Aeryn Elric

G E N E R A L

Naam: Aeryn Elric (E-rin / Aa-rin, El-rik)
Bijnaam(en): Er, pipsqueak, chibi, etc.
Leeftijd: 15
Geslacht: Mannelijk
Geaardheid: Hetero
Nationaliteit: Amerikaans
Geboorteplaats: Kasaan (Alaska)
Verjaardag: 22 December
Schooljaar: 3

A B I L I T Y
W.I.P.


O U T S I D E

Op het eerste gezicht lijkt Aeryn een normale student met goud gekleurde ogen en lang, blond haar - meestal gebonden in een vlecht (op enkele lokken na) dat op zijn schouders rust. Echter mist hij iets wat voor bijna ieder mens zo van zelfsprekend is; een arm en been van vlees en bloed. Als gevolg van een ongeluk is hij zijn gehele rechterarm en linkerbeen, tot net boven de knie, kwijt geraakt. Hiervoor heeft hij mechanische ledenmaten, ook wel automail genoemd, in de plaats gekregen. Het hele jaar door draagt hij een lange, zwarte broek met een bruine riem en daaronder zwarte schoenen die al dat metaal verbergen. Voor de rest draagt hij witte handschoenen in het openbaar en meestal een zwart en soms donkerblauw T-shirt. Daarover doet hij vaak een rode jas of een zwarte met witte aftekeningen. Toch heeft hij een onbekende voorkeur voor de rode jas hoewel hij de rode kleur helemaal niet kan waarnemen. Aeryn is namelijk kleurenblind. Iets wat maar weinigen van hem weten, maar hij heeft er geen moeite mee als andere erachter komen.
Buiten zijn vrij normale uiterlijk, behoord hij niet tot de langere leerlingen van Akishima Academy. Integendeel zelfs. Vanwege zijn lengte van 1.49m, heeft hij de bijnamen gekregen die altijd op hetzelfde neer komen.

I N S I D E

W.I.P.

P A S T

Welkom in het mini stadje Kasaan. Inwonersaantal: 43. Dingen als een school en politie zijn erg ver te zoeken. Maar de enige dieven die je hier zult vinden zijn de lokale beren. Iedereen kent elkaar in dit dorp en iedereen deelt een goede band. Sterft er iemand; het hele dorp rouwt. Word er een kind geboren; iedereen ziet reden voor een feestje. Is er iemand in nood; niemand zal aarzelen om diegene te helpen. Een grote familie dus. Mensen zijn overigens niet het enige die in dit dorp wonen. Bijna iedereen heeft een groepje sledehonden dat varieert tussen de 2 tot 8 honden. Alleen de vissers hebben geen honden aangezien ze deze ook niet nodig hebben. Slechts enkele mensen hebben 8 honden en Aeryns vader was een van die mensen.

0-6
In dit dorp is de jongen opgegroeid bij zijn ouders. Of de mensen die hij zijn ouders noemde. Zijn biologische ouders heeft hij helaas nooit gekend en hij weet ook niet wat er met hen is gebeurt. Verhuist naar een ander land? Verongelukt? Joost mag het weten. Broers of zussen heeft hij niet, omdat zijn adoptieouders zelf geen kinderen konden krijgen. En als enigs kind krijg je de volle aandacht. Zo werd ook al snel duidelijk dat het kind leed aan Monochromacy ook wel bekend als "totale kleurenblindheid", maar ook dat hij een ESPer was. Dit laatste hebben zijn ouders echter lange tijd voor hem verborgen gehouden en het hem afgeleerd om te gebruiken. Ze wisten dat hij niet langer in Kasaan kon blijven als zijn ability bekend werd. Ondanks alle aandacht van zijn ‘ouders’, is Aeryn nooit het type geweest dat graag met andere omging. Ook niet na de vele pogingen van zijn adoptieouders. Hij was altijd al bezig met de 8 sledehonden van zijn vader en had een goede band met hen. Van de andere kinderen in het dorp wilde hij niks weten wat ervoor zorgde dat hij een sociale achterstand opliep. Zijn moeder maakte zich hier grote zorgen over, maar zijn vader keek er heel anders tegenop. Hij kon alleen een vervanger zien die zijn werk kon overnemen als hij er niet meer toe in staat was. Niet gek dat zijn vader hem al snel op de slede zette en ze samen een paar rondjes door de bossen in de omgeving en het dorp maakte. Hierdoor leerde hij langzaam wel contact opzoeken met anderen en zo leerde hij ook respect te hebben voor de natuur om hem heen. Je zou kunnen zeggen: ‘3 vliegen in een klap’. Voor de rest leerde hij thuis de standaard dingen als lezen en schrijven.

