<sub>Daar zat hij dan. Natuurlijk had hij geen rekening gehouden met de tijd, wist niet wanneer de ander klaar zou zijn met zijn lessen – was overhaast weggegaan en moest daar nu de prijs voor betalen. Anderen zouden misschien al weg zijn gegaan, maar zo werkte hij niet: als hij hulp aanbood dan zou hij deze ook geven wanneer de ander dat accepteerde. Waarom zou hij het anders aanbieden, in de eerste plaats, als hij het uiteindelijk toch niet zou doen? Dat was gewoon vreemd, niet te vergeten dat het ook nog eens onbeleefd was – ja, stiekem was het gewoon een belofte en aan beloftes moest je je houden. Of ze nou onmogelijk waren of niet, dan had je maar beter na moeten denken voordat je hem maakte.

Hoelang hij hier nu precies zat wist hij niet. Hij zat in de schaduw, verstopt achter de deur – deze had hij open laten staan zodat hij eventuele voetstappen zou kunnen horen. Door zijn zwarte spijkerbroek en donkergrijze vest zou iemand hem waarschijnlijk niet snel opmerken, nou was hij er ook gewoon goed in: zichzelf naar de achtergrond laten zakken zodat niemand hem echt zou opmerken. Het enige wat echt kleur had qua zijn kleding waren zijn rode met witte sneakers. Toch bleef het ergste dat hij ook nog eens die capuchon over zijn hoofd had getrokken, alsof hij zich alsnog niet geborgen genoeg voelde. Zijn vest was echter wel open, waardoor de andere heldere kleur van zijn t-shirt wel nog zichtbaar was: wit.
Dan was er nog iets anders wat kleur had bij de jongen: het stapeltje legen blikjes naast hem en de rubiks kubus in zijn handen. Het voorwerp zweefde keurig tussen zijn handen en bewoog ook langzaam – hij probeerde hem zowaar op te lossen, maar hij was niet het persoon die het echt binnen een minuut kon. Het ding had hij een paar dagen geleden aangeschaft, gewoon omdat het een leuk bezigheidje was wat hij alleen kon doen; dus hij was er niet zo’n held in. Ach, hij moest toch iets terwijl hij aan het wachtten was?
Echter pakte hij de kubus gelijk weer stevig vast wanneer hij iets hoorde, kwam uiteindelijk ook langzaam overeind. Of het was iemand die kwam roken, of het was Hexis. Hopelijk het tweede, het laatste waar hij nu behoefte aan had was iemand die met een vieze, rokerige adem tegen hem ging praten: hem vroeg wat hij hier deed en hem eventueel een sigaret zou aanbieden. In zijn gedachtes zou hij de ander verzoeken naar de hel te lopen met zijn vunzige peuken, maar in de echte wereld zou hij waarschijnlijk alleen een felle blik schenken aan de persoon.

OOC; Let niet op de titel... Of wat dan ook... Ik ben even in le mood ervoor o3o
ALLEEN VOOR HEXIS <3</sub>

Lessen. Soms leuk, soms niet leuk. Oké, meestal niet leuk, maar het hing echter af van waar er over gepraat werd. Informatie over Espers en Aim velden waren een van de dingen die altijd wel leuk waren. En interessant, natuurlijk. ‘Personal Reality is een type realiteit die voor ieder individu uniek is, en wordt beschouwd als de fundering van een Esper. Het wordt vaak in verband gebracht met de Kwantum theorie en Schrödingers kat,’ stond er in zijn aantekeningenschrift. Hoe kon een kat te maken hebben met Espers? Hexis zuchtte en pauzeerde even met zijn aantekening. Misschien moest hij het de onbekende jongen maar eens vragen. Hij wist nog steeds niet hoe hij heette en was nog niet achter zijn naam gekomen. Ze zaten in verschillende klassen, wat het nog moeilijker maakte om informatie over hem te verkrijgen. Het hielp ook niet dat de jongen onsociaal was en niemand eigenlijk iets over hem wist.

Eindelijk waren de lessen voorbij. De leraar natuurkunde had hem opgehouden en een boek over elektriciteit in de handen gedrukt. Niet zo’n dun boek ook, maar het was wel een aardige gozer. Al snapte hij soms niks van de lessen. Hexis sjouwde zijn tas met zich mee, terwijl hij de trappen van het trappenhuis beklom. Waarom had de jongen eigenlijk afgesproken op het dakterras? Hij ging even met zijn hand door zijn wilde bos blonde haren, die achterop het hoofd in een knotje waren vastgebonden. Zijn kleding waren de standaardkleding die hij aan had, meestal blauw met donkergrijs. Vandaag was het een blauw shirt, met abstracte vormen van felle kleuren er op gedrukt, en een driekwart broek. Tijdens zijn klimming pauzeerde hij even. Ze hadden niet eens een tijd afgesproken, dus van ‘te laat komen’ was eigenlijk geen sprake. Al snel was Hexis op adem en klom hij verder. Jeetje, waarom waren die trappen zo stijl? En waarom had hij dat boek gekregen?
Uiteindelijk duwde hij de zware deur van het dakterras open. Er was niemand, wat vreemd. Was de jongen niet op komen dagen? Het was vrijdag, toch? Hexis liep even door en keerde zich om, om na een paar seconden de jongen te ontdekken die in de schaduw zat, naast de deur.
“Oh, daar ben je! Ik dacht bijna dat ik me in de dag vergist had,” zei hij op een vrolijk toontje, al hijgde hij nog steeds zachtjes door het beklimmen van de trappen. Hij had zijn tas ook in zijn kluisje kunnen laten. Stom stom stom. “Dus, wanneer gaan we beginnen met deze ‘precisie oefeningen’?” Een enthousiaste glimlach kwam op zijn mond, en hij zette zijn tas neer. Eigenlijk was hij wel beniewd wat de jongen hem kon leren. De jongen was tenslotte maar een level één.

