ACADEMIC

Drie


Vijf


Niet van toepassing


Niet van toepassing

PERSONAL

Zed Adams


The Space man


Veertien jaar


Mannelijk


Hetero


Brits

DETAILS

Red - Pokémon


162 centimeter


Draagt vrijwel altijd een spijkerbroek en sneakers aan. Ook heeft hij altijd wel wat dat zijn gezicht kan verbergen: een pet of een vest met een capuchon. Meestal kleuren combinaties tussen rood, zwart en wit.


Zed zijn oogkleur is simpel te verklaren: een afwijking. Net zoals mensen met rood/oranje haar wordt het pigment niet goed vertaald vanuit zijn DNA, was dit wel het geval geweest dan had de jongen hoogstwaarschijnlijk bruine ogen. Echter is het wel zo en komt het er dus als rood uit.

APPEARANCE

De jongen is vrij slank gebouwd, dit komt voornamelijk door het feit dat hij nooit echt sterke spieren nodig heeft gehad. Hij maakte alles simpelweg lichter dan het eigenlijk was en ondanks dat zijn ability perfect is om spierweefsel mee te kweken is, kan het ook het omgekeerde effect hebben. Ondanks alles is de dosering nu wel normaal voor een jongen van zijn leeftijd.


De kleur is gewoon zwart. Niks anders, niet donkerbruin of iets dergelijks: gewoon zwart. Het enige speciale eraan is, is dat het zijde zacht is. Dit komt doordat het erg dun is, maar je dit niet snel zult denken omdat het zoveel is.


Een van de redenen waarom de jongen soms de neiging heeft om zijn gezicht te verbergen is zodat men zijn ogen niet kan zien. De robijnrode ogen zijn erg helder van kleur en door de vrijwel onnatuurlijke kleur is het ook niet moeilijk voor hem om de blikken van anderen vast te houden, iets wat hij onbewust doet en eigenlijk vrij slecht tegen kan.

PERSONALITY

De eerste indruk die de jongen meestal achterlaat op anderen is zwijgzaam. Veel zegt hij niet en meestal zijn het korte zinnetjes, komt er ook nog eens bij kijken dat hij veel moeite heeft om uit zijn woorden te komen tegenover vreemdelingen. Ondanks het feit dat hij niet opzoek is naar sociaal contact, is hij wel altijd vrij sympathiek - bied graag zijn hulp aan en als het moet maakt hij wel een kort praatje met je. Meer moet je echter niet van de jongen verwachtten.
Verder heeft de jongen nogal wat problemen met zijn emoties: is geneigd om alles altijd weg te drukken. Zijn gezichtsexpressie laat niet snel zien hoe hij zich voelt bij bepaalde dingen of zijn mogelijke mening over dingen. Wel is het duidelijk te zien dat hij altijd alles probeert mee te krijgen: kijkt vaak met grote ogen toe als er iets gebeurt in zijn buurt. Echter zal je hem er niet gauw wat over horen zeggen, houdt ook zijn mening liever voor zichzelf - mede omdat hij bang is voor commentaar.
Het kan wel zo zijn dat hij zijn emoties niet snel laat zien: maar Zed is wel het soort persoon die snel op zijn teentjes is getrapt. Een kort lontje kun je niet zeggen, hij heeft redelijk veel geduld, maar beledigd is hij wel snel. Natuurlijk zul je geen nare terugkaatsing krijgen, maar wel een blik die ervoor zorgen dat de koude rillingen over je ruggengraat kruipen.
Verder heeft de jongen ook last van het feit dat hij ineens een uitbarsting kan krijgen: van blijdschap, verdriet, woede - alles is mogelijk. Dit komt voornamelijk doordat hij alles wegdrukt en het zich daarom opstapelt, totdat er die laatste druppel bijkomt die ervoor zorgt dat de emmer overloopt en hij het niet meer kan uithouden. Het kan soms nog wel eens voorkomen dat hij toch nog onbewust zijn ability gebruikt tijdens een van deze uitbarstingen - voornamelijk als het een woede uitbarsting is - maar soms ook niet. Natuurlijk probeert hij nog om ervoor te zorgen dat het niet meer gebeurt, maar dit is eigenlijk gewoon onmogelijk.

