<sub>De zon had al een paar uur haar hoogste punt overschreden, was niet meer zo genadeloos als voorheen. Toch kwam er nog steeds veel warmte van de ster af, verwarmde alles met haar zonnestralen. Zo ook het meisje, dat eenzaam rondjes rende op het sportveld. Oordopjes in, luisterend naar haar eigen muziek – echter was het momenteel maar een nummer dat ze keer op keer liet afspelen. Een loop, die ze liever niet onderbrak. Haar favoriete nummer voor momenten zoals dit: het maakte haar rustig. Net zoals joggen, dus vandaar dat ze dat nu ook deed. Ze was inmiddels al zolang bezig op de warme vrijdag dat het geen wonder was dat ze ook echt aan het zweten was, de druppels die op haar voorhoofd parelden – ervoor zorgde dat sommige van haar plukken vast bleven plakken op haar voorhoofd. Enkele druppels die langzaam naar onder gleden, soms bij haar kin bleven hangen - maar uiteindelijk toch loslieten.
Haar lange haren had ze vastgebonden tot een hoge paardenstaart. Verder droeg ze een kort, zwart sportbroekje, witte gymschoenen – met net zo’n witte sokken die een beetje naar beneden waren gezakt – en een wit shirt. Ergens langs de kant lag een groen vest met een waterbidon erbij, waarschijnlijk waren die ook van haar – gezien er niemand anders te bekennen was. Ze was vrijwel altijd de enige, kwam altijd vrijdag na school – ze was altijd vrij laat uit dan – naar het sportveld om hier eventjes te joggen. Alles eraf te rennen; alle frustratie, alle zorgen, gewoon alles. Het voelde altijd heerlijk, vond zij dan, er waren vast anderen die dachten dat ze vreemd was.

De ogen van het meisje waren half open, gaf aan dat ze met haar gedachtes heel ergens anders was dan bij het hele ren gedoe. Misschien was ze wel bij haar hoofd over hoe ze die twee schaafwonden had gekregen op haar knieën, niet dat dat heel erg interessant was. Ze was gewoon gevallen… Weigerde echter om naar de eerste hulp te gaan en had het gewoon afgespoeld. Als ze haar verband bij zich had gehad, had ze dat er misschien omheen gewikkeld, maar dat was dus niet het geval geweest. Het enige waar ze echt mee zat was het feit dat mensen haar ernaar konden vragen, want de kans dat ze er naar zouden vragen was groot en wat als het een persoon was waar ze nerveus van werd? Dan zou ze…

Verdwijnen.

En dat wilde ze niet, incidenten zoals dat probeerde ze juist van zich af te rennen op het moment. Het zou allemaal voor niks zijn als het alsnog zou gebeuren, gewoon weg zinloos. Dan zou ze weer helemaal overnieuw kunnen beginnen. En of ze daar nou echt tijd voor had: het antwoord was nee. Dat had ze niet, er was nog zat huiswerk – vooral omdat ze een level nul was en alles en iedereen wilde dat ze haar ability onder controle kreeg.

OOC; Mocht je nieuwsgierig zijn, dit is het liedje waar ze naar luistert: klik</sub>

<sub>De zon brandde op haar huid, maar het was een fijn gevoel. Niet het pijnlijke soort, dat je kreeg als er vlammen te dicht langs je huid kwamen of als je een voorwerp vastpakte wat te warm was: waardoor je het liet vallen. Nee, het soort dat ervoor zorgde dat je gemakkelijker in een soort trans kwam: de trans waar ze al een paar minuten in verkeerde. Ze had dit nodig, het was haar late uurtje. Je kon het zien als een soort van meditatie, de hersenactiviteiten kon je echter vergelijken met die van iemand in de Remslaap – dan nam je namelijk altijd de hele dag door, verwerkte je alle informatie. Dat deed zij nu ook, maar dan rennend en wakker.
Niet dat het veel gevolgen zou hebben voor haar dromen, want die herinnerde ze zich toch nooit meer en meestal als ze dat al deed waren ze erg vreemd.
Vandaar dat ze liever al de informatie die haar hersens moesten verwerken, langzaam terughaalde als ze rende. Zichzelf dan de tijd gaf om alles nog een keer goed te verwerken, langzaam en rustig: niet zo overrompelend als het normaal altijd ging. Zoals het eigenlijk de eerste keer binnen kwam eigenlijk, je had niet veel tijd om er bij stil te staan of het volgende evenement gevuld met informatie vond plaats.