<sub>Het geluid van de bel had hij niet gehoord, wat best vreemd was: normaal hoorde hij dat ding altijd wel. Wellicht omdat hij zo druk bezig was met die rubiks cube – een andere reden wist hij niet. Het enige waar het om ging momenteel was dat hij op tijd had gemerkt dat er iemand aankwam en dus op tijd had kunnen stoppen met het gebruiken van zijn ability: wie weet zou hij zijn tweede… Het was niet echt een persoonlijkheid, maar meer een leugen over wie hij echt was zodat niemand hem zou kunnen herkennen. Hij wist wel dat de informatie zover was uitgelekt dat sommigen zijn naam wisten: wisten dat Zed Adams een level vijf Esper was.
Zijn grootste issue met dat alles bleef nog steeds dat mensen hem wellicht zouden willen uitdagen voor een gevecht of iets dergelijks – want als je hem kon verslaan dan tja… Dan was je de man? Of zo. Ze zouden zich er vast cool door vinden en het zou een ego boost geven. Natuurlijk hadden ze nooit echt gezien waartoe de jongen instaat was, dan zouden ze wel een tweede keer hun o zo slimme plan overdenken. Helaas was Zed eerder iemand die wegrende voor een gevecht dan dat hij er een aanging; hij wilde immers niemand pijn doen.

Natuurlijk was zijn plan om verborgen te blijven, hopend dat de ander hem niet zou zien – en pas in beweging zou komen als de ander het gewenste gezelschap was. Dit was gelukkig ook zo. Het was duidelijk dat Hexis niet vaak het hele eind naar het dakterras liep, anders zou zijn ademhaling nog normaal zijn geweest. Rustig stond hij op, maar zijn blik bleef nog gevestigd op de kubus. ‘Gelukkig heb je dat niet gedaan,’ grijnsde hij vaagjes, ‘Anders zou ik hier nog langer hebben gezeten, maar dan voor niets.’ Langzaam sloeg hij zijn ogen op en richtte zijn blik eindelijk op de ander.
Uiteindelijk stopte hij de kubus in een van de zakken van zijn vest en raapte een blikje op. ‘Nu gelijk,’ bracht hij op een monotone toon uit en liep langs de ander naar het andere eind van het terras. Bij het hek bleef hij staan – het hek dat ervoor moest zorgen dat men niet per ongelijk of expres van het dak viel. Vage Espers die konden vliegen, die vonden het maar wat leuk om anderen een halve hartaanval te geven door zich er vanaf te laten vallen voor een vrije val of zo.
Zonder al te veel moeite drukte hij het blikje tussen het hek; precies in een van de vele ruitvormige gaten. Normaal zou hij er veel moeite voor moeten doen, met pullikken en zo – maar stiekem gebruikte hij gewoon zijn ability om de draden uit elkaar te drukken. Als hij een implosie maakte zorgde hij voor het grootste gedeelte voor druk naar binnen, maar hij kon het net zo goed omgekeerd. En een beetje druk om het proces wat gemakkelijker te maken kon geen kwaad, toch?
Uiteindelijk draaide hij zich om, richtte zijn blik weer op Hexis. ‘De opdracht is vrij simpel: raak het blikje. In het begin hoef je er nog niet voor te zorgen dat hij echt weg wordt geschoten – het gaat om precisie, niet om kracht.’ Dit was de kleine eerste stap, later zouden dingen steeds moeilijker worden. Echter wist hij niks van de ander en dus ook niet hoe snel deze vorderde in zijn leerproces en daar kon hij alleen maar op één manier achterkomen.</sub>

“Nu gelijk.” Oh? Aan de ene kant had hij gehoopt dat het snel zou beginnen, maar nu meteen? Ach, dan kwam hij tenminste er sneller achter wat de jonge van plan was, en hoefde hij dus niet nieuwsgierig te staan wachten. Eigenlijk was hij de hele dag al nieuwsgierig geweest. Had de jongen het geleerd van anderen? Had hijzelf niet opgelet in de lessen? Of was het gewoon algemene kennis waar hijzelf dus niet op was gekomen? Hopelijk hielp het, dan was hij weer een stap dichter bij level vier. En level vijf natuurlijk.
Hexis keek hoe de jongen met het opgeraapte blikje naar het hek liep. Pas toen de jongen bij het blikje vandaan stapte, zag hij dat het blikje nu tussen het gaas van het hek gepropt was. “De opdracht is vrij simpel: raak het blikje. In het begin hoef je er nog niet voor te zorgen dat hij echt weg wordt geschoten – het gaat om precisie, niet om kracht.” Hij fronste even, staarde geconcentreerd naar het blikje.
‘Dat is makkelijker gezegd dan gedaan! Ik sta tien meter verder weg,’ wou hij eigenlijk zeggen, maar hij deed het toch maar niet en knikte simpelweg gewoon. Hexis nam even diep adem en hield zijn handen voor zijn lichaam en bij elkaar, vingertoppen naar elkaar toe wijzend. Hij nam het doelwit goed in zich op en strekte zijn armen uit, handenpalmen naar voren en er ontstond iets wat je een bliksemschicht kon noemen. Dat alles gebeurde maar in twee secondes en hij was teleurgesteld om te zien dat hij zijn doelwit niet had geraakt, maar dat gaf hem juist meer motivatie om het doelwit te raken. Pas na vier keer nog eens proberen - voor hem het vier keer teveel, waarom lukte het niet in één keer – raakte hij het blikje.
“Eindelijk!” zuchtte hij. “Dat was moeilijker dan ik had gedacht.” Hij rekte zich even uit en ging even met zijn hand door zijn haar. Oké, misschien had hij de jongen onderschat. Dit was veel leuker dan hij verwacht had.

<sub>Misschien was het niet zijn beste zet om gelijk te beginnen, het kon heel goed dat het concentratieniveau van Hexis nogal laag was gezien het feit dat hij net pas klaar moest zijn met al zijn lessen en een goede concentratie had je wel nodig wilde je aan je precisie werken. Ach, hij zou wel zien: als de jongen zelf zou aangeven dat hij liever eerst wilde bijkomen dan zouden ze wachten; zo simpel was het. Hij was echt wel de laatste die iemand zou pushen om iets te doen, daar had hij ook gewoon het lef niet voor – stel je voor hij zou een grote bek terug krijgen… Dan zou hij ook gelijk met zijn mond vol tanden staan.
Echter scheen Hexis het niet erg te vinden en nam een andere houding aan. Rustig zette hij een paar passen naar de zijkant, om er zeker van te zijn dat hijzelf niet geraakt zou worden. De meesten zouden zich nu vast gaan vervelen en wachtten totdat de ander eens raak schoot: maar hij deed zijn best om te kijken wat er verbeterd kon worden aan de houding van de ander, want momenteel… Tja, er waren een paar punten die ervoor zouden zorgen dat het vast gemakkelijker ging.

