Eerst had ze er tegenop gekeken om hier naar toe te gaan. Vroeger verbleef ze altijd op een kostschool, waar mensen van haar soort zich bevonden en geen boeren volk. Hier was dat veel anders. Op Akashima Academy kwam je mensen tegen van veel verschillende landen. Zij kwam uit Zweden, dus veel anders was ze niet. Haar ouders hadden haar hier heen gestuurd zodat ze haar ‘ability’ kon verbeteren. Kom op, zelfs na drie jaar was het nog een stomme party trick! Het enige wat ze kon was het laten zweven van een papieren beker en voor de rest niks. Natuurlijk was ze jaloers op de anderen die er rond liepen, met hun fantastische abilities zoals het schieten van bliksemstralen en het teleporteren van anderen. Waarom wou haar ability nou niet eens wat beter worden? Ze was al blij met een permanente level één, dan hoefde ze niet naar de beschamende level 0 op het testpapiertje te staren wat ze kreeg na een level test.
Eigenlijk keek ze er wel uit naar het moment dat ze hier weg kon.

Populariteit had ze altijd al, zelfs al op de basisschool mochten anderen haar. Ook hier was ze een van de populaire studenten en hingen er altijd mensen met haar rond die bijna net zo populair waren als zij. Nou ja, natuurlijk minder rijk en minder knap. Jammergenoeg betekende dat niet dat ze niet met ‘gewone’ mensen hoefde om te gaan. Ze waren overal! Van het oververlegen meisje waarmee ze samen moest werken met een project, tot de jongens die haar met Valentijnsdag bijna bedolven met de vraag of ze hun Valentijn wouden zijn. Oké, aandacht was wel leuk, maar een superlelijke nerd waar je voor schaamde om samen mee gezien te worden was ook weer iets wat ze niet wou.

Tijdens de pauze zat ze altijd met haar vriendengroepje aan hun vaste tafel. Het leek net een soort zwaartekrachtveld te hebben, niemand die er bij hoorde durfde er aan te schuiven. Vandaag had ze alleen pech. Na de pauze had ze een uur geen les, aangezien ze andere lessen volgden volgden. Wel prettig, maar dat betekende wel dat ze een uur in haar eentje was. Daarom ging ze naar de bibliotheek, waar ze uit het tijdschriftenrek een van de internationale modemagazines pakte en aan een van de grote, lange tafels ging zitten.
Er pasten wel meerdere mensen aan de tafel, dus was het ook niet vreemd dat er na een poosje een jongen aan tafel ging zitten. Isabelle vond hem er wel goed uit zien en ze kon er niks aan doen dat haar ogen langer dan een paar secondes op hem gericht bleven. Even ging haar blik weer naar het magazine wat voor haar lag, haar ogen de nieuwe catwalk foto’s van Tokyo bekijkend. Nou ja, ze leefde er toch vlakbij dus kon ze wel wat interesse voor de Japanse modecultuur tonen. Ooit zou ze wel eens naar Harajuku willen gaan, in de zomervakantie. Als school daar natuurlijk toestemming voor gaf.
Even later keek ze op en zag ze de jongen met zijn voeten op tafel zitten, waardoor ze er spijt van had dat ze de jongen er leuk uit vond zien! Hallo, jongens moeten manieren hebben. Ugh, boerenvolk.

“Pojke, pojke!” siste ze zachtjes in het Zweeds, vergetend dat de jongen natuurlijk geen zweeds sprak. “Haal je voeten van tafel, ja!” siste ze, maar natuurlijk was er ook nog een kans dat de jongen te diep in het boek gezonken was of dat hij haar niet kon verstaan. Soms haatte ze haar Zweedse accent.