Het was niet zo dat hij geen gitaar kon spelen. Sterker nog, hij kende ongeveer evenveel nummers uit zijn hoofd als hij akkoorden op zijn bas kende – dat waren er aardig wat. Hij had er echter geen talent voor. Cry kon een paar liedjes leuk spelen, maar zijn passie en zijn hart had hij toch echt aan een ander instrument verloren. Ondanks dat zat hij nu toch met een akoestische gitaar op zijn schoot op een pianokruk. De reden? Het eersteklassertje wat hij lesgaf had grote ogen en een hoog stemmetje. Hij had net zo goed tegen een puppy aan kunnen staren – na een minuut was hij om. Wiskunde weg, op naar het muzieklokaal. Hij had er een sleutel voor, vanwege de band. Zo kwam het dus dat de jongen rond een uur of acht ’s avonds met een gitaar zat te klooien. Sidenote; Cry kan geen gitaren stemmen.

‘Y’okay?’ vroeg het meisje hem en hij knikte afwezig. ‘Ja, eh, het gaat wel. Er zitten een paar dingen- Ah, there we go.’ Hij sloeg voorzichtig een paar akkoorden aan en nadat hij besloten had dat dit het beste was wat hij ging krijgen, begon hij wat te tokkelen. Hij had geen plectrum en de snaren deden pijn aan zijn vingers, maar de bewondering in het meisje haar ogen was genoeg om die pijn nietig te laten lijken. ‘Je komt uit Amerika, toch?’ Ze knikte. ‘Jep. Jij toch ook?’
Hij grijnsde. ‘Een beetje, ja. Maar ik ken een liedje over Amerika. Wil je het horen?’ Het enige wat hij kreeg was een enthousiast geknik. Natuurlijk, Amerikanen praatten en hoorden het liefst alleen over zichzelf. Cry didn’t mind though.

Het eerste stukje moest de jongen improviseren. Het ging nogal moeizaam, maar na een paar akkoorden kreeg hij het stuk weer in zijn vingers en begon hij zekerder te spelen. Voorzichtig begon hij te zingen, zijn accent duidelijk doorschemerend. Het meisje keek hem aan met een verwonderde blik. Hij sprak accentloos Engels en Japans als hij oplette, maar tijdens het zingen was het niet mogelijk om op te letten. ‘Rockefeller created gas stations, Washington gave birth to a nation,
Bell revolutionized communication, King ended segregation.’ somde hij zingend op, iedere naam op een akkoord. Lily pikte het refrein meteen op en zong het zachtjes mee. Tegen de tijd dat de laatste noot wegstierf, klapte ze in haar handen.

Christopher grijnsde en zette de gitaar tegen de kruk. ‘Hey Lily,’ sprak hij zachtjes, de aandacht van het meisje grijpend. ‘De volgende keer kom je niet onder het werk uit, ‘kay?’ Hij had haar wel doorgehad, kon haar gewoon niets weigeren. ‘Okay.’ Ze keek een beetje beteuterd, een beetje schuldig. Daarna vertrok ze. Niet door de deur, nee. Dat was niet Lily’s stijl. Cry kon eerlijk zeggen dat hij een meisje kende dat door muren kon lopen – dat meisje was Lily. Grijnzend keek hij haar na. Hij gaf het meisje nu al twee maanden iedere donderdagavond bijles en ze werd steeds beter. Er was een mirakel gebeurd: het meisje had hem bevriend, had zijn awkward gestuntel genegeerd en noemde hem nu haar grote vriend. Cry vond het wel leuk, hij was net een grote broer.

Hij geeuwde, rekte zich uit en draaide zich weer naar de piano. Vlug ruimde hij de gitaar op en schoof hij de kruk weer waar hij hoorde te staan, wilde daarna vertrekken. Toen hij echter naar de deur keek, stond daar een schaduw in de deuropening. Er was weinig licht in het lokaal en in de gangen was het licht nog aan. ‘Oh.’ was het eerste waarmee hij reageerde. ‘Uh. Hey.’ Hij stak zijn hand op als een soort manke begroeting.

Lalaliedje
+ dat 'ie open is.