Helaas werd het haar nu ook niet gegund om het proces van verwerking af te ronden, want er kwam alweer een onderbreking. Langzaam naderde de persoon, maar het meisje had niks door – bleef rustig door joggen. Het was ook gewoon te zot voor woorden in haar ogen; iemand die je midden tijdens het joggen aanspreekt. Zijn vraag zou haar vast en zeker nog meer doen verbazen, maar die kon ze nu nog niet weten. Ze wist helemaal niks momenteel: enkel dat ze rustig aan het rennen was en dat ze momenteel met haar gedachtes zat bij één van de lessen die ze vandaag had gehad, alles wat de docent had gezegd nog eens herhaalde – voor zover ze het zich kon herinneren.
Ze hoorde hem niet.
Ze rende gewoon rustig door, hoorde zijn stem niet.
Nee, ze was niet doof: maar met de muziek die uit de oordopjes kwam en het feit dat ze het toppunt van afwezigheid had bereikte resulteerde tot dit. En dit hield in dat ze hem niet opmerkte, zijn stem niet hoorde en hem daardoor negeerde. Echter kon je het niet negeren noemen, gezien dat iets was wat je expres deed en zij deed het alles behalve expres. Alice was een keurig meisje dat het niet in zich had om iemand expres te negeren, ze zou zich dan zo rot voelen dat ze de ander wellicht – een andere keer als ze deze weer tegenkwam – zou overladen met aandacht om het op die manier goed te maken.

Pas toen ze een schaduw opmerkte ontwaakte ze weer, als het ware.
Langzaam volgde ze de schaduw met haar ogen, draaide uiteindelijk haar hoofd. Vanaf zijn tenen ging ze verder omhoog. Haar beeld was nogal vaag, omdat haar ogen weer even moesten wennen, maar dit ging niet snel genoeg. Eer dat haar ogen zich voldoenden focusten was ze al beland bij zijn ogen, keek recht naar de twee blauwe kijkers. Een jongen met blauwe ogen. Het eerste waar ze natuurlijk aan moest denken was Dante, gevolgd door het trappen en slaan.
Een mentale klap in haar gezicht, een harde windvlaag die alles weer terugbracht.
Haar ogen werden groter en haar mond opende zich, hapte vaagjes één keer naar adem. De schok was zo groot, de angst die haar overviel was zo puur, dat ze niet meer lette op haar voeten. Ze verstapte zich, verzwikte haar enkel wat als gevolg had dat ze haar evenwicht verloor en gewoon viel. Haar knieën schaafden opnieuw over de grond, zorgde ervoor dat ze haar kaken op elkaar klemde. Haar handen vingen echter haar klap niet op: nja, pas op het laatste moment. Zorgde ervoor dat ze alsnog deels met haar gezicht – haar wang, de grond raakte.
Voor een paar tellen bleef ze liggen, waarna ze langzaam gedeeltelijk overeind kwam. De realisatie dat de ander er nog steeds was kwam weer langzaam boven. Met een zware ademhaling en een glim van angst in haar ogen draaide ze haar hoofd. Een paar plukken van haar haren – ondanks dat ze in een staart vastgebonden waren – zaten voor haar gezicht. Voor een paar tellen bleef ze bang naar de persoon staren, verstijfd van angst gewoon, pas toen drong het tot haar door dat dit niet de persoon was waar ze zo bang voor was.
Het was Dante niet.
Gewoon een vreemdeling, iemand die ze helemaal niet kende.
De muziek afkomstig van haar oordopjes – die uit waren gevallen en nu op de grond lagen – trok haar weer terug de realiteit in. Ze wendde haar blik af, kon het niet helpen dat ze een hevige blos op haar wangen kreeg: ze wist niet wie hij was, maar hij had haar zien vallen… Vallen was iets beschamends, een echte dame had altijd perfecte controle over haar balans – iets wat haar geleerd was. En zij was om de eerste beste flashback gevallen op de grond.
Langzaam stond ze op, bleef naar de grond kijken. ‘Wat?’ bracht ze zachtjes uit, klonk ergens ietwat geïrriteerd.
‘Wat zei je? Ik verstond je niet.’ Haar toon was ineens omgeslagen, nog steeds zachtjes – maar met een warme ondertoon erin.
Ze keek weer naar de jongen, had een vage glimlach op haar gelaat: deed net alsof er niks was gebeurd, wilde het niet hebben over het hele val gedoe. Ze schaamde zich ervoor, maar ze wist heel goed dat het niet te vermijden was, ze kon er niet onderuit komen.</sub>