6-9
Op zijn 6e gebeurde er weinig in zijn leven en was het niet veel anders dan dat van andere kinderen, maar toen hij bijna de leeftijd van 7 jaar had bereikt, liet zijn vader hem een keer meegaan naar de stad 18 km verderop om goederen te halen. Het was nog herfst, maar er lag al meer dan genoeg sneeuw en voor het weer verergerde moesten ze de goederen, waar ze niet zelf niet aan konden komen, zo snel mogelijk ophalen. Ze waren meer dan een week onderweg, maar Aeryn had van elke seconde genoten. Het jaar dat daarop volgde leerde zijn vader hem de basis van het slede rijden en het trainen van de honden. Tijdens zijn training leerde hij ook een jongen van zijn leeftijd uit het dorp kennen. Zijn naam was Xan en hij was de eerste menselijke vriend die Aeryn ooit had gehad. Ze spraken bijna iedere dag af (tenzij een sneeuwstorm of ander slecht weer hen voor een paar dagen binnen hielt). Meestal liepen ze rond het dorp, gingen met de vader van Xan mee vissen of waren ze bezig met de sledehonden.
Op zijn 8e maakte het dorp een verandering mee. Na jaren en jaren van wachten en sparen kon het dorp zich eindelijk een klein vliegtuig veroorloven. Zo konden ze meer goederen tegelijk meenemen en goederen uit steden halen die honderden kilometers verderop lagen. Hierdoor waren de honden bijna niet meer nodig en werden ze alleen nog gebruikt voor enkele andere dingen en voor als het weer te slecht was om het vliegtuig te pakken.

9-10
Naarmate zijn training vorderde en met de komst van het vliegtuig, mocht hij steeds vaker alleen met de honden ritjes maken door het dorp. Soms nam hij Xan mee om samen de bossen in de omgeving te verkennen en deze te leren kennen. Maar zo nu en dan ging hij ook alleen. Nooit geweten dat dit nog eens zo vreselijk mis kon gaan.

Blood Alert!:

Eenmaal weer bij zinnen geraakt was niks meer hetzelfde voor Aeryn. Hij had de aanval van de poema overleefd en was naar een ziekenhuis 47 km van Kasaan verwijdert gebracht. Maar hij had te veel verloren om blij te zijn dat hij nog leefde. Zijn vader had hem al snel verteld wat er was gebeurt. Hij vertelde dat Breeze, de hond die richting het dorp was gerent, de enige was die nog overeind stond en hem de weg naar Aeryn had gewezen. Dat de rest was bezweken onder hun verwondingen en dat er een aantal spoorloos waren verdwenen. Dat het kind het op het randje van leven en dood had gebalanceerd. Dat zijn rechterarm en linkerbeen niet meer te redden waren geweest door de kou en verwondingen en waren geamputeerd. Dat kon hem niks schelen. Hij kon alleen maar aan de honden denken en alleen zichzelf de schuld geven voor hun dood. Hij haatte zichzelf voor het feit dat hij zo’n beest nog niet eens zou kunnen zien al lag het in de sneeuw voor zijn neus. Hij haatte zichzelf voor het feit dat hij niks had kunnen doen om het team te redden. Hij haatte zichzelf meer dan ooit tevoren.