De stem van de jongen trok hem uit zijn gedachtes, zorgde ervoor dat hij opkeek. ‘Goed zo,’ grijnsde hij, ‘Er zijn echter wel een paar dingen die het wat gemakkelijker kunnen maken.’ Even bleef hij staan, maar uiteindelijk liep hij naar de ander toe en bleef naast hem staan. ‘Ben je bekend met geweren?’ vroeg hij, terwijl hij zich omdraaide zodat hij dezelfde kant uitkeek als de ander: naar het hek dus. ‘Sommigen hebben een vizier, hetgeen wat er automatisch voor zorgt dat je ogen zich meer focussen op het gewenste doel.’ Langzaam hief hij een hand op, stak zijn duim omhoog en kneep een oog dicht. ‘Je kunt voor jezelf ook een soort van geïmproviseerd vizier maken, zodat je je beter kunt richtten op het doel.’ Hij zweeg weer, dacht na. Natuurlijk wilde hij de ander niet beledigen, maar de houding… Het was wel mooi en aardig en de ander was ook geen level vier of vijf, maar als het er echt op aan zou komen zou die houding hem de kop kostten. ‘En je moet trouwens rekening houden met het feit dat je niet altijd twee handen vrij hebt,’ bracht hij zachtjes uit, alsof hij bang was dat de ander hem een klap gaf of zo voor het maken van die opmerking. Zijn hand zakte weer naar beneden, eveneens als zijn blik – hij stelde zichzelf gewoon kwetsbaar op, alsof hij die klap ergens gewoon wilde.</sub>

Een triomfantelijk gevoel ging door hem heen nadat hij het blikje raak had geschoten en Hexis moest zich inhouden om geen gat in de lucht te springen, wat wel het gay-igste was wat hij kon doen op het moment. Oké, hij was bi, maar dan hoefde hij zich toch niet zo te gedragen dat anderen het meteen wisten?
“Goed zo,” hoorde hij de jongen zeggen en Hexis grijnsde. Oké, hij mocht wel trots zijn. Maar niet springen. Dat vooral niet. “Er zijn echter wel een paar dingen die het wat gemakkelijker kunnen maken.” De grijns verdween en hij keek even verbaasd naar de jongen toe. Oh? “Ben je bekend met geweren?” Hij knikte. “Sommigen hebben een vizier, hetgeen wat er automatisch voor zorgt dat je ogen zich meer focussen op het gewenste doel.” Nieuwsgierig keek hij wat de jongen deed. “Je kunt voor jezelf ook een soort van geïmproviseerd vizier maken, zodat je je beter kunt richtten op het doel.”
“Ik snap het,” zei hij en hij glimlachte, meteen vol motivatie om het blikje nog een keer te raken. Het zou vast makkelijker worden als hij de tip van de jongen gebruikte.
“En je moet trouwens rekening houden met het feit dat je niet altijd twee handen vrij hebt,” klonk er zachtjes, net voordat hij het weer wou proberen.
“Ehm.. Oké. Ik snap wat je bedoelt. Bij het gebruiken van twee handen focus ik me op een twee keer zo groot oppervlakte dan wanneer ik één hand gebruik, waardoor het aantal ampère en mijn precisie is gehalveerd..” mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen de jongen. Opnieuw nam Hexis diep adem en hield zijn linker arm, zijn niet-schrijfhand, op zijn rug, zijn hand opgeheven terwijl hij over zijn duim naar het blikje keek. Vanaf deze afstand leek de oppervlakte van het blikje maar een halve centimeter. “Het moet me lukken.” Hij glimlachte even naar de jongen toe, voordat hij zijn blik weer op het blikje richtte. Een paar seconden keek hij naar het blikje, voordat hij zijn hand terug even terug trok en vooruit duwde, met zijn palm open.

Toen hij naar het blikje keek om te kijken of hij hem geraakt had, was het blikje verdwenen. Hexis lachte even nerveus. “Oeps.”

<sub>Het leek allemaal zo lang geleden, dat hij nog echt dingen zoals dit had moeten oefenen. Hij was sowieso altijd beter geweest in dingen zoals precisie dan met kracht, het bleef nog steeds vreemd dat hij mensen hun kaak daadwerkelijk kon breken als hij zijn ability gebruikte als hij ze een klap gaf. Natuurlijk was het beangstigend en het was ook een van de minpunten ervan: het liefst had hij gewoon iets gehad waarmee hij mensen kon helpen… Was er een ability waarbij je wonden kon genezen? Vast wel. Het maakte hem niet uit of het level één was of niet, hij zou er alles voor doen om te ruilen. Zelfs level nul leek een betere optie soms.

