Natuur en dergelijke interesseerde haar nauwelijks. Sommige mensen waren er helemaal gek op, probeerden ook helemaal eco bewust te leven en deden nog meer belachelijke dingen die totaal niets uitmaakten, zelfs niet voor die kolonie kannibalistische eenden die in de vijver van het grote park zwommen. Het enige waar ze dan nog in kon komen was dat de lucht niet vervuild moest worden, daar had je tenminste nog wat aan. En toch was ze hier, na school, om lekker in het park te lopen. Toegegeven, een beetje zon maakte alles goed.
Het was best een mooie dag, met een heldere zon en een fijne temperatuur die het toeliet dat ze in haar blauwige jurkje door het park liep. Wren had vandaag een dag gehad waar ze tevreden over kon zijn: de leraren waren al zo moe dat ze haar geeneens strafwerk meer gaven als ze geen huiswerk maakte en ze had een paar leuke nieuwe roddels ontvangen. Verder had ze dingen gehoord over een sportclub die haar wel wat leek, al moest het nog van de grond komen. En dan ook nog eens heerlijk weer. Tijd om wat te gaan hangen in het grote park, dus.
Het was jammer dat ze geen echte vrienden had hier, zoals ze thuis wel gehad had, maar ze wist ook wel dat dat aan haarzelf lag. Op dit moment had ze er wel spijt van: met een vriendin in het park zitten was gezelliger geweest, dan had ze ijs kunnen kopen en dat in haar gezicht kunnen duwen en toch geen ruzie hoeven te krijgen. Bij vrienden kon je dat soort dingen flikken. Wren zuchtte zachtjes, met een lachje om haar lippen. Zo erg kon ze er nu ook weer niet om rouwen. Al snel besloot ze dat ze genoeg geslenterd had: ze was alweer bij het meer, en dat lag toch in het midden! Ze zette haar handtas naast zich neer op de grond en plofte er zelf naast; vouwde haar benen nog wel enigszins netjes onder zich, ze had per slot van rekning toch een jurkje aan. Uit haar tas viste ze haar zonnebril en plantte die op haar hoofd, zodat ze haar gezicht een beetje naar de zon op kon heffen. Genietend kneep ze haar ogen toch nog een beetje dicht, strekte haar armen en liet haar adem ontsnappen. Heerlijk, even helemaal niets doen! Ze hoorde de stappen niet eens die eraan kwamen en bij haar stopten, tot iemand sprak.

//Open For Everybody

Met een klein steentje in z'n hand liep Rolf weg van school. Eindelijk was het weer eens over... Geen minuut te laat. Hij speelde wat met zijn ability door de steen af en toe te ghostify-en en door wat vingers te bewegen. Hij probeerde het steentje op commando weer normaal te maken, met weinig resultaat. Hij zuchtte geërgerd toen een deel van de steen vast kwam te zitten in zijn duim, zachtjes vloekend toen het een zenuw raakte en pijn begon te doen. Snel ghostify-de hij het steentje weer en deed hem uit z'n duim. Toen probeerde hij weer de steen normaal te maken...
...tot hij abrupt gestopt werd door een boom. Misschien moest hij eens kijken waar hij liep in plaats van of de steen wel of niet ge-ghostified was. Maar het probleem was, dit oefenen was belangrijk voor hem. Als hij erin slaagde om iets ge-ghostified weer normaal te maken, kon hij oefenen om mensen te zakkenrollen zonder dat ze het door hadden. Hij zag het zich al voor hem, Rolf de zakkenroller. En als hij zichzelf helemaal kon ghostify-en, kon hij door een muur rennen om te ontsnappen van alle achtervolgers. Ineens kreeg hij zin om door de boom waar hij tegenaan gelopen had te slaan. Dus ghostify-de hij zijn vuist en sloeg door de boom heen, later pas beseffend dat dat er vast vreemd uitzag. Zo nonchalant mogelijk liep hij weg, hopend dat niemand dat gezien had. Hij besloot om wat dieper het park in te gaan.