<sub>Daar lag ze dan. Ze duwde zich wat meer omhoog met haar armen, had haar handen vlak op de grond geplaatst – waardoor ze terecht kwam in een soort van kruip positie. Het was dat haar lichaam weigerde om ook echt te kruipen: als iets pijn deed en je mentaal wel verder wilde gaan, kon je soms fysiek geblokkeerd worden. Omdat je lichaam dacht dat het beter was om niet verder te gaan in dat proces, omdat het pijn deed en dat kon wel niet goed zijn – anders was het niet zo’n naar gevoel.
Echter schreeuwde alles in haar om weg te kruipen, te rennen zelfs. Het gevaar was grootser dan haar lichaam zich besefte, wat best vreemd was gezien de klappen die het die keer had opgevangen.
Met grote ogen staarde ze naar de grond, kon niet meer goed ademhalen – deze werd steeds zwaarder. Hoe was hij hier gekomen? Hoe had hij haar kunnen vinden? Haar ouders hadden haar verzekerd dat ze hier veilig zou zijn, dat niemand ooit zou weten dat ze nu op Akishima was en dat Dante haar nooit meer pijn zou kunnen doen. Dat ze zich geen zorgen hoefde te maken – en langzaam was ze dat ook gaan geloven na een jaar. Echter waren de mentale wonden nog vers, zo vers dat ze zelfs beweerde dat de andere jongen hem was; een jongen die ze niet eens kende en die dus ook niets afwist van het hele gebeuren.
Ze moest hem nu vast de schrik van zijn leven geven of zo, of hij zou weglopen omdat hij dacht dat ze vaag was. Dat kon ook. En ergens was Alice wel iemand die op die laatste optie hoopte: gewoon omdat ze mentaal stiekem nog niet klaar was voor confrontaties met het andere geslacht.

Op de achtergrond hoorde ze vaagjes de stem van de jongen, maar kon deze enkel koppelen aan Dante – ondanks dat die lager was geweest. Het was en bleef een stem van een jongen en die linkte ze dus gelijk aan hem. Haar handen balden zich langzaam tot vuisten, schraapte met de tere huid van haar vingers langs het grove oppervlak. Ze kon niks. Ze had nooit wat gekund en daarom eindigde ze altijd in dit soort situaties: situaties waarin zij het slachtoffer was en de prijs zou betalen voor het feit dat stiekem zo kwetsbaar was als maar kon.
Pas toen ze de moed wist op te brengen om haar lot ook echt aan te kijken kwam ze tot de realisatie dat ze ernaast had gezeten. Het was Dante niet, het was gewoon een jongen – met bruin haar nog wel. Nu ze nog eens naar hem keek… Hij leek niet eens op de persoon die haar altijd teisterde in haar dromen, ze omtoverde tot ware nachtmerries.
Iedere keer weer slaagde hij erin en er was niets wat zij eraan kon doen.
Wat nou als ze voor altijd achtervolgd zou worden door hem, dan had hij misschien toch zijn zin gekregen uiteindelijk en had zij verloren. Waar ze dat precies aan verdiend had wist ze niet, maar misschien moest het haar een les leren: haar leren dat ze niet zomaar iedereen moest vertrouwen. Wat dan wel weer als gevolg had dat ze nu vrijwel geen enkele jongen meer vertrouwde. En jongens die dan toevallig ook nog eens veel op hem leken al helemaal niet.