Nog nooit eerder had hij iemand geholpen – of ja, niet echt met het verbeteren van zijn of haar kunnen qua abilities. Daarom kwam ook de lichte twijfel omhoog, of het wel duidelijk was en natuurlijk ook of dat de ander hem geen zeur vond. In zijn ogen waren het juist altijd de kleine details die het hem deden, de meest kleine aanpassingen konden ervoor zorgen dat het wel lukte. Niet te zwijgen over het feit dat het er ook maar aan lag hoe de ander het beste dingen oppikte. Hij was het soort persoon die dingen snel leerde doormiddel van voorbeelden, maar er waren ook zat andere manieren om dingen te leren en het kon heel goed dat iemand anders een andere manier liever had.
Gelukkig scheen de ander het te begrijpen en werd deze ook niet boos om zijn laatste opmerking. Hij hield zich in om geen opgeluchte zucht te slaken, dan zou hij vast vreemd aangekeken worden: dat hij zich zo’n zorgen kon maken over dat soort nietige dingetjes. Nou, als hij dat niet deed was alles nu vast nog wel oké geweest – waren zijn ouders niet in het ziekenhuis beland en had hij nooit privéles gekregen van een vreselijke docent om mee te beginnen. Maar nee: hij moest weer eens overgevoelig doen als het op dat soort dingen aankwam.
Hij kreeg wel half mee wat Hexis zei, maar besteedde er niet echt veel aandacht aan – gezien het niet echt interessant was voor hemzelf en hij er ook niet echt veel mee kon. Het was wel allemaal waar wat de blonde jongen zei, maar toen hij met zijn precisie oefende… Het enige wat hij erover had gedacht was dat het er vast nogal suf uit moest zien en daarom had hij het aangepast. Had zo zelfs zijn vaste poses ontwikkeld wanneer hij dingen uitvoerde, lag wel ook aan de situatie – maar als hij het nu in alle rust moest doen: dan had hij negen van de tien keer dezelfde houding.

Bij het horen van het geluid: het blikje dat werd bevrijd uit het hek, keek hij met een ruk op. Zijn ogen groot – net als een kat die half schrok van een hard geluid. Een zijdelingse blik van zijn kant werd geschonken aan Hexis wanneer deze wat zei. Uiteindelijk knipperde hij twee keer en trok zijn mondhoeken omhoog. ‘Ik heb nog meer blikjes,’ meldde hij, ‘Dus je kunt zoveel oefenen als je wilt totdat je je er fijn bij voelt – met beiden handen.’ Hij wees naar de andere blikjes die nog naast de deur lagen. ‘Het ligt eraan hoelang je erover doet, want misschien kunnen we alles wel gelijk wat moeilijker maken als je ervan overtuigd bent dat je het aankunt.’ En als dat niet zo was… Tja dan zou hij zich weer bezighouden met zijn rubiks cube, veel bezwaar had hij er niet tegen – veel beters had hij vandaag toch niet te doen.</sub>

Misschien had hij beter zijn kracht kunnen halveren, aangezien nu alles uit één hand kwam en het dus verdubbeld was. Hexis ging even met zijn hand door zijn haar, waardoor er wat statische elektrische schokjes ontstonden. Hij keek even opzij en zag dat de jongen even moest herstellen van de.. schrik? Ach, de jongen glimlachte al snel dus zo’n groot probleem was het ook niet. “Ik heb nog meer blikjes,” zei de jongen. “Dus je kunt zoveel oefenen als je wilt totdat je je er fijn bij voelt – met beiden handen.” Hexis draaide zich om en keek naar de blikjes die naast de deur lagen. Tsja, sommige mensen waren niet echt netjes. Maar.. Twee handen? Met één ging het juist zo goed. Had de jongen zijn vertrouwen in hem verloren? “Het ligt eraan hoelang je erover doet, want misschien kunnen we alles wel gelijk wat moeilijker maken als je ervan overtuigd bent dat je het aankunt.” Hij liep naar de blikjes toe en pakte er eentje op om deze zelf tussen het hek te proppen, waarna hij weer op de plek ging waar hij zonet ook stond.

“Geef me nog even, dan krijg ik dit heus wel onder de knie met één hand,” grijnsde hij, misschien wat te overmoedig. De tweede mislukte, maar de derde raakte hij en het blikje bleef gewoon hangen tussen het hek. “Heb toch wat meer vertrouwen in me, kiddo,” zei hij grinnikend. Kiddo? Ach, hij kon hem toch maar beter zo noemen als hij de jongen zijn naam niet te horen kreeg. “Dus, wat heb je nog meer voor me in petto?” Hexis zette zijn handen in zijn zij, wat heus niet gay leek, en wachtte rustig af wat de jongen zou zeggen. Misschien had hij beter nog een paar keer kunnen oefenen met één hand, maar Hexis was Hexis en zou de kans op een nieuwe uitdaging niet uit de weg slaan.

<sub>Blijkbaar waren er meer verschillen dan hij had verwacht: hij was altijd goed geweest met precisie, maar was er nooit goed in geweest om ook gelijk genoeg kracht uit te oefenen. Zij het ook zo dat hij ergens toch altijd een beetje bang was dat hij het fout zou doen – of hij nou alleen was of niet – vandaar dat hij in het begin meer dacht dan deed. Wat als gevolg had dat hij meer bezig was met het vaststellen van het feit dat hij het doel zou raken dan dat hij ook echt kracht zou uitoefenen: hetgeen wat voor schade zorgde. Tegenwoordig had hij er niet meer zoveel probleem mee, eigenlijk vrijwel geen. Echter was niemand perfect en kon zelfs hij – een level vijf – fouten maken met zijn ability, of controle verliezen… En dat laatste realiseerde hij zich maar al te goed.

Toen de blonde jongen in beweging kwam deed hij dat ook, liep naar de zijkant – naar het hek en leunde daar tegenaan. Rustig haalde hij weer de rubiks cube uit zijn zak en begon hier verder aan te puzzelen. Ergens was het jammer dat hij hem door de war had gebracht: nu was hij niet meer… Wat was hij niet meer? In zekere zin rustig, alle kleuren die nu door elkaar heen zaten – hij vond het maar druk al die kleuren bij elkaar. Misschien dat hij daarom wel altijd vier vaste kleuren had qua kleding, die ook nog eens pasten bij zijn haar- en oogkleur. Zij het ook zo dat hij dit mede deed in de hoop dat zijn ogen niet zo zouden opvallen.
Natuurlijk had hij Hexis wel op de achtergrond horen praten, voelde zich ergens beledigd. Kon het ook niet helpen dat wanneer hij opkeek – toen het de ander was gelukt – hij zijn ogen een millimeter versmalde. Kiddo… Serieus? Er was niets mis met zijn lengte en daarbij vond hijzelf ook niet dat hij echt een babyface had. De ander wist niet eens zijn leeftijd, noch zijn naam – natuurlijk kon er wel een schattig gemaakt worden over het eerste – maar alsnog! Hij was geen klein kind meer, hij was volwassener dan je zou denken.
‘Nou…’ bracht hij langzaam uit, zijn blik nog steeds strak gevestigd op Hexis, ‘Je hebt mijn woorden verkeerd begrepen: ik bedoelde met beide handen apart. Zowel jouw dominante hand als voor je andere – dus probeer het ook maar met die.’ Zelf was hij rechtshandig, maar om de een of andere manier was alles altijd makkelijker geweest met zijn linkerhand. Zo waren er wel meer dingen waar zijn linkerhand beter in was dan zijn rechter. Waarom dit precies zo was, wist hij niet en het maakte hem ook niet echt uit. Het was nou eenmaal zoals het was: na veertien jaar is het te laat om nog echt drastische veranderingen aan te brengen wat dat betreft.</sub>

