iets waar hij doorheen moest zien te komen.
Aangekomen bij het gebouw volgde hij een groepje studenten een restaurant binnen, maar groot was het niet. Ravan bleef in de deuropening staan terwijl zijn groene ogen de mensen, waarvan minstens 90% studenten waren, bekeek. Bij enkele van hen leek een koude rilling over hun rug te lopen toen de wind de eerste de beste kans zag om binnen te komen, en deze ook greep. Hier kon hij maar beter niet tussen gaan zitten. Zijn ability zou hen nu niet veel goeds doen. De jongen draaide zich om en sloot de deur achter zich. Even bleef hij daar staan. Met zijn rug leunend tegen de glazen ruit in de deur. Denkend. Helemaal naar de academie lopen leek hem niks, maar hij kon hier ook niet zo blijven staan. Zijn blik gleed weer richting het strand en toen schoot er hem iets te binnen. Ergens op het strand moest er zo'n hutje staan. Zo'n hutje waar meestal mensen in zaten die toezicht hielden over het strand. Daaronder was vast plaats zat om even te schuilen. Snel trok Ravan zijn witte sandalen weer aan en liep weer terug richting het strand.
Na even zoeken had hij eindelijk het hutje gevonden. Het was kleiner dan hij had verwacht, maar het was tenminste iets. Een lichtflits gevolgd door een harde klap liet hem zijn passen groter maken, waardoor hij sneller bij zijn eindebestemming aankwam. De jongen bukte om te kunnen zien hoeveel ruimte er werkelijk was, maar zijn ogen bleven steken op een persoon. Niet de enige dus om dit als een schuilplaats te zien. 'Uhm, is het erg als ik hier ook even schuil?' vroeg hij een beetje ongemakkelijk. Contact met andere mensen vermeed hij liever dan dat hij het opzocht. Dat was een van de vele redenen waarom bijna niemand hem kende. Ookal liep hij hier nu al langer dan vijf jaar rond.
|
| | | Alice
Aantal berichten : 17
Character sheet Leeftijd: 15 Years 'ld ESPer Level: 0 Partner: There's no doubt that this will make me strong, because it's the hardest thing I've ever done..
| Subject: Re: Louder than Thunder Sun Jun 02, 2013 2:34 am | |
| Nee, ze had dit niet verwacht. Oké, ergens had ze het wel kunnen verwachten toen er allemaal kleine onweersbeestjes rond vlogen vlak buiten het studentenverblijf voor de meisjes. Echter had ze het genegeerd, had tegen zichzelf gezegd dat het vast droog zou blijven. De zon mocht dan weg zijn, maar dat hoefde niet gelijk te betekenen dat het ging regenen. En als het al ging regenen, hoefde het niet gelijk stortregen te zijn: maar dat was het helaas wel geworden. Wat een leuk – en eenzaam – tripje naar het strand had kunnen zijn, werd nu helemaal verpest. Alles was in de soep gelopen.
Het enige wat ze had gewild was wat schelpjes zoeken, gewoon zodat ze er een ketting van kon maken en wat te doen had in haar vrije tijd. Daarbij was het ook handig voor biologie, want daar moest ze ook een werkstuk voor maken en ze had dus besloten om het over iets te doen dat… Dat met de zee te maken had. Er was een strand, dus dan had ze een goede smoes voor zichzelf om er extra vaak naartoe te gaan. Zij het wel zo dat ze niet het typische meisje meisje was dat daar alleen wilde bakken in de zon, haar huid kon dat niet eens aan, maar om te voelen hoe het water langs haar voeten gleed en het zand haar tenen kriebelde: dat vond ze wel fijn. Dat verklaarde ook waarom ze haar slippers uit had gedaan – de zon mocht er dan wel niet zijn, het was nog steeds redelijk warm vond het meisje – ze ergens had neergelegd en toen was gaan “zoeken” naar schelpen. Het korte, lichtblauwe broekje gunde haar de mogelijkheid om vrij ver de zee in te gaan. Echter had dit als gevolg dat ze haar slippers helemaal vergat, die daar maar lagen. Het leek net een slechte horror film: De golven werden steeds hoger en het water kwam dus ook steeds verder, naderde steeds dichterbij de slippers. Langzaam, tergend langzaam kroop het water ernaar toe – de slippers hadden geen keus want ze konden niet lopen en zagen hoe hun lot steeds dichterbij kwam. Uiteindelijk werden ze ook aangeraakt, maar er was te weinig water – te weinig kracht – om ze ook verder de zee mee op te nemen. Toch bleef het proces zich vorderen en uiteindelijk was er wel genoeg kracht, werden ze langzaam meegenomen. Het meisje merkte het pas toen er een slipper langs haar been kwam, pakte deze gelijk uit het water – Vanaf dat punt was alles bergafwaarts gegaan. - de eerste regendruppels lieten zich al kenbaar maken en de lucht was ook al wat donkerder geworden. Met een slipper in haar hand keek ze om zich heen, wanneer ze zich om draaide zag ze dat de hare er niet meer waren. Ze waren meegenomen door het water. Eentje had ze gered, maar waar was de ander? Verloren keek ze om zich heen, maar slaagde er niet in om de andere te spotten. Langzaam liep ze weer terug, het water uit – terwijl ze dit deed bleef ze zoeken. Waar had hij naartoe kunnen gaan? Hij kon toch niet zomaar verdwijnen? Met natte voeten liep ze over het zand, zand dat eraan bleef plakken. Ze merkte niet eens dat de regen steeds erger werd, was alleen maar bezig met het zoeken van die slipper.