Ze voelde hoe de warme, rode vloeistof genaamd bloed langzaam langs haar been sijpelde, afkomstig uit haar knie en ging verder door langs haar scheen. Als het haar sokken zou bereiken dan was het eigenlijk wel game over voor de kledingstukken, gezien ze wit waren en rode dingen er vrijwel onmogelijk uit te wassen waren. Tenzij je het tien keer achter elkaar deed, maar daar had ze niet genoeg tijd of geld voor. Het was verstandiger om gewoon nieuwe te kopen: dat bespaarde ook een hoop tijd.
De jongen maakte geen verder aanstalten om hulp aan te bieden en om eerlijk te zijn wist ze niet zo goed wat ze ervan moest vinden:
Aan de ene kant vond ze het fijn, want dan hoefde ze niet meer stil te staan bij het feit dat ze was gevallen en hoefde ze zich er ook niet zo veel voor te schamen.
Aan de andere hand zorgde het er wel voor dat haar beeld van de jongen nogal slecht werd, als in: het maakt hem niet eens uit.
Veel tijd nam ze niet om erbij stil te staan, wilde zijn vraag gewoon beantwoordden en dan kon ze weer verder gaan met joggen. Ze vernauwde haar ogen een beetje, in een poging te lezen wat er op het boek stond. Echter kon ze dit nog steeds niet en zette ze maar een stap – met haar verkeerde voet, degene waarvan ze haar enkel zojuist had verzwikt.
Een steek trok door haar been heen, zorgde ervoor dat ze stil bleef staan en haar kaken op elkaar klemde – trok daarbij ook nog eens een nogal moeilijk gezicht. Nee, ze mocht zich hierdoor niet tegen laten houden. ‘L-Laat me eens even kijken,’ bracht ze trillerig uit, kon het niet helpen – de pijn was nogal hevig en veel controle over haar stem had ze daarom niet. Proberend de pijn te negeren zette ze door en zette nog een stap dichterbij, zette hierbij druk op haar enkel en moest zich inhouden niet een kreet uit te slaan. ‘Snap je het hoofdstuk over de personal reality wel goed?’ Haar stem trilde nog steeds en de glimlach die ze op haar gelaat had was gevuld met pijn.
Echter zou ze zich niet laten tegenhouden. Ze zou deze jongeman helpen en dan… Dan zou ze wel even gaan zetten. Later zou ze spijt hebben als ze de volgende ochtend een opgezwollen enkel zou hebben, maar nu dacht ze er niet over na – gunde het zichzelf niet.

OOC; O really? I didn't notice, je post blijft goed x')</sub>

<sub>Er was haar al vroeg duidelijk gemaakt dat oogcontact erg belangrijk was, vandaar dat ze ook altijd probeerde dit te maken met de persoon waarmee ze een gesprek had – of dat ze het nou wilde of niet, het was een bepaalde vorm van beleefdheid. Het was haar gezegd dat het onbeleefd was als je de persoon die tegen je sprak niet aankeek en ook om deze niet aan te kijken als jijzelf iets zei: want dan gaf je de ander niet de kans om jou aan te kijken waardoor deze dat kleine gebaar terug kon schenken.
Was het zo dat ze momenteel liever geen oogcontact wilde maken, omdat het de schrik was die ze kreeg door zijn ogen waardoor ze was gevallen en waardoor ze nu zo’n pijn had – pijn die ze wanhopig probeerde te negeren. Het was onbeleefd om iemand die je netjes iets vroeg te negeren. Daarbij was ze ook het voorbeeld van mensen zich hun eigen behoeftes wegcijferden: meer gaven om die van anderen.
Vandaar dat ze dus de pijn probeerde te negeren, wanhopig zelfs.