“Nou…” hoorde hij Kiddo zeggen en hij wendde zijn blik naar de jongen. “Je hebt mijn woorden verkeerd begrepen: ik bedoelde met beide handen apart. Zowel jouw dominante hand als voor je andere – dus probeer het ook maar met die.” Hexis knipperde even een paar keer met zijn ogen.
“Oh.” Pauze. “Ooooh ik snap het nu,” zei hij nerveus grijnzend. Wat was hij toch weer slim bezig. Hij hief zijn hand op en staarde even in zijn handpalm. Hm. Hij had eigenlijk nog nooit zijn kracht met alleen zijn linkerhand gebruikt. Vaak met zijn rechterhand en soms met zijn beide handen, maar zijn linkerhand alleen niet. Dit ging heel interessant worden.
Er van uit gaand dat het juist niet moeilijk zou worden, want Hexis hing graag de overmoedige gay uit die hij meestal ook wel echt was, deed hij precies hetzelfde als wat hij met zijn rechterhand deed. Niet alleen slaagde hij er in om het doelwit – het blikje – te missen bij een paar meter, maar zat er nu ook nog een grote zwarte vlek waar de plek van impact was geweest. Inclusief rook, helemaal gratis er bij geleverd.
“Ehm..” Oké, nu voelde hij zich echt alsof hij net een level 1 was. Veel te overmoedig en duidelijk van plan om op te scheppen over aspecten van zijn krachten die hij niet onder de controle had. In dit geval dus zijn linker hand. Hexis perste zijn lippen op elkaar en deed alsof dat nooit gebeurt was. Misschien had Kiddo het niet eens gezien, aangezien hij misschien toevallig heel druk bezig was met het oplossen van zijn rubix kubus, want was nou zo interessant aan het bekijken van een jongen die aan het oefenen was om een blikje te raken met een bliksemstraal wat er niet eens zo spectaculair uit zag als dat het klonk.

De tweede keer verliep minder slecht dan de eerste keer, en nu kwam hij nog maar 10 centimeter in de buurt. Exclusief een stuk zwart, verschroeid hek en rook. THANK GOD, kon hij wel roepen. Natuurlijk deed hij dat niet. Misschien leidde hij dan de kiddo af van zijn rubix kubus.

Een derde keer volgde, al zou je denken dat drie keer scheepsrecht was, een vierde keer en uiteindelijk lukte het hem de derde keer om het blikje te raken, tevens te verschroeien net zoals hij het bij het hek met de eerste keer had gedaan. Exclusief rook, want rook was alleen bij de eerste keer gratis. Bij de keren daarna moest je er wat voor doen.

OOC: Note to self, stop watching a half drunk guy in a labcoat drinking white wine while rambling about stupid but amazing things he encountered in his life, when you're about to post.

<sub>Niet doen.
Hij schreeuwde het in zijn gedachtes gewoon tegen zichzelf. Op zo’n manier als… Oké, stel je voor iemand heeft net koekjes gebakken – lekkere koekjes – en je wilt er eentje pakken. Echter weet je dat het antwoord nee is als je er om eentje vraagt, dus besluit je dit niet te doen en gewoon stiekem eentje te pakken. Helaas word je betrapt en wordt jouw hand weggeslagen door de ander. Op zo’n manier: de manier waarop diegene die klap gaf, op die manier schreeuwde die stem. En een echte klap met de vlakke hand tegen zijn wang zou er ook nog wel goed bijpassen, maar het ging maar om een klein ding: hij mocht niet met zijn ogen rollen. Dat was gewoon overdreven. Natuurlijk was het niet fijn als er sprake was van een miscommunicatie en als je dan ook wellicht als dom werd gezien – zo ervoer hij het momenteel, het kon ook heel goed dat Hexis er anders overdacht – maar om dan zo kinderachtig te reageren… Dat gaf de ander des te meer reden om hem kiddo te noemen.

Ondanks die hele voorbeeld scene, kon hij het niet helpen dat hij een kleine grijns rond zijn mond kreeg wanneer hij de eerste poging zag van de blonde jongen. Zal hem leren om hem zomaar kiddo te noemen, als hij enig idee had over de werkelijkheid dan zou hij wel nog een keer nadenken voordat hij die bijnaam zou gebruiken. Echter was deze grijns enkel en alleen bestemd voor hemzelf: de ander kon hem hoogstwaarschijnlijk niet eens zien. Zijn kin die wat meer naar zijn borst toe gericht was, zijn blik die vlak over de rubiks cube heen ging – van een meter afstand zou je niet kunnen zeggen dat hij eigenlijk niet daar de kubus keek – en die capuchon was er ook nog. Dat hij er nog geen opmerking over had gekregen, want dat had hij wel verwacht. Nou verwachtte hij een heleboel dingen die uiteindelijk niet uitkwamen, dus zo vreemd was het niet.