ABILITY

Zwaartekracht


• Is instaat dingen te verpletteren met een zwaartekrachtveld.
• Gewicht manipulatie.
• Het maken van implosies


• Levitatie, wat ook kan worden toegepast op andere objecten.
• Simuleren van bovenmenselijke kracht en behendigheid door het gemakkelijker te maken van het tillen en dragen van objecten.


• Telekinetische effecten: aantrekken of afstoten van objecten door het in een antizwaartekracht-veld te plaatsen.
• Concussion Beams of blasts ontstaan uit gravitiekracht. (Lijkt veel op de Railgun ability)
• Het maken van een krachtig schild, een Force-Field.

HISTORY

Dat de jongen een Esper was, was al erg vroeg duidelijk. Iedere keer als hij als klein kind een emotie te heftig voelde gebruikte hij onbewust zijn krachten. Of hij nu boos, verdrietig of zelfs gewoon erg blij was: het ging altijd fout. Het was niet perse gevaarlijk, maar omdat zijn ouders niet bekend waren met de Esper wereld waren ze doodsbang dat hun zoon nog voor een of andere natuurramp zou zorgen. Vandaar dat ze besloten dat het beter was als hij zo min mogelijk prikkelingen kreeg die konden zorgen voor sterke emoties. Zo probeerden zijn ouders er zoveel mogelijk voor te zorgen dat alles nogal neutraal was om de jongen heen, zodra hij te blij werd deden ze iets waardoor hij niet meer kon lachen. Als hij boos was deden ze werkelijk alles om hem rustig te houden en als hij verdrietig was werd hij soms urenlang getroost.
Echter konden zijn ouders niet ieder uur van de dag over hem waken, ervoor zorgen dat hij geen uitbarsting kreeg door een emotie die te hevig werd. Na lang overleg besloten ze dat het beter was als de jongen thuis scholing kreeg, door één docent die ook gelijk de taak kreeg om zijn emoties in toom te houden. Helaas duurde het lang voordat men de goede persoon kon vinden: de voorgangers hadden moeten ervaren hoe instabiel de jongen wel niet was qua zijn emoties.

Helaas voor Zed kwam er uiteindelijk een docent die hem niet zacht, maar hard aanpakte – alles behalve bang was voor zijn kunnen. Tegen die tijd kon de jongen echter al beter overweg met al het gedoe, was een level een en al druk bezig met het leren beheersen van zijn, was voornamelijk gefocust op het verminderen van de zwaartekracht: omdat hij daar beter in was dan omgekeerd. Echter was hij niet sterk genoeg om ook maar iets te beginnen tegen de grote vent die hem toen les moest geven en op hem moest letten. De man was groot, sterk en ook nog eens erg eng in Zeds ogen.
De emotie blijheid werd al snel de vergetelheid in getrapt, iedere keer als hij blij was – om welke reden dan ook – dan werd hij afgesnauwd: kreeg te horen dat er geen reden was om zo stom te grijnzen. Verdriet leerde hij echter snel zelf af, meestal moest hij altijd gelijk huilen – iets waar hij een hekel aan had. En dan niet omdat hij er perse zwak door leek, maar omdat hij er altijd hoofdpijn van kreeg enzovoorts. Vandaar dat hij vanzelf ook dat leerde onderdrukken. Langzamerhand begon de jongen steeds meer emoties te onderdrukken, kropte alles op: omdat hem geleerd werd dat dat beter was. Echter had men niet nagedacht over de mogelijke gevolgen: de jongen werd gewoon een lopende tijdbom.
Alles stapelde zich langzaam op en er kwamen punten waarop de jongen het gewoon niet meer in kon houden. Ondanks het feit dat hij zijn krachten al redelijk onder controle had verloor hij deze toch weer wanneer hij een uitbarsting kreeg. Zijn ouders merkten wel dat er bepaalde dingen waren die niet goed gingen bij de jongen, maar ze hadden nooit de tijd om er echt goed naar te kijken: ze hadden hun levens weer opgepakt en dat betekende dat ze vrijwel geen tijd meer hadden voor hem. Kwam ook deels omdat ze meer gingen werken omdat ze dachten dat zijn docent – en oppas – alles wel zou regelen omtrent hun zoon. Dat was ook zo, maar dan op een verkeerde manier: de man was te gedisciplineerd.