De toon van zijn stem, ze wist niet wat ze ermee aan moest. Ergens wilde ze zeggen dat hij zich nergens schuldig over hoefde te voelen: het was allemaal haar eigen schuld – maar omdat hij het niet echt duidelijk meldde dat hij zich schuldig voelde, hield ze haar mond. Ze had dit besluit genomen aan de hand van een paar dingen, maar de meeste belangrijke was dat ze hem niet het gevoel wilde geven dat ze zomaar conclusies ging trekken voor hem, over hem en daarbij ook dingen voor hem ging invullen. Zij was wel de laatste die wilde oordelen over iemands eigen mening, gedachtes enzovoorts. Ergens had ze zich afgevraagd wat ze precies zou doen als een ability had die voor dat soort dingen kon zorgen: misschien zou ze dan wat ijveriger zijn geweest, om een hoger level te behalen.
Want eigenlijk was ze momenteel alleen blij om hier te zijn: weg uit Italië en zo ver mogelijk van Dante vandaan.
Dat hele ability gedoe was wel mooi en zo, maar het was niet een prioriteit. Natuurlijk deed ze wel haar best: om haar dank te tonen jegens de school dat deze haar had geaccepteerd. Dus haalde ze goeie cijfers en probeerde ze ook wat te vorderen qua haar kunnen: level één zou wel mooi zijn, gezien ze dan niet iedere keer per ongelijk zou verdwijnen – echter scheen ze niet echt veel vooruitgang te boeken. Jammer maar helaas. Gelukkig was ze het soort persoon dat met de meest kleine veranderingen in de positieve richting al erg tevreden was.

Een bedenkelijk antwoord volgde op haar vraag, zorgde ervoor dat zijn een bedenkelijke frons op haar gelaat kreeg. Hoe zou ze hier nou eens antwoord op geven? Natuurlijk moest ze ook gelijk even goed uitleggen wat Personal Reality nou precies inhield, want het kwam een beetje over alsof de jongen geen idee had waar hij het over had – misschien was hij het vergeten en was hij bang om voorschut te staan door dat ook echt hardop te zeggen. Ze kon het wel begrijpen, gezien zij hetzelfde zou doen. Want wie ontkende hier momenteel dat ze een bloedende knie en een verzwikte enkel had?
Precies: zij deed dat en erg hard ook nog eens.
Om een goede uitleg te vormen had ze wel wat tijd nodig, maar ze werd halverwege onderbroken door de jongen – die haar en flesje water overhandigde. Twijfelend pakte ze het aan, kon het moeilijk weigeren omdat dat ook weer onbeleefd zou zijn. Door de koude afkomstig van het flesje kroop er een rilling over haar rug waarna een zachte huivering volgde die ze ergens probeerde in te houden: maar hierin faalde ze helaas. Echter wist ze niet zo goed wat ze nu moest doen: gewoon bukken, gaan zitten en het flesje op haar enkel leggen? Of misschien doen alsof ze het niet snapte, want om gewoon voor zijn neus te bukken zonder zijn vraag te beantwoordden was vreemd in haar ogen.
Na een paar tellen boog ze voorover, trok met een hand haar sok wat meer omhoog en propte toen het flesje erin. Zo zou hij wel even blijven zitten en zou de zwelling vast minder zijn. Het was voornamelijk de binnenkant die pijn deed, dus vandaar dat ze ook het flesje daar plaatste.

Ze ging weer recht staan, schonk een klein glimlachje aan de jongen; de glim in haar ogen vertelde hem vast wel dat ze hem dankbaar was.
‘Personal Reality is de realiteit van de desbetreffende Esper. Hetgeen wat ons anders maak van anderen is dat wij instaat zijn om de normale realiteit te vervangen met onze eigen personal reality, waardoor wij dus Ability Users worden genoemd. Waarmee we deze realiteit vervangen ligt aan onszelf en onze personal reality wordt dus ook gedeeltelijk gevormd door onze persoonlijkheid.’ Haar eigen ability was wel een erg goed voorbeeld: want het enige wat ze had gewenst toen ze in elkaar werd geslagen was om te verdwijnen, de pijn te laten stoppen. De enige manier op het stop te zetten was door zelf te verdwijnen, of door Dante te laten verdwijnen. Gezien ze het tweede nooit voor elkaar had kunnen krijgen was het andere maar gebeurd. Misschien had zich op dat punt pas haar ability gevormd, want voorheen had ze er nooit wat van gemerkt.
Echter gebruikte het meisje zichzelf liever niet als voorbeeld, gewoon omdat ze het er liever niet over had. Mensen zouden haar dan vast vragen hoe ze erachter was gekomen, de eerste keer dat ze het had gebruikt enzovoorts. Het waren herinneringen die ze uit haar gedachtes wilde bannen en de manier waarop dat het beste ging was door ze weg te drukken en niet meer boven te halen.
‘Snap je het een beetje?’ vroeg ze zachtjes, zoekend naar bevestiging van zijn kant – een betere manier om het uit te leggen wist ze niet, maar ze zou wel een manier vinden als het echt moest.</sub>