Uiteindelijk lukte het wel en daar was hij blij om ook. Hij voelde de neiging in zich op komen om het zelf ook te gaan doen, wenste bijna dat hij er moeite mee zou hebben. Alles leek nog zoveel leuker – zo veel belovend – als je er nog niet goed in bent. Je bent vrij om hoge verwachtingen te hebben, zij het zo dat je er vroeg of later wel achter komt dat je toch teleurgesteld gaat worden qua je verwachtingen – dat was nou eenmaal het leven. Hij had ook gehoopt dat hij iets… Iets goeds zou kunnen, iets waarmee hij mensen echt kon helpen. Dat kon hij ook, maar niet op de manier waarop hij had gehoopt.
‘Herhaling is de sleutel tot succes, je moet er bekend mee worden – niet meer erover nadenken.’ Nee, hij was niet van plan om het niveau hoger te maken en dat zou hij ook wel duidelijk maken met enige uitleg. ‘Je beide helften moeten even goed zijn – of tenminste dichtbij elkaar qua niveau. Het is duidelijk dat je linkerhelft… Plat gezegd verwaarloost is. Natuurlijk kun je nu wel moeilijkere dingen gaan doen met je rechterhand, maar dat zal je niet die drive geven om ook goed te worden met de ander – zij het ook zo dat je een mogelijk probleem kunt krijgen tijdens een test wanneer ze je verzoeken om het ook met je linkerhand te doen -’ Shit. Hij had een fout gemaakt daar. Hij was level één, met een level zoals dat hoor je dat soort dingen nog niet te weten. Snel… Herstel het.
Na een onnatuurlijk lange pauze opende hij zijn mond weer: ‘Want het lijkt mij dat ze dat soort informatie ook willen…’ Het was niet meer dan wat zacht, binnensmonds gemompel. Hij mocht dan een beetje onverschillig overkomen, diep van binnen was er pure paniek – hoopte, smeekte zelfs, dat de ander het niet vreemd zou vinden. Dat er geen verdenkingen zouden ontstaan bij de ander, geen twijfels aan zijn leugens.</sub>

“Herhaling is de sleutel tot succes, je moet er bekend mee worden – niet meer erover nadenken.” Hexis kneep zijn ogen tot spleetjes en onderdrukte de neiging om diep te gaan zuchten. Heel diep. Hij had het gevoel dat de jongen hem waarschijnlijk alleen maar wou laten herhalen en voor de rest geen moeilijkere uitdagingen wou geven. Daar ging zijn vrolijke humeur. “Je beide helften moeten even goed zijn – of tenminste dichtbij elkaar qua niveau. Het is duidelijk dat je linkerhelft… Plat gezegd verwaarloost is.” Blah blah blah shit blah blah meer shit blah blah blah blah. “Natuurlijk kun je nu wel moeilijkere dingen gaan doen met je rechterhand, maar dat zal je niet die drive geven om ook goed te worden met de ander” Blah blah blah nog meer shit blah blah. “zij het ook zo dat je een mogelijk probleem kunt krijgen tijdens een test wanneer ze je verzoeken om het ook met je linkerhand te doen –” Hexis rekte zich even uit en dacht even na. Was de jongen echt zekerweten een level 1? “Want het lijkt mij dat ze dat soort informatie ook willen…” klonk er, deze keer zachter dan eerder.

“Heh, het klinkt net alsof je al level 5 bent, kiddo,” grinnikte hij plagend. Misschien had de jongen een kracht die hij niet verder kon ontwikkelen dan level 1? Hij kende iemand die Thermal Hand had, een kracht waarmee je dingen warm kon houden, en diegene kon ook niet hoger dan level 1. Misschien had de jongen ook zulke dingen geprobeerd als hij nu deed, zich verdiept in het trainen. Hexis kraakte zijn vingers even en deed weer een piew piew bliksemstraal op het blikje. “Ik heb herhaald, gaan we nu iets moeilijkers doen?” vroeg hij en hij draaide zich om naar de kiddo. “Kom op, Kiddo!” probeerde hij, op een zeurderige toon en helemaal niet gay klinkend. Hij liep naar zijn tas en haalde een flesje water uit, waarna hij er wat slokken van nam en hem weer in zijn tas deed en afwachtend naar de jongen staarde.

<sub>De lichte twijfel of dat de ander wel luisterde kwam langzaam opborrelen, diep van binnen. Dat was ook een van de nadelige gevolgen geweest van zijn opvoeding: de twijfel of hij het wel goed deed. Iedereen paste zich aan – of je het nou doorhad of niet – en meestal was dat om ervoor te zorgen dat je overleefde. Ging je weer terug naar de tijd van de oermens. Echter deed men het tot op de dag vandaag nog steeds, anders waren we stiekem allemaal nog baby’s geweest. Zo was er bij hem die twijfel ontstaan, deed dit enkel zodat hij zich sneller kon realiseren dat hij ernaast zat – iets fout deed – waardoor hij het sneller kon herstellen. De mogelijke consequenties van zijn fout kon voorkomen door deze te herstellen nog voor er iets over gezegd kon worden. Ja, dit had er ook gedeeltelijk voor gezorgd dat hij soms perfectionistische trekjes had – maar wat wilde je anders van de jongen die een klap kreeg als hij iets fout deed? Of ja, niet altijd een fysieke klap… Maar mentaal waren sommige dingen erger dan fysiek.