Na veel te veel te hebben gelopen bleef ze stilstaan. De regen was zo erg geworden, het was gewoon onweer. Een hevige bui. Ze had terug kunnen gaan het verblijf, had nog enigszins droog kunnen zijn, maar nee: zij moest weer opzoek gaan naar een onnozele slipper. Toch was het niet zo onnozel in haar ogen, ze kon niet terug, ze moest die slipper eerst vinden. Dat moest gewoon. En waarom moest dat dan? Nou om de volgende reden: Het was vreemd. Vreemd om maar één slipper te dragen en dan op een blote voet over straat te lopen, mensen zouden je dan geheid vreemd aan gaan kijken. Dat wilde ze niet, kon ze niet verdragen: zoveel blikken die op haar gericht waren, die haar beoordeelden. Daarbij was haar witte topje ook doorweekt, waardoor het ietwat doorscheen. Jongens zouden het zien. Ze zouden het allemaal zien… Ze zouden haar bekijken, zoals… Zoals… Ze kapte de gedachtestroom af, vond het te pijnlijk. Ze kon maar beter een schuilplaats zoeken en later verder zoeken, ze zou nog eens verkouden worden als ze hier te lang bleef.
Met nog steeds een slipper in haar hand kwam ze aan bij… Vreemd, ze had dit plekje nog nooit eerder gezien – maar het kwam nu wel goed uit. Eerst zorgde ze ervoor dat ze zeker wist dat er niemand was, betrad het hutje daarna pas. Ze zocht snel een plekje op en ging daar zitten, op de grond, trok haar benen op en sloeg haar armen erom heen. Haar voorhoofd liet ze rustten op haar knieën en haar ogen had ze maar half open. Druppeltjes afkomstig van haar lange haar vielen langzaam op de grond, maar ze maakte de plek ook gewoon nat met… Alles. Een groot gedeelte van haar haar kwam ook gewoon op de grond, het zou later wel weer een klittenboel zijn: maar daar hield ze zich nu niet mee bezig. Ze was gedwongen om alleen te zijn, geen kant op te kunnen en… En het zorgde ervoor dat ze toch weer aan die negatieve dingen moest denken. Zorgde ervoor dat ze haar ogen dichtkneep – de tranen binnen probeerde te houden – op haar lip beet en de slipper krampachtig vasthield in haar hand.
De stem van een vreemdeling zorgde ervoor dat ze uit haar poel van nare gedachtes getrokken werd, haar ogen schoten op als reactie en langzaam keek ze op: met grote ogen staarde ze naar de ander. Haar lippen één centimeter van elkaar verwijderd, maar ze maakte geen aanstalten om wat te zeggen. Pas toen ze zich realiseerde hoe vreemd het eigenlijk moest uitzien wendde ze haar blik af en schudde vaagjes haar hoofd. ‘N-Nee…’ Het was niet meer een fluistering, een fluistering die niet op kon tegen het harde geweld van het onweer. Ergens was ze blij dat ze niet meer alleen was, maar ergens vond ze dit alsnog niet leuk. Waarom had het een jongen moeten zijn? Het geslacht waar ze net een lading aan nare gedachtes over had ervaren, die nog zo vers waren dat ze allemaal in een stortvloed weer terugkwamen – als hij haar gedachtes kon lezen was hij vast weer weggegaan. Niet dat ze beledigend waren, maar meer omdat hij misschien bang was haar nog meer te traumatiseren.
OOC; Het is geloof ik wel duidelijk dat ik depressieve muziek op had staan ^^' |
| | | |
| Permissions in this forum: | You cannot reply to topics in this forum
| |
| |
| |