<sub>Het was wel weer typische voor haar om tot het bittere eind te gaan om iemand te helpen. Zo had de jongen voor haar, waar ze de naam niet van wist en wat haar ergens irriteerde omdat ze hem dan moest aanduidden met “die jongen”, een vraag gehad – was zich verder ook van geen kwaad bewust en dan kon ze dus moeilijk zielig gaan doen en janken omdat ze haar enkel had verzwikt.
Sommigen zouden het egoïstisch noemen, want zij was wel het soort persoon die zich op het moment zou opofferen voor een ander. Ongeacht wat die ander er dan ook van zou vinden, dat ze deze zou brandmerken met het teken van schuld, want als deze niet in de problemen was gekomen zou deze zich nooit hoeven opofferen. Ze zou het zelfs doen voor mensen die ze niet eens mocht. Zich niet realiserend dat het misschien beter was als ze dat niet deed, want eigenlijk was het een heel naar iets: opoffering.
Zo had ze zich vroeger ook altijd een soort van opgeofferd wanneer iemand haar leuk vond en de moed had gehad haar te vragen om verkering. Ze zei altijd ja, wie het ook was. Of ze deze persoon zelf ook leuk vond? Meestal niet. Dante had ze ook alleen aardig gevonden om mee te beginnen, later was het bijna verliefdheid geworden en toen had hij alles verpest. Kom je een beetje uit op dat ene liedje dat ze vroeger wel vaker had geluisterd: rolling in the deep van Adelle. En dan die ene zin uit de lyrics:
“We could’ve had it all.”

Ze deed niet eens moeite om haar zucht te verbergen, was gewoon erg opgelucht dat haar uitleg duidelijk was. Ze hielp anderen graag, maar soms lukte dat haar gewoon niet.
Natuurlijk kon je wel verwachten dat ze vroeger had aangeboden om leerlingen van een klas lager bij les te geven en probeerde altijd alles zo goed mogelijk uit te leggen als een klasgenoot iets niet snapte – maar soms faalde ze er gewoon in om alles duidelijk te verklaren en snapte de ander het alsnog niet. Waren ze niet verder gekomen en had ze zojuist… Vijf minuten volgepraat met een zinloze uitleg en daarbij dus de tijd van de ander verspilt – dacht opnieuw weer eens niet aan zichzelf.
Echter snapte de jongen haar uitleg en knikte dus als bevestiging waarna zij dus opgelucht een zucht kon slaken, wilde hem bijna bedanken voor het feit dat hij het snapte. Het enige wat er echter van weerhield was niet een mentaal iets: het was de jongen zelf. Hij bedankte haar. ‘Geen dank,’ glimlachte ze hartelijk terug, ‘Als je nog vragen hebt over iets anders mag je me altijd aanspreken als je me ziet. Ik ben hier namelijk -’ Ze kapte zichzelf af.
Haar ogen werden eventjes iets groter en haar mond was nog open. Het leek net alsof iemand de video op pauze had gezet. En zij speelde in die video.
De zin werd echter nooit afgemaakt. Ze wist niet of ze wel meer confrontaties wilde met de ander, niet omdat hij gemeen was of iets dergelijks – maar zijn ogen zaten haar dwars. Het ging wel goed nu, omdat hij verder gewoon niks gemeen had met Dante. Toch wist ze wel dat ze er zelf iedere keer aan zou moeten denken en ze had geen zin om iedere keer haar enkel te verzwikken en hem dan zorgen te laten baren over haar pijntjes.