“Het klinkt net alsof je level vijf bent.”
Het voelde net alsof zijn hart een slag had overgeslagen, waarna deze het probeerde te herstellen door harder en sneller te kloppen dan normaal. Met grote ogen staarde hij naar de kubus, die hij krampachtig vasthield in zijn handen. Rustig blijven. Rustig ademhalen – maar hij kon niet eens meer ademen, hij kon niks meer. De angst die hem overnam was zo groots. Momenteel was hij net een jong hert die de weg wilde oversteken, maar er kwam net een auto aan en hij kon niks anders dan met grote ogen naar de koplampen kijken van het voertuig, terwijl deze steeds dichterbij kwam tot hij uiteindelijk -
Langzaam keek hij op, nog steeds half in een soort van shock. Hexis had het gelaten voor wat het was en was weer verder gegaan, alsof er niets was gebeurt. Was het… Was het een grap geweest? Had de jongen het niet gemeend en had hij voor niks een halve hart aanval gekregen? Waarschijnlijk, anders zou de ander vast nog naar hem gekeken hebben – misschien hebben doorgevraagd en gepusht hebben totdat hij een antwoord kreeg.
Wanneer de ander weer wat zei knipperde hij tweemaal met zijn ogen, leek het eerst niet te horen – maar kreeg vervolgens al snel een beledigde blik. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Werkelijk… Als hij nog één keer kiddo genoemd zou worden dan zou hij… Hij zou… Hij kon wel veel, maar hij mocht niks doen. Uiteindelijk slaakte hij een diepe zucht en sloot zijn ogen. ‘Die ongeduld van je, gaat je nog eens de kop kosten,’ merkte hij op, ‘Maar oké, als je het zo graag wilt…’ Hij kwam maar weer eens in beweging, stopte de kubus weer in het zak van zijn vest – zodat hij een hand vrij had om een blikje op te rapen.
‘Opnieuw is de opdracht weer vrij simpel: raak het blikje,’ begon hij terwijl hij weer naar het hek liep, ‘Maar deze keer staat het projectiel niet stil.’ Zonder verder iets te zeggen gooide hij het omhoog en keek naar Hexis. ‘Ik gooi, jij schiet.’ Hij eindigde nogal vreemd, alsof hij er nog wat achteraan wilde zeggen – wilde hij ook, maar hij hield het maar voor zichzelf. Hij was een level één, hij mocht geen grote praatjes hebben tegenover iemand anders. Dat was dan wel weer een van de nadelen van dat hele: ik moet het geheimhouden gedoe.</sub>

De jongen keek beledigend naar hem, alsof hij iets verkeerds zei. Misschien wou hij niet meer samen oefenen? Nou ja, Kiddo was degene die het voorgesteld had, niet hij. Dan had hij het maar niet moeten voorstellen. Er klonk een diepe zucht, voordat de jongen begon te praten.
"Die ongeduld van je, gaat je nog eens de kop kosten." Hexis grijnsde breed.
"Dat hoor ik wel vaker, ja," grinnikte hij. Maar ja, hij stond hier nog heel en wel dus zijn kop had hij nog.
"Maar oké, als je het zo graag wilt…" Niet springen, niet springen. Hexis beet op de binnenkant van zijn wang, probeerde zijn grijns wat te minderen en hij ging weer op zijn plek staan. Hij keek met een nieuwsgierige blik hoe de jongen een blikje oppakte. "Opnieuw is de opdracht weer vrij simpel: raak het blikje." Simpel? Hij wou iets moeilijkers, niet nog iets simpels. "Maar deze keer staat het projectiel niet stil." En toen werd het blikje hoog de lucht in gegooid. Een halve seconde stond Hexis er met een WTF gezicht, totdat hij een bliksemstraal op het blikje afschoot. De bliksemstraal raakte het blikje op ongeveer tien à twintig centimeter niet, maar de energie die vrij kwam zorgde er wel voor dat het blikje midden in de lucht van baan veranderde en van het gebouw af vloog.
"Eh.. Hier is nog een blikje," zei Hexis met een flauwe glimlach en hij gooide snel een ander blikje naar Kiddo. Hij had niet in de gaten dat hijzelf nog gedeeltelijk geladen was, waardoor het blikje versnelde en binnen een paar seconden tegen het hek aan vloog, niet ver van Kiddo vandaan. "Oeps, sorry Kiddo," grinnikte hij en hij gooide een ander blikje naar de jongen toe, na zichzelf ontladen te hebben en dus deze keer wel beter gegooid.

<sub>Als hij had geweten dat hij bestempeld zou worden als kiddo, die irritante naam de hele tijd moest aanhoren, had hij wel nog een keer nagedacht over dit alles. Hij had zo wel zijn goede kanten, wilde anderen graag helpen – ondanks dat dat wel het risico met zich meebracht dat zijn ware identiteit misschien naar boven zou komen. Echter had hij niet echt het gevoel dat Hexis er ooit achter zou komen en dan niet omdat de jongen dom was. Deze zou hem waarschijnlijk uitlachen als hij het gewoon zei, dat hij een level vijf was; zou hem niet geloven. Dat gaf ergens wel een fijn gevoel, alsof hij eindelijk kon uitrustten na een iets te spannende achtervolging – niet op het beeldscherm van een televisie, maar in het echt.
Zij het zo dat hij dat voornamelijk dacht door die “grap” van eerder, een opmerking die grappig had moeten zijn: maar die hem een halve hart aanval bezorgde. Ach, hij had het uiteindelijk niet gemeend – dus zo erg was het nou ook weer niet.

Met een scherpe blik keek hij naar Hexis – er kon werkelijk geen lachje af van zijn kant. Anderen zouden vast gelachen hebben om de uitdrukking die de ander had, maar hij deed dat niet – hij observeerde. En dan observeerde hij ook echt alles. De meest kleine afwijkingen konden ervoor zorgen dat iets niet lukte, dat had hij door de jaren geleerd: soms hoefde hij enkel zijn voet ergens anders te zetten, zodat hij wat stevig in zijn schoenen stond, en dan ging het ineens wel. Tegenwoordig maakte het niet meer zoveel uit, maar toen der tijd wel en toen der tijd was… Een soort van nu voor Hexis. Hij kapte resoluut de gedachte af, omdat hij wist dat hij ingewikkeld ging worden: richtte zijn volle aandacht weer op de jongen.
Opnieuw bleef zijn gezichtsexpressie hetzelfde. De zwakke stroming van wind, afkomstig van het blikje, was genoeg om ervoor te zorgen dat een paar zwarte plukken van zijn haar bewogen. Het tweede blikje ving hij, waarna hij ernaar keek. ‘Interessant,’ fluisterde hij zachtjes tegen zichzelf, waarna hij opkeek en Hexis even vluchtig bekeek. Een mondhoek kroop langzaam omhoog waardoor er een scheve grijns op zijn gelaat kwam. ‘Nog twee keer, dan ben ik klaar – ik heb nog huiswerk voor morgen,’ dat was een leugen. Eigenlijk wilde hij wat research doen op zijn computer, allemaal door hetgeen wat zonet was gebeurd. ‘Daar gaan we weer,’ kondigde hij aan, waarna hij het blikje omhoog gooide – dit wat gemakkelijker voor zichzelf maakte door het voorwerp voor een paar tellen lichter te maken. Hoe hoger het blikje in de lucht kwam, hoe meer tijd Hexis had om erop te richtten. Echter wist hij haast wel zeker dat de jongen verkeerd zou richtten, maar ja… Hij kon er altijd naast zitten: misschien had de jongen wel eerder op bewegende dingen geschoten en wist hij één van de belangrijkste dingen al.</sub>