Er kwam een tijd waarop de jongen zich realiseerde dat de enige manier waarop hij bevrijd kon worden van die man was door zijn krachten honderd procent onder controle te hebben, vandaar dat hij nog harder begon te trainen. Hij had geen andere keus, de enige plek waar hij emoties kon tonen was zijn kamer en het werd gewoonweg ondragelijk. Daarbij vertelde zijn instinct hem om geen emoties meer te tonen: gewoon omdat het de enige manier was om die man te overleven, het had hem in die tijd niet verrast als hij een klap zou krijgen van de vent. Dit is echter nooit gebeurd.
De jongen vond bij toeval het artikel over de speciale school in Japan, een school voor kinderen zoals hij. Een school die hem waarschijnlijk beter zou leren om zijn krachten in toom te houden dan zijn huidige docent. Zo snel als hij kon liet hij het zien aan zijn ouders, deze vonden het leuk voor hem – maar dat was het. Het idee dat ze hun zoon naar Japan moesten sturen – een land dat onbekend was voor hun – was beangstigend. Daarbij zou hij ze dan eerder verlaten dan nodig was. Bij het horen dat het niet mocht stortte de wereld van de jongen gelijk in. Het maakte niet uit of hij level drie was, iedereen zou controle hebben verloren op dat moment. Verdriet door de grote teleurstelling, woede omdat ze hem niet begrepen – de situatie begrepen: beiden gecombineerd… Het zorgde voor een bijna dodelijke combinatie samen met zijn Esper krachten.
Wat er precies gebeurd was weet niemand en Zed heeft het uit zijn geheugen verdrongen. Het enige wat hij nog weet was dat hij was dat dat de eerste keer was dat hij het fenomeen hyperventileren ervoer. Natuurlijk lukte het hem wel om 112 te bellen en zo zijn ouders naar het ziekenhuis te krijgen, maar wat hij ze precies heeft aangedaan… Laten we het erop houden dat het geen fijn gezicht was.
De jongen bleef alleen achter in het huis en kreeg tijdelijk een echte oppas, eentje die hem normaal behandelde – maar daar was het al te laat voor. Na het incident werd de jongen er nog meer gebrand op om zijn krachten perfect te beheersen, hij wilde niemand pijn doen… Dat was nooit zijn bedoeling geweest en zou het ook nooit zijn, het gebeurde gewoon. Hij had gedacht dat hij zijn krachten onder controle had, maar hij had het mis en had zijn emoties de overhand laten nemen – ergens had zijn docent wel gelijk: emoties waren gevaarlijk. Niet perse zwak, bij hem vooral niet als het voor dat soort gevolgen kon zorgen – vreselijke gevolgen.

Wanneer zijn ouders weer enigszins hersteld waren hebben ze besloten dat het toch beter was voor de jongen om naar Akishima te gaan: wellicht zou hij daar leren wat nodig was om te voorkomen dat hij nog eens zo’n uitbarsting zou krijgen – de docent had overduidelijk zijn werk niet goed gedaan. Een jaar na dit besluit werd er afscheid genomen en vertrok Zed – op twaalfjarige leeftijd - naar Japan, in de hoop dat er daar wel verbetering zou komen.
Het eerste wat gedaan moest worden was natuurlijk een level test, men kwam er al snel achter dat de jongen al level drie was. Men bestempelde hem al snel als de jongen met veel potentie, degene die wel eens level vijf zou kunnen halen als hij goed zijn best deed – en dat deed hij. Niet zozeer omdat hij de beste wilde worden, maar gewoon omdat hij bang was dat hij iemand pijn zou doen. Dat was eigenlijk de enige reden waarop hij zo gedreven was om beter te worden. Echter dacht men gewoon dat hij een studiebol was, omdat zijn cijfers er ook niet om logen – dit kwam enkel en alleen door de overbodige discipline als het daarop aankwam die erin was gestampt bij de jongen.
Halverwege het tweede jaar werd de jongen officieel als level vijf uitgerekend door de test. Echter greep hij meteen in en drong aan dat hij niet wilde dat het over de daken werd geschreeuwd, in verband met privé redenen: hij was gewoon bang dat teveel aandacht ervoor zou zorgen dat het mis zou gaan – hoewel die kans nihil is met de controle die hij nou over zijn krachten heeft. Toch blijft de jongen bang dat het misgaat en vandaar dat hij altijd oppast. Natuurlijk gebruikt hij zijn krachten nu soms gewoon, maar nooit om iemand echt pijn te doen; meer om de dagelijkse dingen wat gemakkelijker te maken.