Geïrriteerd trapte Rolf tegen een boom die maar niet ge-ghostified wilde worden. "Werk eens mee..." mompelde hij tegen de boom. Na nog een poging gaf hij het op. Hij liep uit de schaduw van de boom en werd meteen verblind door de zin. De jonge Esper was veel te lang in de schaduw van de boom gaan staan om de boom te ghostify-en. Misschien moest hij eens stoppen, al dat gespeel met zijn ability begon irritant voor hem te worden. Dat had hij altijd, als hij het te lang probeerde, werd hij zo geïrriteerd dat hij het hoe dan ook niet meer zou kunnen. Dus stopte hij met dingen ghostify-en en gooide het steentje, dat hij al die tijd nog vast had, weg. Hij besloot wat te eten en dus keek hij rond voor een andere boom. Hij was te koppig om de boom waar hij ruzie mee had te gebruiken. Ah, daar is een goede boom. Sterker nog, een perfecte boom, voor zover je bomen perfect kon noemen. Dicht bij het meer, de schaduw precies op het mossige plek die ook nog eens naar het meer keek en er zat een meisje dicht bij. Wacht, een meisje? Waarom dacht hij dat... Zulke gedachten had hij niet gehad sinds... Eh, oké, misschien had hij ze wel vaker... Maar toch, waarom stond ze in de beschrijving van de perfecte boom... Hij was weer met zichzelf aan het ruziën. Geweldig, ben ik nog gek aan het worden ook, dacht Rolf. Hij haalde zijn schouders op en liep naar de 'perfecte' boom.
Toen hij daar was ging hij zitten, zijn rug tegen de boom, en pakte een broodje uit zijn rugzak, die hij al die tijd al om had. Na wat graven in de troep die hij in zijn rugzak had, ontdekte hij dat hij helemaal geen broodje mee had. Alles wat nog enigszins 'eetbaar' te noemen was, was een chocolade reep die bijna over de datum was. Hij zuchtte geïrriteerd en haalde toen zijn schouders op. A man has got to eat... Terwijl hij de chocoladereep aan het eten was, gleed zijn blik weer naar het meisje. Ze zag er niet gemeen uit... Maar goed, hier spreekt een jongen die niet veel met andere mensen spreekt, behalve zijn vrienden dan, die grotendeels uit jongens en lucht bestond. Rolf had niet zoveel vrienden. Sterker nog, de enige persoon die hij een echte vriend vond was de man die Rolf als een zoon zag. Nee, niet zijn vader, hij had geen idee waar zijn vader was. Deze man was de man die hem onderdak gaf. In ruil daarvoor moest hij opdrachten uitvoeren. Meestal was dat gewoon een van zijn rijke vrienden entertainen met zijn ability. En met meestal bedoel ik altijd... Toen merkte Rolf dat hij aan het staren was. Hij mocht dan wel onervaren zijn met contact, hij wist er wel genoeg van om te weten dat staren niet beleefd was. En je kon veel over Rolf zeggen, maar onbeleefd... Hm, eigenlijk zou je Rolf ook onbeleefd kunnen noemen... Maar dat wil nog niet zeggen dat hij niet probeerde beleefd te zijn. In een flits besloot hij om te proberen wat meer vrienden te krijgen, startend met haar. Oftewel, hij bedacht een reden om met haar te praten.
"Hey, mooie dag hè? Behalve dat het af en toe te zonnig is..." zei hij tegen het meisje. Klonk dat vreemd? Af en toe te zonnig, waarom zei hij dat? Nou ja, nu kan er niets meer aan veranderd worden. "Mijn naam is Rolf, wat is jouw naam?" vroeg hij aan haar. Terwijl hij wachtte op haar antwoord, at hij nog een beetje van de chocoladereep die nu bijna op was. Daarna ghostify-de hij zijn vinger onbewust en vloekte binnensmonds toen die vast kwam te zitten in de grond. Na zijn vinger bevrijd te hebben, keek hij weer naar het meisje en wachtte op haar antwoord.