“Nog twee keer, dan ben ik klaar – ik heb nog huiswerk voor morgen,” zei de jongen met een scheve grijns en Hexis glimlachte lichtjes, knikte. Ja, huiswerk moest ook gebeuren, al deed hij het zelf meestal in de avonduurtjes aangezien uitstellen cool was. Durr. “Daar gaan we weer.” Hexis ging weer in een stevige houding staan en had zijn ogen gericht op het blikje, die deze keer hoger werd gegooid. Hij schoot een bliksemstraal af naar het blikje en raakte het opnieuw net niet, waarbij het blikje uit balans raakte en deze keer op de grond van het dakterras viel.
Het tweede blikje gegooid en deze keer raakte hij het blikje, ook nog eens vollop.
“Eindelijk!” riep Hexis enthousiast en hij plofte op de grond. “Dat was moeilijker dan ik had verwacht, maar wel leuk. Heel erg bedankt, Kiddo.” Hij bleef nog even glimlachend op de grond zitten, genietend van de zon en de wind die begon op te steken. Een van de plekken waar hij zeker weten vaker moest komen om te oefenen. Als niemand er achter kwam dat hij de oorzaak was van het geroosterde hek, natuurlijk.

<sub>Stiekem had hij helemaal geen huiswerk, maakte het altijd al tijdens te les. Gezien het feit dat je hem als Esper als hoogbegaafd kon beschouwen – vanwege zijn level – had hij die dingen altijd vrij snel klaar. De gewone vakken vergden wat meer moeite, was maar een doorsnee ziel qua die intelligentie, maar omdat hij altijd weigerde op te letten en alles zelf leerde, maakte hij de opdrachten tijdens de lessen. Dit had dus als resultaat dat hij vrijwel nooit huiswerk had. Ergens was het fijn, die neigingen om autodidact te spelen. Natuurlijk had hij soms nog wel vragen, maar meestal probeerde hij er eerst altijd zelf uit te komen. Gewoon omdat hij dingen het liefst voor zichzelf hield, zelfs vragen over de lesstof.
Het was niet geheel zijn schuld dat dat zo was gekomen. Hij kon ze wel horen: die mensen achterin die gniffelden als hij een vraag stelde over iets – iets waar hijzelf ook achter had kunnen komen als hij meer geduld had gehad om het te laten bezinken. Vandaar dat hij het dus liever uitstelde, tot er een punt kwam waarop hij zowat wanhopig werd: het antwoord echt niet kon vinden.

Het geluid dat het blikje maakte zodra het in contract kwam met een oppervlak sterk genoeg om het te doen stoppen met vallen trok hem uit zijn gedachtes, zorgde ervoor dat hij opkeek. Oké, het werd echt te laat voor hem – zijn concentratie begon eronder te lijden. Misschien kon het ook zijn dat hij het niet meer gewend was… Want om eerlijk te zijn was het best lang geleden dat hij zolang in het bijzijn was geweest van iemand die hij echt aandacht moest geven.
Een reden om hetzelfde blik niet nog eens te gebruiken zag hij niet, dus daarom besloot hij om deze opnieuw te gebruiken.
Weer gooide hij hem in de lucht, dacht niet eens meer na over het feit dat hij de zwaartekracht voor één enkele tel moest manipuleren. Als hij iets voor zo’n korte tijd moest doen was er ook niet echt veel moeite voor nodig: was dat wel zo dan was dat best wel schandalig, want hij was niet voor niets stiekem een level vijf. Wist niet voor niets allerlei soorten oefeningen om beter te worden.

Een geruisloze zucht verliet zijn mond.
Gelukkig: het was voorbij. Ergens was hij bang geweest dat Hexis figuurlijk aan hem zou blijven trekken, zodat hij niet weg kon – gedwongen zou worden om met de ander te oefenen. Ja, hij hielp graag: maar hij had ook grenzen en die waren erg duidelijk. Diep in de grond gegraveerd waren ze en als je dichtbij kwam… Laten we het erop houden dat je nooit de kans zou krijgen om ze echt te overschrijden.
Zachtjes klemde hij zijn kaken op elkaar, beet daarbij op de binnenkant van zijn wang. Hij mocht geen stomme opmerking maken nu, over het feit dat als de ander geduldiger was geweest en meer de basis oefening had gedaan het een stuk gemakkelijker was geweest. Dat was gewoon betweterig en irritant, dus hij moest het voor zich houden – maar dat was moeilijker gezegd dan gedaan. ‘Geen probleem,’ bracht hij zachtjes uit, ‘Ik help graag.’ Verder zei hij niks over de andere woorden die de jongen had gesproken, wist dat hij het anders zou verpesten.

Na een paar tellen gestaard te hebben naar de hemel kwam hij in beweging. Liep ietwat aan de slome kant. ‘Je mag de blikjes houden, kun je nog wat extra oefenen – ik weet niet of je vandaag nog andere plannen hebt,’ meldde hij onder het lopen. Bij de deur bleef hij staan, draaide zich een kwartslag en keek naar Hexis. ‘En vat het niet verkeerd op: maar je moet echt leren wat geduldiger te zijn,’ sprak hij, leek ergens bezorgd, ‘Het is en blijft een standaard tip, maar je moet er ook gebruik van maken.’ Zijn blik dwaalde af naar de grond, waarna hij zich weer omdraaide.
‘Ik zie je nog wel eens een keer.’
Na die woorden gezegd te hebben opende hij de deur en liep hij de trap af – op weg naar zijn kamer, om zijn “huiswerk” te gaan doen.

OOC; Ik wilde een ander soort stijl proberen, maar... Het wordt er alleen maar derpy op D:
Je moet trouwens maar even kijken of dat je nog wilt posten, anders is het topic bij deze afgesloten (;</sub>