10-12
De maanden die daarop volgde bleef hij een lange tijd in de stad die totaal onbekend was voor hem. Alles om hem heen was vreemd en zijn herstel ging maar langzaam. Maar nadat hij genoeg hersteld was, mocht hij weer terug met het vliegtuig naar zijn eigen dorpje. Echter zou hij waarschijnlijk de rest van zijn leven in een roestoel moeten doorbrengen en hulp van andere nodig hebben. Weer thuis, sprak en zag hij Xan niet. Hij kon zijn beste vriend niet meer in de ogen kijken. De meeste tijd bracht hij door op zijn kamer samen met Breeze aan wie hij zijn excuses elke dag opnieuw bleef aanbieden. En elke dag stonden dezelfde tranen in zijn ogen als hij de husky aankeek. Dat hij een trauma had overgehouden aan zijn ervaring werd ook al vrij snel duidelijk toen het bleek dat hij Hematofobie (angst voor bloed) had ontwikkeld. Zijn toekomst zag er mistroostig uit en zijn ouders vreesde het ergste, maar nadat een paar maanden waren verstreken, kwam het nieuws dat er een man naar kasaan was verhuist die zogenaamde ‘automails’ maakte. Hij was met pensioen gegaan en naar het dorpje verhuist om daar zijn laatste levensjaren door te brengen, maar wilde graag nog iets in elkaar zetten voor Aeryn. En na een paar weken van wachten en de jongen weer moed in praten, was het eindelijk zover. Hij mocht zijn nieuwe ledenmaten uitproberen. Het verbinden van de zenuwen was echter geen pretje en je kon het vergelijken met die pijn die hij voelde tijdens de aanval.
Al snel begon hij regelmatig met zijn nieuwe arm en been te oefenen en als snel kreeg hij onder de knie hoe het werkte. Hij vrolijkte eindelijk weer een beetje op, maar hij begon rare dingen mee te maken. Ookal ging het niet altijd even goed, maar hij wist om de een of andere reden dingen van vorm te laten veranderen. Zijn gave onderzoekend werd hij hier steeds beter in. Ookal was het maar op kleine schaal. Echter werd pas na een meningsverschil met zijn ouders duidelijk dat hij een ability had en een ESPer was. Maar ook dat zijn ouders dit al lange tijd wisten. Hij wist niet waarom ze het zolang voor hem verborgen hielden en was hier erg kwaad om. Als hij zijn ability eerder had kunnen ontwikkelen, waren de 7 honden nu niet dood geweest en zat hij nu niet met een metalen arm en been. Voor een paar dagen sloot hij zichzelf op zijn kamer op samen met Breeze en oefende tot hij erbij neerviel. Wat er in het verleden was gebeurd, wilde hij niet nog eens laten gebeuren. Nooit. De jongen kwam alleen van zijn kamer af om samen met Breeze te eten, te drinken en even naar buiten te gaan. Na een week was hij eindelijk weer gekalmeerd en praatte weer wat meer met zijn ouders. Niet wetende dat zij iets van plan waren.

12-15
Op zijn 12e besloot hij om Xan weer eens op te zoeken, grotendeels omdat Breeze dat jaar was overleden. Xan was dol gelukkig om Aeryn weer te zien. Levend en wel. Diezelfde dag waren ze richting het water gegaan en gaan vissen met de boot van Xans vader. Precies zoals ze voor het ongeluk hadden gedaan. Na een paar maanden kwam er echter weer een eind aan zijn tijd van blijdschap. Zijn ouders maakte bekend dat hij naar een school speciaal voor ESPers moest aan de andere kan van de oceaan. Ze zagen geen reden meer voor Aeryn om hier te blijven. De honden waren allemaal dood en zijn vader zag geen reden om nieuwe te nemen. Kasaan had nu een vliegtuig en als er honden nodig waren, konden de honden van de buren wel worden gebruikt. Maar de jongen had nooit verwacht dat zijn vader zou zeggen dat het dorp waarschijnlijk toch geen toekomst had. Net zoals enkele andere dorpen. Ook dat was een reden geweest om Aeryn naar die school te sturen zodat hij aan een eigen toekomst kon werken.
Een maand later nadat alles was voorbereid, was het eindelijk tijd om te vertrekken. Maar voordat hij kasaan waarschijnlijk voorgoed verliet,wilde hij nog afscheid nemen bij het graf van de honden die zijn leven hadden gered. En na ook afscheid te hebben genomen van Xan, begon hij aan zijn reis naar Akishima Academy.
Tussen de lessen door, bleef hij oefenen met zijn ability zodat hij in het vervolg hopelijk wel zijn dierbare zou kunnen beschermen. En na 3 jaar op de academie te hebben gezeten, was hij hem gelukt om level 3 te halen. Of hij nog verder zou kunnen komen weet hij niet. Ook is het trainen steeds minder en minder geworden en doet hij dit nu maar zelden. [/size]