Tweemaal knipperde het meisje met haar ogen waarna ze opkeek, was weer ontwaakt uit haar gedachtes.
‘Het begon al erg laat te worden, ik wilde sowieso nog maar een rondje rennen,’ loog ze met een bescheiden lachje op haar gelaat. Nee, ze ging hem niet vertellen dat ze nog lang niet klaar was, ze nu niet meer verder kon omdat ze haar enkel had verzwikt. Hij zou zich vast schuldig voelen en dat wilde ze niet. ‘Dus ik was toch al van plan om te gaan stoppen en om dat ietsjes eerder te doen kan vast geen kwaad.’ Het was niet ietsjes. In haar gedachtes zei ze het echter wel, probeerde geen dingen op de jongen te schuiven – maar het leek wel onvermijdelijk. Het was zijn schuld niet, hij had niks gedaan – ze had gewoon beter moeten op letten.
Haar blik dwaalde af naar beneden en ze hief haar handen een beetje op, tot de hoogte van haar borst en begon haar vingertoppen tegen elkaar te duwen. ‘Ik…’ bracht ze zachtjes uit, drukte haar vingertoppen wat steviger tegen elkaar, ‘Wil niemand tot last zijn…’ En ze ontspande haar spieren weer een beetje. Haar stem was zacht geweest, bijna een fluistering. Ze zei niet direct dat nee, omdat ze het ergens wel fijn vond: gezelschap. Maar de jongen had huiswerk. En ze wilde hem er niet vanaf houden zodat hij achter zou liggen op zijn eventuele schema.


OOC; Deze post is wat minder, sorry ^^'</sub>

<sub>Diep van binnen hoopte ze dat hij niet zou vragen naar de rest van haar zin. Ze was vergenoeg gekomen dat hij de rest zelf ook wel kon invullen, dus ergens was het nu wel zinloos om hem nog af te maken. Het zou er enkel voor zorgen dat die gespannen sfeer weg zou gaan, door de wind weggeblazen zou worden en zij er geen last meer van zouden hebben.
Zijzelf was echter niet van plan om er iets aan te doen, want de enige optie waar ze op kon komen was door hem dus af te maken en dat wilde ze nu niet. De stilte ertussen zou nu te lang zijn, waardoor het vreemd zou worden. En haar val was genoeg geweest voor haar, hoopte op niet nog meer vreemde voorvallen die vragen zouden oproepen bij de jongen. Natuurlijk schaamde ze zich, ze schaamde zich dood en deed haar uiterste best om niet helemaal rood te worden. Hoeveel blunders kon ze maken tegenover één persoon in zo’n korte tijd?
Veel blijkbaar. Te veel, eigenlijk. Was het omdat ze nerveus was? Hoogstwaarschijnlijk. Ze was het nu wel gewend om hem in de ogen te kijken, maar kon het niet helpen dat ze zich iedere keer moest inhouden om niet een keer naar adem te happen zodra hun ogen weer kruisten.

Gezien het feit dat hij ook niks ging doen nam ze het heft toch maar zwakjes in eigen handen en zei ze maar wat. Veranderde van onderwerp, samen met hem. Veel keus hadden ze niet, of ze lieten de stilte alles overnemen zodat ze zich niet prettig konden voelen. Zij had een mengeling van schuldgevoelens en angst natuurlijk, wat er allemaal in zijn hoofd omging wist ze niet. Misschien iets soort gelijkst, of heel iets anders. Voor een paar tellen vroeg ze zich af het zou zijn geweest als ze zijn gedachtes had kunnen lezen, als dat haar ability was geweest, maar ze schudde het al snel weer van zich af. Ze was blij met de ability die ze nu had, want die had immers haar leven gered.
Zijn gegrinnik trok haar uit haar gedachtes, zorgde ervoor dat ze hem niet begrijpend aankeek. Had ze iets verkeerd gezegd? Of zag ze er grappig uit? Was er iets aan haar uiterlijk veranderd zonder dat ze het doorhad? Had ze enkel haar neus onzichtbaar gemaakt, of -
O, het was niets bijzonders. ‘Daar heb je gelijk in,’ glimlachte ze opgelucht, blij dat hij niet grinnikte perse om haar maar gewoon… In het algemeen.

