Naam: Anastasia Emery Fortin
Leeftijd: 14
Geslacht: Vrouwelijk
Afkomst: Canada

Ability: Ace Perception
Type: All-round
Level: 4
Effect: Anastasia kan de vijf grote zintuigen beïnvloeden, van zowel zichzelf als anderen. Dit houdt in dat ze zicht, gehoor, smaak, reuk en aanrakingen kan controleren. Het gaat haar makkelijker af als je dichtbij haar bent - het makkelijkst is als ze je aanraakt - maar in theorie zou ze het van tien meter afstand nog steeds moeten kunnen.

Heigth: 156 cm
Weight: 52 kg
Ethnicity: Kaukasisch-Aziatisch
Hair: Donkerbruin/zwart
Eyes: Helderpaars

Facts:
- Anastasia zal nooit iemand expres pijn doen of beïnvloeden zonder toestemming – daar is ze te goedaardig voor.
- Het meisje kan absoluut niet tegen kietelen. Ze kan deze zenuwen wel afsluiten, maar als je haar verrast dan is ze niet snel genoeg en is ze dus machteloos.
- Ondanks dat ze weet dat het controversieel is, valt ze op oudere mannen.
- Omdat ze rond volwassenen is opgegroeid, kan ze weldegelijk realistisch zijn of volwassen overkomen – ze vindt het echter verschrikkelijk.

Relevant quotes:
“As he read, I fell in love the way you fall asleep: slowly, and then all at once.”

“My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

“You like someone who can't like you back because unrequited love can be survived in a way that once-requited love cannot. ”

“For a moment, she was quiet. Then she grabbed my hand, whispered, “Run run run run run,” and took off, pulling me behind her.”

“I'm in love with cities I've never been to and people I've never met.”

“I'm in love with you, and I know that love is just a shout into the void, and that oblivion is inevitable, and that we're all doomed and that there will come a day when all our labor has been returned to dust, and I know the sun will swallow the only earth we'll ever have, and I am in love with you.”

“Without pain, how could we know joy?' This is an old argument in the field of thinking about suffering and its stupidity and lack of sophistication could be plumbed for centuries but suffice it to say that the existence of broccoli does not, in any way, affect the taste of chocolate.”

Personality: Een apart geval, dat is ze. Je zou verwachten dat Anastasia na jaren van afzondering antisociaal zou zijn – het tegendeel is waar. Het meisje is oneindig vriendelijk, lacht iedereen vrolijk toe en is maar heel zelden slecht gezelschap. Haar jarenlange afzondering heeft haar fantasie nogal door laten slaan, waardoor ze de verbeelding van een vijfjarige nog heeft. Haar fantasie maakt haar een uitstekende leugenaar, maar liegen doet ze bijna nooit – er is haar altijd verteld dat er niets belangrijkers is dan eerlijkheid. Ze is dan ook de oprechtheid zelve. Eenzaam is ze ook, soms. Jaren afzondering hebben haar weldegelijk beschadigd, hoewel het niet zo goed te zien is. Ze zoekt snel gezelschap op, houdt niet zo van alleen zijn. Teveel mensen zijn echter ook geen goed idee, want dan zal ze zich snel verstikt voelen. Dan nog wat, haar optimisme. Het meisje is bijna irritant vrolijk, ervan overtuigd dat alles uiteindelijk wel goed komt, zolang je er maar hard genoeg voor werkt. Zelfs in tegenslagen ziet ze goede dingen. Dat optimisme maakt haar ook enorm naïef. Ana kan zich simpelweg niet voorstellen dat iemand tegen haar – of iemand anders – zou liegen, het maakt niet uit of het is om haar pijn te doen of om haar pijn te besparen. Het fenomeen liegen is iets wat in haar leven alleen in boeken bestaat en in haar boeken wordt liegen altijd bestraft, dus waarom zou iemand liegen? Het is een van haar zwakke plekken, haar naïviteit, maar je zou het ook kunnen zien als een voordeel: wie liegt er nu tegen iemand die heilig overtuigd is van de goedheid van mensen?

Past: Anastasia’s leven was nooit normaal en het zal ook nooit normaal zijn. Dochter van twee wetenschappers, waarvan een ESP’er. Kinderen van wetenschappers hebben nooit volledig normale levens, maar Anastasia’s geval gaat wel erg ver. Vanaf haar vijfde levensjaar werd ze volledig afgesloten van de buitenwereld om haar ability en haar AIM-veld te onderzoeken – er zijn een aantal belangrijke ontdekkingen gedaan met betrekking tot dat laatste door het onderzoek waar Ana deel van was. Ze ontwikkelde snel, mede door de training die ze kreeg, mede door haar talent. Want talent had het meisje. Ze wilde echter meer dan alleen maar leren hoe om te gaan met haar ability. Haar ouders besloten dat het geen kwaad kon en gaven haar een viool, met de belofte dat ze twee keer per week les zou krijgen.
Haar vioolleraar was een jongen van zestien en hij was het eerste menselijke wezen wat ze ooit had gezien die geen onderzoeker was. Het hielp ook niet bepaald dat hij prachtig was en zij aan haar pubertijd begon. Hormonen begonnen op te spelen in Ana’s lichaam, gevoelens van zowel verlangen als tegenzin wakkerden aan. De onderzoeken begonnen onder haar gevoelens voor de jongen te lijden – ze kon zich niet concentreren, eiste meer tijd om viool te oefenen, begon expres minder haar best te doen. Ze kon het niet helpen, kleine Anastasia was verliefd geworden op haar vioolleraar, ondanks dat hij vijf jaar ouder was dan zij. En hij, wetend dat het slecht was, beantwoordde die gevoelens. Voor het eerst in haar korte leventje begreep Ana het concept van gelukkig zijn, van “houden van”. Het was echter ongewenst, dat korte geluk. Drie maanden was het meisje volkomen gelukkig en toen stuurden haar ouders haar ineens weg. Ze hadden de relatie opgemerkt en die keurden ze af, maar ze hadden ook opgemerkt dat Anastasia zelf opgebloeid was. Hun compromis: de relatie zou verbroken worden, maar Ana zou naar buiten mogen, naar een school met ESP’ers. Het klinkt als een keuze, maar dat was het niet. Ze werd verteld haar spullen in te pakken en zich klaar te maken om te vertrekken. Ze heeft niet eens afscheid van de jongen kunnen nemen, zo snel ging het.