Rustig wachtte ze af totdat hij klaar was met zijn tas, kon het enkel niet helpen om niet te fronsen wanneer hij zijn tas verkeerd omsloeg. Waar was hij mee bezig? Wilde hij haar een lach gunnen, want als dat zo was dan moest ze het momenteel alsnog forceren; want ze snapte het niet.
Haar ogen werden groter en er kwam gelijk weer een lichte blos op haar wangen bij het horen van zijn voorstel. Nee, ze wilde dit niet. Het was te snel. Oké, het was wel lief, leuk en aardig – maar ze kon het nog niet. Ze was er nog niet klaar mee, hoe onschuldig het ook was.
Fysiek contact met een jongen.
De enige man die ze had durven aanraken na het hele Dante incident was haar vader, maar ieder ander – nee bedankt. Ze was te bang dat ze iets verkeerd zou doen en de ander haar hardhandig weg zou duwen, ze weer op de grond zou belandden en klappen zou ontvangen als straf. Een straf die ze kreeg omdat ze zich blijkbaar onbewust verkeerd had gedragen. Ze wilde het niet riskeren.
Nogal verloren keek ze naar hem, ze was helemaal in dubio. Wat moest ze nou doen? Ze wilde zijn vriendelijke gebaar niet afwijzen, omdat dat onbeleefd was, maar tegelijkertijd was ze ook doodsbang dat er iets slechts zou gebeuren als ze hem maar met één vinger aanraakte. ‘Ik…’ meer kwam er niet over haar lippen, totdat ze zich iets realiseerde. ‘Mijn bidon,’ fluisterde ze zachtjes, ‘Ik was hem bijna vergeten.’ Een nerveus lachje volgde, waarna ze zich snel omdraaide en ernaar toe liep. Iedere keer als ze ook maar de lichtste vorm van druk uitoefende op haar enkel voelde ze een steek door heel haar onderbeen schieten. Ze beet echter op haar wang om het uit te houden. Misschien dat als ze dit rondje heelhuids maakte, hij dacht dat ze het niet nodig zou hebben en zijn aanbod zou intrekken.

Met trillende handen pakte ze haar groene vest op en trok hem aan, waarna ze de bidon ook pakte en zich omdraaide. Nu kwam het moeilijke gedeelte: een pokerface ophouden terwijl ze zou vergaan van de pijn.
Ze probeerde een redelijk tempo te hebben, was maar een paar passen van hem verwijderd: maar alsnog. Hoe beter het eruit zag, hoe meer kans dat hij het introk. Dus vandaar het tempo, dat ze amper volhield en maar wat blij was toen ze gewoon stil kon staan. Was verbaasd dat het flesje het had gehouden. Het was jammer dat het alleen effect scheen te hebben als ze stilstond, zodra ze in beweging kwam deed het weer pijn.
Er was ook nog een opmerking geweest… Iets over een schram. Vlak voor ze zich omdraaide en wegliep, was zo druk bezig geweest met een goede reden om haar antwoord uit te stellen dat ze het amper had meegekregen. ‘Schram?...’ kwam er zachtjes over haar lippen, ‘Waar?... Ik zie niks.’ Ze had de hele tijd niks gezien. En het feit dat ze zijn hele gezicht had bekeken, zodat ze zich niet hoefde te focussen op zijn ogen, gaf aan dat hij er nog niet lang kon zijn. Althans niet voor zijn aankomst bij haar. Hoe en wanneer was hij er dan gekomen? Had zij iets gedaan? Nee, want het enige wat zij kon was onzichtbaar worden. Dan was dus de enige optie die overbleef hijzelf, maar ze had niet meegekregen dat hij het had gedaan. Dus kon ze niks anders dan naar hem kijken, met een vragende blik.

OOC; Sorry dat hij zo laat is en dan ook nog eens flut >.<
Maar mijn innerlijke Alice werkte even niet meer mee.</sub>